uyandım. saat üç, dört, beş bana hiç farketmez..

saat üç.

 playlistinde gripin'den üç çalmaya başlar.

 

 

ayaktasın.

uyku tutmamış,

ve beyazlar üstüne kara kara yazmaktasındır.

böyle şeyler sadece kara kara yazılır zaten..

 

"sözle sahteymiş, çek kendini adım adım" der.

ukala ukala, yine bir gripin şarkısıyla cevap verirsin;

"kolay mı sandın? kolay olsaydı sen yapardın."

 

 devam eder;

"yüzler belliymiş, yağmurlarda aradığın,

bulamadığın.."

 

böyle nasıl bir nefessizlik hali,

nasıl bir içine oturma,

gözlerin dolmasını müteakkip burnun sızlaması,

allahım ben neden uyuyamıyorum sorusu,

peki ne olacak kaygısı,

peki ne oldu da böyle oldu sorunsalı..

sen hikayesini baştan anlatmaya üşenen,

nefesini geçmişle yoransındır.

 

"acı besler, uyandırır boşvermiş bünyeyi" der.

anlarsın.

saat üçü tüketir,

dört başlar.

"bir şarkıya takılmışsan,
üstüne çökmüşse sözleri, yanında hüzün..
ruhuna ucundan dokunmuşsa,
kararmışsa gün gibi aydınlık yüzün.."

 

ağlamak beklemekten çok kolaydır.

herşeyi unutup uyumak istersin,

rüyalarına sığınmayı seçersin.

gripin seni anlatmaya devam eder.

"görmüyor musun?

kabuk bağlamıyor kanattığın hiç bir yaran.
hiç bir zaman geri dönmüyor kaybettiğin onca insan.
saat dört olmuş

arıyorsun çaresini hüznün kederin
acıdan başka dermanı yok ki boşvermiş bünyenin"

 

nakaratı dört kez tekrarlar.

sonra susar.

2 dakika 20 saniye.

 beyninde bu sözler döner, döner, döner, döner..

toparlanamazsın.

sonra bi dört kez de sözler olmadan çalar.

bittiğinde sen, eski sen değilsindir.

dört kez, dört yüz kez,

dört milyon kez değişmişsindir.

sadece acın yerli yerinde durur.

 

 

birazdan saat beş olacak.

şarkıda olduğu gibi güzel girecek,

tamam artık geçti der gibi yapacak sanıyosun dimi?

yeni gün, yeni belkiler, yeni umutlar verecek.

hayır.

 

üç öldürdü, dört parçaladı.

 beş gömecek.

 

senin hayattan bir beklentin vardı.

sadece bir.

yazıyla kısa, rakamla zayıf.

 

bütün hayatı parmak hesabıyla dört işlemden ibaret olandın.

ömründen saatler eksildikçe, gelecek kaygısı artan.

umutlarını,

anlattıkça duvarlara çarpa çarpa bölen.

 

uyandın.

saat üç, dört, beş sana hiç farketmez..

sen umutlarından birini seçip

kalanların hepsini hepsini hep kaybedendin.

 

 

sen boşvermiş bünyeydin.

şimdi tekrarlıyorsun

"görmüyor musun
kabuk bağlamıyor kanattığın hiç bir yaran
hiç bir zaman geri dönmüyor
kaybettiğin onca insan
saat dört olmuş arıyorsun çaresini; hüznün, kederin
acıdan başka dermanı yok ki boşvermiş bünyenin.."

belki sabaha kadar..

iki dev adamdan adam gibi yeni yıl dilekleri. yok öyle peace world falan.

+yeni yılda güzel şeyler olsun istiyoruz.

fakirlerin üstüne kar yağmasın,

öğrenciler mutlu olsun

öğretmenler atansın.

bu savaşlar falan bitsin.

-ölmek bitsin diyelim mi

+ölmek olmasın

-ölmenin şeyi gelsin

+herkes sırasıyla gitsin falan

-hayır ölüm toptan bitsin yani

+fazla mı oldu?

-abartı oldu.

ölmek bitsin, köprünün ışıkları yanmasın.

