Biricitin mimi - Gözlerinizi kapatın ve 15 yıl sonrasını düşünün , kendinizi hayal edin, nerede olurdunuz, nasıl olurdunuz, neler yapardınız?

(Mim doldurulduktan sonra eklenen bi not:

Bİricit, mimini bu hale getirdiğim için çok üzgünüm..

özür dilerim..)

 
blog dünyasının belki en sempatik yazarlarından biri olan

biricit, beni mimlemiş

sağolsun hiç ayırmaz diğerlerinden(:

(hayalimdeki abla biricit olabilir mi o.O)

demiş ki;

15 yıl sonrayı hayal ettiğinde, napıyon hacı?

kendisi de mimi cevaplarken

biricit'in 15 yıl sonrasını anlatırken

şu şukela fotoyu kullanmış:

eğlenceli hatun diye boşuna demiyoruz(:

unutmadan mimleyeyim,
cessie
değmesin yağlı boya
nesrin
kuulumsu
aylak
SED
depresif polyanna
fateme
venüs
mazbut dişi
parfümümün kokusu
reyhan
unuttuğum varsa doldurmak isteyen,
ekleyeyim(:

şimdi geçeyim kendi cevabıma;
önce bi sorum var;
hayal edip olmak istediğim durumu mu yazıyorum
yoksa hayal edip gerçekçi biçimde
nerede olabileceğimi mi?

şu an cevap alamayacağıma göre
birincisiyle başlayayım(:

15 yıl sonra, akademik hayattan elimi eteğimi çekmiş,

ya da belki doktoramı tamamlamış olarak

kendi mikrobiyoloji laboratuvarımda olmak istiyorum ben.

olmazsa kendi pastanemde.
terapi gibi işler..
dolayısıyla çok mutlu, çok huzurlu olurdum.
çünkü ben hayatta yapmak istediklerini
muhtemelen yapamayacak insanlardanım.

taviz üstüne taviz verecek
ama bunun sonucunda karşı tarafın
hep daha fazlasını isteyeceği,
mutlu etmek için zerre kadar çaba göstermeyeceği insanlardan.

hani oovv neler yapabilirmiş de kendini harcamış dediklerimiz var ya;
ben tam olarak o olacağım. 

sanırım bunalıma giriyorum.
bu mimi doldurmaya devam etmek istemedim hiç..

bi kere neden ben 15 yıl sonramı düşünüyorum sadece?
sadece derken,
yani benim ne istediğimi soran biri neden yok?

(bkz: cevabı asla alınamayacak sorular)

peki benim ne istediğimi umursayan biri yoksa

ben neden kendi istediklerimi yapamıyorum?

bu bağlayıcı kuvvetin kaynağı ne?!

biliyo musun okuyucu,

 güzin abla yaşasaydı

ve ben ona kafamdaki soruları sorsaydım

kesinlikle ölmüş olmak isterdi..

bi insanı kenara kendi kendine yaşaması için bırakmak yetmiyo işte. 

çok mutsuz oldum.

işin gerçekçi kısmıyla devam edip

bi an önce bu mimi bitirmek istiyorum.

kafamızdan aslında öyle bi sorunun olduğunu atarsak

o sorun yok oluyomuş biliyo musun?

deneyip gerçekten buna inananları tanıyorum..


ülkemizin aile yapısını göz önünde bulundurursak
muhtemelen evli olurum
 ama çocuklu olmak istemiyorum.

bütün gün evinde kös kös oturan
poposunu büyüten
birinci derdi misafir geldiğinde ne giysem,
ikinci derdi akşama ne pişirsem olan,
depresyon hırkası içindeki o ablalardan olmak istemiyorum.

eğer çocuğum olursa,
hayatımın şimdiye kadarki ilk 23 yılını 
ne kadar mutlulukla anlatacaksam
sonraki 15i de ona o kadar 
mutlulukla anlatmak istiyorum ben sadece.

hiç bir zaman maddi istekleri olan insanlardan olmadım.
maddi açıdan hiç bişeyim eksik değildi çünkü

ama ben,
dünyada maddi hiç bi beklentin olmasa da
manevi problemlerin beynine hükmedeceğini,
gelecek kaygısının maddiyatla ilgili olmadığını,
yaşıtlarımın tek derdinin tırnağındaki ojenin bozulması olduğu zamanlardan beri farkındayım.

evim olsun eşyalarım şöyle olsun istemiyorum.
zaten türk kızının kısıtlı örneklerindenim,
bu yaşıma geldim tek parça çeyizim yok.
nesneci olmamaya çalışıyorum,
tarzım da değil.

eğer kendi arabam olsaydı çok mutlu olurdum sadece..
ne kadar juke'a aşık olsam da,
bana ait olması; herhangi bi eski arabayı çok sevmem için yeterli bi sebep olurdu.

ama sadece ruhsatında adımın yazması yeterli değil,
önemli olan karışan görüşen olmadan kullanabilecek olmam.

sorun ne biliyo musun okuyucu?
bu yaşıma kadar hiç yanlış yapmamaya gayret ettim
insan ilişkilerimde, öğrenim hayatımda,
işin ahlaki ve imanıma dayalı kısmında..
etrafıma ne zaman bakarsam bakayım,
hiç benim kadar dikkat edenini görmedim.
herşeyin en doğrusunu anlatanlar bile öyle hatalar yaptılar ki..

ama kendimi bi dayatma altında hissetmekten
bu baskının nedenini ve kaynağını bilememekten
çok sıkıldım.
eğer biri doğru bi insan olmaya çalışıyorsa,
desteklenir, güvenilir, tamam sen nasıl mutlu olacaksan denir..

bu çabanın bi ödülü olmalı.
ama..

yok.
devam etmek istemiyorum ben.
çünkü o kadar doluyum,
kendimi de şu an o kadar yorgun hissediyorum ki..
zaten mim mimliğinden çıktı.

adet yerini bulsun diye sil baştan cevaplayayım,
mimi önemsemeyip tek cümleyle cevap veren
bazı yazarlar gibi görünmek istemiyorum,
gerçekten düşündüklerim
sabahın bu saatinde beynime hücum etmesi gereken şeyler değil,
valla ondan.

gözümü kapatıp 15 yıl sonramı hayal ettiğimde,
kendimi "neden?" diye sorarken buluyorum.
neden bu kadar yıprandın?
neden bu kadar taviz verdin?
çürük mercimek miydin, neden mutsuz olacağını bile bile
kendine yeni bi yol üretmedin?

neden seni mutlu etmek isteyip
senin mutluluğun için yeni yollar açacak biri yok yanında?
keşke daha çok yanlış yapsaydın,
o zaman doğrusunu yaptığında kıymetli olurdun.

keşke daha çok umursamasaydın,
o zaman düşündüğünde
arada bir çok zeki sanılan insanlardan olurdun.

eğer değer vermeseydin,
sormasaydın,
sorumsuz olsaydın,
herhangi bi konuda herhangi bi sorun
yokmuş gibi davranabilseydin,
yardımcı olmaya çalışmasaydı;
o zaman fikri kıymetli olurdun.
insanlar sadece çok gerektiğinde fikir ürettiğini düşünür,
zorda kaldıklarında sana daha çok değer verirlerdi.

bazı insanların fıtratında ortalık malı olmak vardır.
ve bile bile lades demek.