öyle şeyler öğrendim ki, saçıma ak düşse yadırgamam..

gecenin beşi

galiba nefes almayı unuttugum

napicam lan ben diye

kara kara düşündüğüm,

ders aldigim, nasihat dinledigim

saatler suren bi konusmanin ardindan

evdeyim.

aslında bugün icin cok eglenceli resimlerim vardi

cekerken sahiden eglendigim,

aksama bloga koyayım da okuyucu gülsün eğlensin dediğim.

ama ben bugun çok şey öğrendim.

sanıyorum yuzlerce sayfa yazsam 
aktaramam ne demek istediğimi..

resimsiz bi yazi,

hislerimin gorseli yok zira.

ben bugün,

hayatın fedakarlıktan ibaret olduğunu öğrendim.

eger birini mutlu etmek icin fedakarlik yaptiysan

ve karsiliginda mutlu edilmediysen

kendi kendini terapi etmeliymissin.

ben bunu allah rizasi icin yaptim diyip

kendini mutlu etmenin bi yolunu bulmaliymissin.

kendimizi bile kandiriyosak

niye yasiyoruz?

sonra anne sozu dinlemek gerektiğini öğrendim.

annen otuz bin kere tekrar ettiyse

bak kizim bu insan senden hoslanmiyo

sen ona en yakinin gibi davraniyosun ama

yapma bu enayiligi dediyse,

bi yabancinin gelip

kizim senin icin cok üzülüyorum yazik

bu kadar ici disi bir olma demesini bekleyecek kadar gerizekali olmaman gerekiyomus.

kendimiz olamayacaksak

niye yasiyoruz?

bi insani ilk goruste sevmezsen

sonra ne olursa olsun yaklasmaman gerektiğini öğrendim.

ve eger biri biseyi istiyosa,

birak o yaklaşsin demeyi.

insanlarda samimiyet denen seyin zerresi yokken

tüm samimiyetini ortaya sermenin

hic gereği yokmus.

hislerimizi dizginliyosak
niye yasiyoruz?

umut etmemeyi öğrendim.

en acisi da bu oldu...

ben kötülük yapmazsam

kimse de bana kotu davranmaz diye düşünmemeliymişim.

insanlarin aklinda fesatlik varsa

senin yerine baskalarini

kendi statülerini yükseltmek

ya da sırf kendilerini mutlu etmek icin düşünüyolarsa

ben kendimi sevdiririm demek bi ise yaramazmis.

neyse oymus,

umut etmek aptallıkmıs.

sevdigimiz kadar sevilmeyeceksek

niye yasiyoruz?

ben mutlu olmak icin yapiyorum

ya da o mutlu olsun diye yapmicam demek yerine

yalnız allah rızası gözeterek,

yalnız kulluk gorevini layıkıyla yerine getirmek icin

biseyleri tercih etmek gerektigini öğrendim.

kisiliginden ödün vermeden.

yaptigimiz kulluk bizi mutlu etmiyosa

niye yasiyoruz?

ben bugün,

aslinda bildigim seyleri

beni hic tanimayan birinin agzindan duyunca

aglamamak icin kendimi tutarak

konuşmayi öğrendim.

hani boyle umuyosun. inaniyosun.

aman canim hersey cok guzel olur diyosun

sonra tecrubeli, birikimli,

en onemlisi de ilim sahibi biri cikip

gerizekali misin kizim sen diyo ya;

iste o an gozyaslariyla akciger hacmi arasindaki ters orantiyi öğrendim.

zirlarken nefes alamayacagimi,

nefes alamazsam konusamayacagimi,

konusamazsam..

hislerimizin bi tercumani yoksa

niye yasiyoruz?

bi de bi cumleye takili kaldiysan eger

on kafadan saatlerce bir suru ses ciksa da

hicbirini umursayamadigini öğrendim.

sindiremedigin, beyninde dakikalarca dönen o cumleyi

kafandan atmadigin surece ne sen varsin,

ne etrafındakiler..

hazimsizlik yapacak insanlarin arasındaysak

niye yasiyoruz?

yasimdan, boyumdan, tecrubemden,

tanidigim bildigim herseyden buyuk

kocaman, koskocaman secimler yapmam gerektigini öğrendim.