+ya da sık değişmesin

-sık değişmeden sabit bi renk olsun

+evet

-ölmek bitsin, köprünün ışıkları sabit kalsın,

bi de fakirlerin üstüne kar yağmasın

bi de ekmeğin rengi değişmesin.

bence değişmesin.

ekmek beyazdır abi.

+fiyatı da değişmesin

-fiyatı da değişmesin rengi de değişmesin.

+tamam.

-bundan güzel barış falan orlara girmiyoruz zaten.

güzellik yarışmasında değiliz sonuçta.

+birbirimize saygı gösterelim,

sevmeye gayret edelim,

saygı için gayrete gerek yok yani herkes

gayret etmeden düzgün saygı göstersin.

-görüyosun dimi yani

bişeyi çözünce herşey çözülüyo..

daha renkli bi hayatımız olsa, gitmez miydi?

yok.
giden gidiyo.
ne kadar renkli olursan ol.
üstelik bazen sadece karanlığa..

tavuğa çikolata yedirsek kinder surprise yumurtlar mı?

değişmeyen değişmiyo.
tavuğa çikolata yedirsek
kinder surprise yumurtlar mı?
yok.

o zaman napıcaksın sıkmicaksın canını.

daha kararlı olucaksın.
sadece kendinle ilgili kararlar vermek zorunda kalsan da.

en nihayetinde %70'i su bu insanın,
az daha kassa karpuz olucakmış zaten.

her güne bir yağmur şarkısı -11- elephant woman - blonde redhead

"parçalamamız için beş dakka ver,
sonra ister gözlerini bi noktaya dik
saatlerce bak,
ister nefesini tut saatlerce alma."

 

Lay me down on the ground, softly softly..

hadi bloggerlar etkinliğe!

uzun zamandır bloggerda

şöyle bol katılımlı bi etkinlik yapılmamıştı,
ya da yaptılar bana duyurmadılar
hemen atlamayayım katılmayayım diye(:

yeni etkinliğimiz,
bana ayakkabını göster!

ister dolabında olsun,
ister ayağında,
ister başka bi yerde.

fotoğrafını çekiyosun;
linkini veya
smaselcuk@hotmail.com'a meyille
resmini gönderiyosun.

ben yayınlıyorum,
istersen o arada blog tanıtımını da yapıyorum.
bizimlasın veya bizimla deyılsın diyorum.

şaka be olur mu öyle şey(:

27 Ocak'ta random.org'la
katılanlar arasından bi talihli seçiyorum.
sonra da ona hediyesini gönderiyorum(:

ben başlayayım, dolabımla

hayde bakalım!

PS: adsız olarak da katılabilirsin okuyucu,
unutma.

 

unut demeek dile kolaay ateş düştüğü yeri yakaar

sene 99 yazı.

9 yaşındayım.

 

eskişehir'deyim.

merkezinde değil, küçük bi kasaba.

taso var, salçalı ekmek var,

soslu mısır yeni icat edilmiş.

hani en teknolojik ürünü traktör olan,

çocukların sadece tarlaya giderek eğlendiği yerler vardır;

haftasonları çerçi arabası gelir,

iğneden bayramlığa kadar herşeyi satan.

kadınlar sokaklara kazan kurup

salça kaynatır, pekmez yapar.

evlerin damına patlıcan biber serilir.

işte tam öyle bi yer sarıcakaya.

vaktiyle babaannemlerin bi kiracısı varmış

köyleri orasıymış. onlar gidince

bizimkiler de gidip onların evinin yanında

kocaman bi ev almış.

