bi hatırlatma notu.. kendime, büyüyenlere, büyümek istemeyenlere..

senelerce olmasını
ve olduğunda kutlamalar yapmayı 

beklediğin olayları
kuru bir hayırlı olsunla geçiştirdiğinde..

öylesine 

"keşke biri bana papatya alsa" dediğinde
seni mutlu etmek için 

evine papatyalar gönderen arkadaşının 

gözünün içine bakıp
"mutlu musun?" demeyeli 

ne kadar zaman olduğunu 

sayamadığında..

ve en son kimin
gerçekten senin için 

bişey yapmaya hazır halde
mutlu musun diye sorduğunu 

hatırlayamadığında..

zaman denen şeyin 

aslında ne kadar önemsiz olduğunu,
sevdiklerine ayırmadığında 

ne kadar boş geçtiğini,
kazandırmadığını 

yıprattığını 

sadece üzdüğünü farkettiğinde..

zamanından önce büyümek zorunda olduğunda..

birlikte büyüdüğün 

birlikte uyuduğun insana 

öğle arasında beş dakika ayırabilmeyi 

lüks saydığında
ve "çok vaktini almayayım" cümlesini kurarken 

için acıdığında..

yemeği nerde yiyelim sorusunun yerine 

resmi hediyeler konuşulduğunda,
evinden aldığın dostunun 

evinin yolunu unuttuğunda,
saçının teli havalansa farkedecek kadar 

çok vakit geçirdiğin insan
saç rengini değiştirdiğinde;
eski rengini hatırlayamadığında..

noktayı koyacak kadar sağlam duramadığın
ve üç noktanın belirsizliği altına girmeye
cesaret edemediğinde..

herkes diğerinin hayatının dışında kaldığında
ve sen sessiz sedasız kabuğuna çekildiğinde..