hikayeler anlatıldı, aşk meşk bağlılık hakkında.. (ben altı yaşındayken blogger mı vardı nan?!)

az önce bana değer verip

yazdıklarıma negatif ya da pozitif yapılan yorumları okurken

(şimdi kimse kusura bakmasın. negatif yorum yapan yok.)

bu bloğu açmakla ne kadar iyi ettim diye düşündüm.

keşke altı yaşımda başlasaydım da

"bu senenin modası alttan ittirip yenisini çıkarmalı silgiler"

"kantin sırası dedikoduları: erkekler tuvaletinde duvardaki o kutu ne?"

"bugün size ekmek üstü şokella tarifi veriyorum"

"oov! ali aslında ata bakmıyormuş!"

tadındaki postlarımı okuyup

bir insanın gerizekalılığının

yedisinde neyse yetmişinde de o olacağını

daha iyi anlasaydın okuyucu(:

neyse,

işte demin

dünkü iç döküşümün ardından ponti'nin yazdığı

"O"ndan önce bir hikaye dinlediniz 

yorumunun üstüne,

(ki ben "O" olamadım henüz..)

gripin'in hikayeler anlatıldı'sı beynimde dönmeye başladı.

2005'in son çeyreği;

ben lise sondayım.

nedense tüm güzel albümler,

çıkmak için benim kaza geçirmemi beklemiş gibiler.

öyle ki hastanede yattığım uzuun zaman boyunca

müzik dinlemekten başka yapacak pek bişey yok

takdir edersin ki omurgam kırık,

horon mu tepeyim..

 benim telefonum kaza yerinde kaybolmuş

günlerce zırlamışım telefonum da telefonum diye,

sanki dersin marc jacobs bana özel telefon tasarladı

bill gates işletim sistemini bana özel üretip yükledi..

amcamı 200 liralık telefon için milyarlık takım elbiseyle

çamurun içine gönderme girişimlerimin de

telefonu bulamamakla sonuçlanması üzerine

babaannemin telefonu emrime amade hale geldi.

şimdi dicen ki babaanne telefonundan ne olur.

öyle deme.

benim babaannem çok teknolojik kadındır,

bi kaç sene önce msnden bi arkadaşını ekletti bandırma'dan

kadın hala mail atıyo..

nicer dicer (bak sen bile ne olduğunu bilmiyosun.) , 

son teknoloji ürünü düdüklü tencereler

bir kaşık yağda kızartma yapan fritözler falan

hep babaannemde.

hatta güllü silikon kek kalıbını bile ilk onda görmüştüm.

vay arkadaş.

neyse, sürekli telefonu gasp etmiş halde yatıyorum

ya biriyle konuşuyorum, ya müzik dinliyorum

(bi dakka. nöroşirurjide bu kadar çok 

telefon konuşması yapılması sakıncasız mı?) 

zannediyosun ki babaanne telefonundan dinleyince

hep türkü falan çıkıyo dimi(:

yok öyle bişey.

bi seferinde uykumdan uyanıyorum,

gripin diyo ki;

"boşver, konuşma..

bir dön bak arkana,

yaşanmamış olanlar pişmanlık aslında.

yoksun zamanda;

akrep dolandıkça yelkovan yorulmaz

kalbin yorulsa da."

yaşadığım onca olumsuzluğa rağmen kalbim o zamanlar

hiç yorulmamış..

tek derdim okula devam edip etmemek

zira yanımda öküz gibi direk

"tekerlekli sandalyesini alın. omurilik felci."

diyen bi doktora sahibim.

ulan hiç mi psikoloğunuz bişeyiniz yok?

ya da sesinizin kısık tonu?

 o kısımda neler düşünüp ne kararlara vardığımla ilgili

kesin bişeyler hatırlamıyorum şu anda,

sürekli uyutuluyorum çünkü.

gripin'in şarkısı bitiyo,

beynimin bi köşesine sözlerini not ediyorum

sonradan bulayım adı neymiş diye.

sonra ilaçların etkisiyle unutup gidiyorum..

belki aylar sonra,

tvde klibi dönünce falan sanırım

 en sevdiklerimden biri oluyo.

hala öyle.

tek fark, artık kendimi bazı şeylerden ötürü

yorgun hissetmem.

günlük iç karartma istikhakımızı da doldurduğumuza göre

asıl konuya geçebiliriz;

 

gripin, okuyucum olduğunu biliyorum!

tıpkı conan'ın bana aşık olduğunu bildiğim gibi.

bence azcık eğlenceli bi albüm yapmanın zamanı gelmiş.

 biraz bonomo'dan örnek alabilirsin,

veya ajdar'dan.

gerçi ismail yk'nın iyi niyetli bi şarkı yapma olasılığı neyse

senin de neşelendirme olasılığın o.

neyse, şansımı denemek istedim,

öptüm canım.

PS: bak okuyucu bahsi geçen şarkı da aşağıda.

 dinlemediysen ivedilikle dinle

(bkz: abuk subuk türkçe kelimeler)