çiftlik gibi böyle.

 biz istanbulda iğne ucu kadarız,

ama oraya gittiğimizde istanbullularız.

dedem de hulusi kentmen gibi adam.

kışları biz istanbul'dayken

köylü eve bakıyo, boyasını yapıyo,

bahçeyi suluyo.

sürekli ellerinde bi kutu süt

veya kesme şeker, misafirliğe geliyolar.

 kadınlar, çocuklar tek tip.

biz istanbul'dayken en lüks yerlerden kıyafetleri alınan çocuklarız.

 bi giydiğimizi bi daha giymiyoruz.

ilk tayt bende var,

ilk kot mini etek, ilk bustiyer.

annemle sokağa çıktığımda durdurup sevmeyen yok.

sırt çantalarım, ayakkabılarım, 

saç modellerim o biçim.

 ama eskişehir'e gidince,

babaannem diğer çocuklardan farklı olmayalım diye

her yaz başı birer şalvar diktiriyo.

sadece bir.

biz ki külotlu çorapları bile renk renk alınanlarız,

bütün yaz bi şalvar dikiliyo sadece.

ayağımıza da birer çift sabo terlik,

sabahtan akşama kadar sokaklarda dolanıyoruz.

ama ne kadar dikkat ederlerse etsinler,

yine de bi yerlerden patlak veriyo.

şalvarın altına patenlerimizi giyiyoruz,

bizim evde havuz var

köy çocukları donla giriyo, biz mayolarla.

ama çıkınca hepimiz bidonlardan yıkanıyoruz,

öğle uykusuna yatıyoruz, orası ayrı.

sadece başka rüyalar görüyoruz.

 

herşeyin ilkinin bizde olmasına çok alışmışız.

kızlar saçını don lastiğiyle bağlarken

bizim tokalarımıza imrenir,

onla kulağına ip takar biz altın küpe,

onlar çıplak ayak gezer, biz dantelli çorapla.

onlar doğru düzgün okumayı bilmez,

biz yanımızda kütüphane taşırız nerdeyse.

bi gün, dedemin yere yağlı boyayla çizdiği

sekseğin üstünde

(ki hala arka bahçede duruyo..)

çoluk çocuk zıplarken

ptt memurunun kızı ilknur elinde bişeyle geliyo.

bakıyorum, minyatür teyp gibi.

bizde onun büyüğü var.

ama bu çok sevimli.

bak diyo kulağıma takıyo

"unut demeeek dile kolaaay" diye

beynime beynime doluyo ses.

seksekte ben birinciyim ama

tüm çocuklar oyunu bırakıp ilknura gidiyo.

"aganın acık bana da takıve"

"nemiş kız nemiş", "ajansı da alıyo mu" diye etrafında dönüyolar.

bilgisayarım var, aterim var,

tetrisim var ama

ilk defa walkman görüyorum.

nasıl kıskanıyorum anlatamam..

ne dantelli çoraplarım,

ne kulağımdaki altın küpelerim,

ne hiç bi çocukta olmayan telefon kulübesi kartım..

hiçbiri umrumda değil.

benim walkmanim yok!

"neyse ya beni babannem çağırıyo

reçel kaynatçaktık biz" diyorum,

kimse umursamıyo tırıs tırıs eve giriyorum.

bütün gün kral tv karşısında

içinde "unut demek dile kolay" geçen şarkıyı bekliyorum.

deniz seki.

sürekli çıkıyo, ezberliyorum.

bi iki gün sonra

akşam sokakta çekirdek çitlerken söylüyorum,

bizde kasedi var ki ezberledim ben diyorum.

ama o zaman öğreniyorum,

hayatta herşeye sahip olunamayacağını.

elinde ne kadar güzel şeyler olursa olsun

başkasındakinin hep daha güzel göründüğünü.

sırf bu yüzden sende daha iyisi olsa bile

hep dışardakilere değer verildiğini.

insanların doyumsuz olduğunu,

"daha fazlasını iste"nin sadece bi reklam sloganı olmadığını.

neyse ki isteyen bi çocuk değildim,

bu yüzden benim hiç walkmanim olmadı.

ama bana çok şey öğretti..

hala her dinlediğimde

elimde beni mutlu edecek nelerin olduğunu

gözden geçiririm.

şarkı sözlerinin bununla zerre kadar

alakası olmasa da..