nefsimi azdirmadan,

kendimi dizginleyerek.
dogruyla ideallerim arasindaki ince cizgiyi cekerek.
ideallerimiz dogru degilse
niye yasiyoruz?

ben bugun politik olmayi öğrendim.
bazen samimiyet yerine yalnizca havadan sudan konusmak gerektigini.
sirf soylediklerin kullanilmasin diye.
canin yanmasin, suistimal edilmesin diye.
susarak konuş,
susarak anlaş,
susarak sevdir kendini.
entrika yapacaksak niye yasiyoruz?

erken büyümemek gerektiğini öğrendim.
cabuk olgunlasip citayi yuksek tutarsan
beklentiyi karsilamak konusunda sikinti yasiyomussun..
kimsenin sorununu cozmek zorunda degilmissin,
ekmege surup yenecek kadar akli olmayan
elli altmis yasindaki insanlarin gonlunu hos tutmak zorunda degilmisssin.
bizden iki kat fazla hayat tecrubesine sahip insalardan bile
daha olgunsa niye yasiyoruz?

gemileri yakmamam gerektigini öğrendim.
etrafimdaki herkes bambaska uclarda yasasa bile
hepsi icin
orta yol olmam gerektigini.
bazi sorunlari astiysam, bazilarina gogus germem gerektigini.
cenemi tutmam gerektigini.
yalandan gulumsemeyi öğrendim
ki sanirim gunumuzde isime en yarayacak olani bu..

insan olmayana insan gibi davranmamak gerektigini öğrendim.
kimse kimseyi cekmek zorunda degilmis,
muge anli "simdi kimse kusura bakmasin"derken cok hakliymis..
bazi seyler icin iyi olmak yetmiyormus..
bi insanin suratina
sabrediceksin,yolu yok diye diye
bakmak zorunda kaliyosak
niye yasiyoruz?

peki yazdiklarim birilerinin kafasini kurcalar mi
beni sorgularlar mi
insanlar neden demekten ne zaman vazgecer diye dusunerek
nasil yasiyoruz?

neyin cabasi bu allahasen?
etrafimizda ot gibi yasarsak mutlu olacak
yuzlerce insan varken..

neyse, ben bugun
nefsimi terbiye etmeyi biraz daha öğrendim.
güvenmeyi,güvenmemeyi.
ben bugun hem güvenmeyi
hem güvenmemeyi ogrendim ulan daha ne olsun.

öyle agir ruh halleri
öyle karisik dusunceler
öyle kusmuk gibi hisler icindeyim ki
hayatimin geri kalani nasil gecer bilmiyorum..

ek olarak ismimi degistirmem gerektigini,
dilimi kesinlikle tutmam gerektigini öğrendim.
karsima gecip dedi ki cok deger verdigim biri
"yavrum sen gel bana konus
keske herkes senin kadar seffaf,
net, senin kadar durust olsa.
ama sen bana konus.
kaldiramazlar.."
ben bugun sirf birilerinin fitneligine alet olmasin diye
dilimi tutmam gerektigini ogrendim.
durust bile olamayacaksak..

yani özetle;
ümit etmiceksin,
gözü kapali yollara gireceksin
yaninda destegin var mi yok mu bilmeden.
karsiligini alip almayacagini bilemeden fedakarlık yapacaksin
seni istemediklerini bile bile
aralarında olmak zoruda kalacaksın.
sahte dostlardan samimiyet öğütleri alacaksın.
annem haklıymış diyeceksin milyon kere..

hayat bi podyum güvenle yürümeli diyen reklama değil, 
hayat toz pembe olur sen istersen,
ne ekersen biçersin bu gizemli bağda diyen şarkıya inanacaksın.

öğrendim ki, iki saat insanı olgunlaştırmaya yetiyor.
öyle şeylerin farkına vardım ki,
sacıma bu gece ak düşerse hiç yadırgamam.
şöyle arabesk filmindeki şener şen gibi;
bi anda..

masumiyet'i izledin mi okuyucu?
demirkubuz'un?

orda diyodu ki haluk bilginer

"yolu yok çekeceksin. 

isyan etmenin faydası yok, kaderin böyle. 

yol belli 

eğ başını usul usul yürü şimdi.."

işte ben tam şu anda

bekir'in çaresizliği içindeyim..

yolu yok çekecek miyim?