zafer bayramı hakkında..

 bloggerda yüzlerce post,

sözlükte binlerce entry,

webde milyonlarca yazı var zafer bayramıyla ilgili.

benimse üstüne eklemek istediğim bir iki şey var

müsaadenizle.

30 ağustos,

samsun'a ayak basmaktan

veya millet meclisinin açılmasından

çok daha farklı bir bakış açısıyla,

çok daha ince bir ihtimamla 

kutlanması gereken bir bayram bence.

nefsini bir kenara itip ayakta ölmeyi,

başkasının önünde eğilerek yaşamaya tercih eden

binlerce insan sayesinde kazanılan;

 yeni bir ülke olarak kurulan değil,

küllerinden yeniden doğan bir ülkenin

zaferinin kutlanması..

ordunun bayramı değil,

askerlik görevini tam anlamıyla yerine getirmiş

şehitlerin bayramı.

kabotaj bayramını bile kutlayan milletimiz

aslında ne kadar anlamlı olduğunu unutmakta..

görüş farklılıklarını tartışmaktan,

kılık kıyafet konusunda saçmalamaktan,

hiç bir halt yapmayıp

sadece yapana çamur atmaktan ibaret hale geldik

bugünün toplumu olarak.

ve bunları rahatça yapabilmemizin sağlayan

binlerce şehit yine unutuldu.

neden savaştılar?

tanımadıkları nesiller için..

o nesillerin tırnaklarına bile daha çok önem vereceklerini bilselerdi,

ya da mesela

kendilerini katleden insanların

köpeği olacaklarını;

yine savaşırlar mıydı?

elbette.

onları kahraman yapan bu çünkü.

ve saygıyı bir kez daha hak etme sebepleri..

benim inancımı paylaşanlar için konuşuyorum;

bugün kaç kişinin aklına geldi

bir fatiha okumak?

peki zaferi "yalnızca" olimpiyatlarda altın madalya kazanmak

eurovisionda birinci olmak

şampiyonlar liginde bir üst tura yükselmek olarak gören

bunca boş beyinli insan varken

bizlere biraz daha bilinçli olmak düşmez mi?

bi de şunu söylemek istiyorum;

bilinç tüitırda o günün başlığı neyse

o günü sadece ondan ibaret saymak değil,

bunu unutmasak daha iyi olabilir.

ben kendimi de katıyorum bahsettiğim insanların arasına;

en son ne zaman yakın tarihinle ilgili

kendini geliştirdin

veya etrafındaki birine bu konuda

bilmediği birşey öğrettin diyorum;

cevabımı paylaşmak bile istemem..

istediğinize "rahat uyu" demekte özgürsünüz;

ama

bir ekmeğin bile karşılığı varken

bu dileğin bedelini

bir şekilde ödememiz gerek..

 konuyla ilgili en derin cümleleri

mahatma gandhi söylemiş zamanında sanırım;

" haydi beni bir daha tutuklayın ingilizler! 

ama tutuklamak ve öldürmekle iş bitmiyor.

işte öldü sanılan türkler, 

cenaze törenleri için hazırlanan tabutları

katillerinin başlarına geçirdiler. "

 

 bizse kendi tabutlarımızı hazırlamakla meşgulüz..