 

 

bu bahsi kapatalım lütfen kuzum.

kimbilir ne zaman çizmişim..

bu kadın gibi

ağzımı büzüp "bu bahsi kapatalım lütfen kuzum" diyip 

kirpiklerimi kırpıştıriyim ben,
imalı bir gülümsemeyle sesimi yükseltmeden.

ukalaca. 

sonra kapansın o konu,
insanlar teslimiyet halinde yüzüme bakıp
"elbette" desin.
 
ama ne zaman bu repliği kullanmak istesem
car car konuşuyorum,
konunun kapanmasına izin vermiyorum
ya da "tamam be çok konuşma" diye çirkefleşiyorum.

hiç türk filmi karakteri gibi olmuyo.
çaçaron cevriye teyzenin
birkaç beden küçüğü gibi oluyorum.

olmuyo, başa dönüyorum.
niye ki?

yok canım buna da benzemiyorum şimdi.

hakkımı yemiyim..




 

osmannaroter forki forki

hunilerini yidiğim(:

her güne bir yağmur şarkısı -10- piiz - vazgeç gönül

"sesini duyan yok..

bir yağmurun içinde

ateşböceği misali

bir yanıp

bir söndün.."

ama senin alışkın olduğun

zeynep dizdar sesinden değil.

piiz'den.

ki ben kendilerine bayılırım,

farkında mısın nerdoolduğumun der dururum ara sıra..

illa da bana klasik versiyonunu dinlet

yağmurlar altında zeynep dizdarı görmezsem

valla küser giderim diyosan;

bu çalışmamı tüm çikolataya muhtaçlara armağan ediyorum!

şu hayatta brownie olmasa,

çikolata olmasa, kakao olmasa;

hatta bizim fırın çalışmasa

elektrikler kesilse falan

şu an hiç mutlu olmazdım.

 

brownie'nin türkçe karşılığı ne yav o.O

ıslak kek diyenler mevcut da

tam ıslak değil, ne bileyim.

 

baktım canım bişeye sıkılıyo

(bakmadan anlayamıyorum, evet.)

attım kendimi mutfağa.

 

çırptım çıırptım karıştırdıım

kendimi onlaa yarıştırdııım diye

salak salak şarkı söyleyerek

kocca bi tepsi brownie yaptım.

üstüne bi de inşirah suresi okuyup üfledim

tadı güzel olsun diye.

nolucak benim bu her telden çalışım,

bilmiyorum okuyucu..

 

şimdi önümde tam olarak

şu gördüğün şekilde duruyo;

 

soldakinde bembeyaz,

saf, masum kalbimi simgeledim.

yemedin dimi?

ben de pek inanmadım nan..

 

sağdaki de adeta odun borusu,

soymuk borusu, odunsu gövde preparatı..

o bişey değil de,

böyle hislerimi yemeklere döküyorum ya;

hayal gücüm de kuvvetli.

kendimi dizginlemem lazım.

töbe töbe.

 

 

 

 

 

ahh ali atay ve son yılların en içe dokunur şarkısı..

içinde bi sıkıntı vardır.

kalp ağrısı gibi.

nefes alamamak gibi.

akciğerlerin göğsüne baskı yapması gibi.

 

sana ait olduğunu sandığın kalp

artık başkasında atıyodur.

ya da başkası için.

 

bilirsin ki;

kimi seçersen onu yaşarsın.

kimi beklersen onu ararsın,

kimi istersen onu bulursun yanında.. 

ya da bulamazsın.

tüm bildiklerin,

sadece senin isteklerindir.

halil sezai halt etmiş.

"gitmek istersen yol senin.."

oyy ne sevimli(:

 

yapılası,

değil mi okuyucu(: 

her güne bir yağmur şarkısı -9- placebo - english summer rain

ünlü bi türk düşünürü bu şarkıyı

"ben yerdeyim sen gökte,

düşüversen aşağı"

şeklinde çevirir(:

klibi en sempatik stop motionlardan,

placebo sevgim tartışılmaz.

bir de hayata slogan olacak

özlü söz barındırır ki içinde..

"hold your breath and count to ten,

and fall apart and start again"

tekrar coyi!

bkz: "hö?!"

bi afallamadım değil(:

klip değil illuminati ritüeli mübarek. katy perry, kanye west, e.t., anuket..

 nağber?

şimdi yine illuminatiyle kafayı mı bozdun deme.

bi oku.

konu, keti peri'nin şimdilerde herkesin dilinde olan

kis mi, kikikis mi şarkısının klibi.

illuminati'nin,

şeytana tapma ritüellerini

basın ve yayının pek çok organı vasıtasıyla

gözümüze gözümüze soktuğunu biliyoruz.

peki her gün izlediklerimizin

bu ritüelleri içerdiğinin ne kadar farkındayız?

dicen ki sen her gün katy perry mi izliyosun mal.

yok, o kadar değil.

önce klibi mi izlemek istersin?

ya da önce oku, en sonda izlersin.

 anuket'le başlayalım.

 illuminati,

öğretilerinin pek çoğunu eski mısır'dan alıyo.

anuket de ceylanlarla temsil edilen,

kafasındaki tacıyla da bilinen,

pembe göz kapaklarıyla

mısırlılara şifa dağıttığına inanılan tanrıça.

illuminati'nin geleneksel ritüellerinin

hayvanlarla ilişkiye girme kısmı,

bu klipte oldukça iyi işlenmiş.

keti peri anuket'i canlandırmış,

şeytana tapma ritüellerini adım adım gerçekleştirmiş.

anuket'i temsil eden pembe gözler, taç,

en önemlisi de klibin içine aniden dalıp

ne ayak olduğu anlaşılamayan ceylan.

 klip, çöplük haline gelmiş bi dünyada başlıyo.

yığınların ortasındaki cismin üstünde

bir şeytan silüeti görüyoruz.

klip boyunca gelişen olaylar sonucunda

bu silüet canlanıp

adama dönüyo.

tabi biz o sırada klibe

oy anam bu nemiş ki diye bakmakla meşgulüz;

onun başta şeytan olduğunu unutuyoruz.

katyciğim gidip kendisine hayat veriyo,

mısır tanrıçası anuket haliyle

sonra ışıklar içindeki

ne idüğü belirsizle

aşk yaşamaya başlıyo.

birlikte,

illuminati'nin her halta sokuşturduğu

horus'un güneşine gidiyolar.

(horus da şeytanın hizmetkarlarının tapındığı

eski mısır tanrısı)

çok karışık dimi nan?

işte bu kadar kafamız karışmasın diye

olayı basite indirgiyolar iyice.

ola ki katy'nin anuketle bağlantısını kuramayız diye

katy'yi ceylan bacaklı göstermekten

geri kalmıyolar.

ve diğer anlatım biçimleri..

anuketle şeytanın

mutlu sona ulaşmasını

"oov ne elit bi klip"

edasıyla izleyip hazmettikten sonra,

diğer subliminallere geçiyorum.

göz şeklinde uzay mekiği,

içinden çıkan uzaylı,

oy klipte biyoloji gördüm diye

sevindirmeye yarayacak dna.

ne işe yaradıkları belirsiz.

 illuminati'nin sembolü olan

sürüngen gözleri,

anuket'te.

klip boyunca

henüz beynin ne köşesine hitap ettiğini çözemediğim,

bolca subliminal dolu.

ekstra cinsel içeriklileri görmezden gelirsek;

bombalar, hayvanların savaşı,

parçalanan ceylanlar, kiraz(!),

kanlı bebekler,

böcekler pislikler..

bi dolu cinsel mesaj,

her zamanki gibi herşeyi izleyen gözler,

 ve müzik eşliğinde

uzaydan gelen, şeytana tapan,

eski mısır kaynaklı insanların

bi ritüelini daha izlemiş oluyoruz.

ya birileri bi haltlar çevirirken

bizi bunlarla oyalıyo,

ya bu haltları çevirirken

iyice normal saymamızı sağlamaya çalışıyo,

ya da sadece farketmemizi sağlamak

ve beynimizi çalıştırmak için

böyle şeyler üretiyo.

sırf daha zeki toplumlar olalım diye.

bugün çok iyimserim, ebet.

her güne bir yağmur şarkısı -8- jose feliciano - rain

oyyy..
huzur gibi.

yağmur altında dinlenmesi gereken
en birinci şarkı.

jose feliciano da
dünyanın en iyi gitaristlerinden biri.
görmek için değil,
duymak için yaratılmış.

mim - kitap gokkuşağı kulesi

selam coyiler.

naber?

nesrin beni asırlar önce mimlemişti,

kitaplarından bi gökkuşağı yap da

altından geçelim

dünyaya bi de erkek gözüyle bakalım diye.

asırlar sonra fırsat bulabildim de

(kitaplarımı toplamasam bi sene deha beklerdi:)

yapabildim.

rafların tozlu, güneş görmeyen

arka kısımlarında

daha kimbilir neler vardı da

üşengecin gökkuşağı ancak bu kadar..

yukardan aşağıya sıralıyorum;

da vinci şifresi - dan brown

ölümcül - michael palmer

60lar hikaye 70ler terane 80ler Şahane - muharrem kaşıtoğlu

sofie'nin dünyası - jostein gaarder

umuda yolculuk - kim gruenenfelder

elif şafak - aşk

 yeniden gıda raporu (bu renge ihtiyacım vardı)

 şimdi sen gidecen ya,

cehennemin dibine git - erdal demirkıran

the exorcist - william peter blatty

şaşırtan varsayım - francis crick

   kanatlı süvarinin anıları - hulusi üstün

yalancı tanıklar kahvesi - vedat türkali

bahçıvan - john le carre

kemikten dağ - elliot pattison

niçe ağladığında - irvin d. yalom

 hurin'in çocukları - tolkien!

 yasmin - eli amir

siyah - ted dekker

  kurbağa prens - jane porter

 küçük aptalın büyük dünyası - pucca

mükemmel cinayetler - julien salmon

 devr-i tayyip - dr. tamer tahir kumkale

kasaba - richard russo

okuyan herkesi mimledim.

bakalım sizin elinizde neler var..

hadi bakalım(:

bu arada,
bana gökkuşağının renklerini hatırlatan
şemsiyeme de burdan saygılarımı sunarım.

bana kalsaydı,
grilerden siyahlardan
ve yine grilerden oluşan bi gökkuşağı
kulesiyle karşılaşırdın..

 

puantiyeli, kalpli, desenli, ne idüğü belirsiz kurabiye nasıl yapılır?

bir nasıl yapılır projesiyle daha

karşınızdayım sayın okuyucu.

yakında diskavıri çenılda

 hav ken yu du it programı yapmayı planlıyorum.

bi iki cv gönderdim ama

sanırım çok yoğunlar,

daha kimse dönmedi.

desenli kurabiye nasıl yapılır?

ama bundan daha önemli bi soru var;

puantiyeli kurabiye neden yapılır?!

hiç bi fikrim yok.

mutfağa meyyalim

vallahi sıkıntıdan..

şöyle oluyo,

kurabiye hamurundan bi parçacık ayırıyoruz

üstüne kürdan yardımıyla gıda boyamızı sürüyoruz.

o arada tezgaha bakmıyoruz okuyucu.

ne pis çalışmış her yer un

ıyy falan demiyoruz.

hayır.

bunu yaparsak kurabiyelerimiz hiç güzel olmaz.

sonra boyayı hamura yedirip

kırmızı minik puantiye mi yaparsın artık

benim gibi kalp mi yaparsın bilemem

kafamıza göre ayırdığımız parçaları

açtığımız normal hamurun üstüne koyuyoruz.

üzerlerinden azıcık merdaneyle bastırıyoruz ki

öyle kurbağa gözü gibi

pörtlek pörtlek kalmasınlar.

sonra da pişiriyoruz.

(ama bak ne dicem;

kurabiyelerin şekli bozulmadan

her yeri eşit kabararak pişmesini istiyosan

kalıpla kesmeden önce kalıbı

şöyle hafifçe bi una batır.)

ne işimize yaradığı tam olarak belli olmayan

şu sonucu elde ettiysek

vücudumuzu kalori bombardımanına tutabiliriz demektir.

ek olarak,

boyalı hamurun renginin pişerken

biraz daha koyulaştığını unutmamakta fayda var.

ayrıca jel gıda boyaları çok daha kullanışlı.

eyyorlamam bu kadar.

afiyet olsun.

(bkz: emine beder gülüşü ve işkembe şeklindeki bone)