face swap olayına aşık olmuş olabilirim(:

hiç gülesim yoktu ya.

aslında gülesim vardı da

sebebim yoktu,

öyle dolanırken face swaplere denk geldim

ne eğlendim be(:

  

edward'la obamaya öldüm yalnız(:

bi çocuğum olaydı, fotoşortla hayal gücümü konuşturaydım..

olamaz mı?

olabilir..

good friday. the good one, the bad one, the ugly one.

hayırlı cumalar okuyucu.

geçen hafta,

haftasonuna girerken bi yazı yazmıştım.

süper bi haftasonu olsun,

mutluluk getirsin,

sonrasında iyi bi hafta geçirelim diye.

ama benim için hiç öyle olmadı.

bu yüzden bu sefer

hiçbişey dilemiyorum.

bi dilekle başlasın herşey demiştim ya;

unut onu.

artık haftalar iyi başlasın istemiyorum,

iyi bitsin istiyorum.

böylesi hepsinden güzel.

bu sefer olmadı ama

bi dahaki belki çok güzel biter.

cocorosie'den gelsin,

good friday..

bi yerlerde bana ait bişey var.

bi parçamı bi yerlerde bıraktım.

i once fell in love with you
just because the sky turned from gray
into blue..

up.. hayatım olmasını istediğim film..

up..

hayatı sorguladığım,

çantamı toplayıp gitsem dediğim,

gözümden yaş getiren film..

 

pixar bir daha ilk on beş dakikası

bu kadar muhteşem bi film yapar mı?

 

carl kadar şanslı mıyım,

hayatımın insanı olur da

beni o kadar mutlu eder mi?

 

o gittiği zaman;

ben ayakta bile zor dururken 

hayallerimizin peşinde koşacak dermanı bulur muyum?

 

 birlikte başlamak,

birlikte yaşamak,

birlikte yaşlanmak,

birlikte sonlanmak.

 

mutluluğun resmi kesinlikle

bu evin duvarında asılı olan..

 

 

her izlediğimde canım başka bişeye acıdı,

ve bu sefer albüm köşesindeki

"thanks for the adventure,

now go have a new one" yazısına.

 

 

 

 

 

şebnem ferah - fırtına

şebnem ferah;

gelmiş geçmiş en iyi türk müzisyeni.

bunu bi kenara yaz okuyucu.

keşke dişlerini, botoksunu yaptırmasaydı,

saçlarına o garip şekli vermeseydi;

ama vardır bi bunalımı dediğim.

kambur sırtına yaslanabilecekleri gururları yüzünden

burnu pislikten kurtulmayan

insanların hislerinin tercümanı.

aklımıza

kendine rağmen durma, bas git şeklindeki

anarşik anarşik fikirleri sokan.

yedimin,

yirmi üçümün,

yetmişimin kadını..

elvis costello - she

iyakşamlar okuyucu.

bütün gün dana gibi yatıp

hastalıklar içinde kıvranırken,

gündüz bahsini geçirdiğim kitaba gömülmüşken

kulağımda tek bi melodi vardı;

she..

böyle zarif zarif

danteller içinde salınayım,

bana bu şarkıdaki gibi

meri antuvanet havasında hissettirecek

bazı olaylar olsun.

gözlerimde incecik eyelinerlar,

ellerimde siyah dantel upuzun eldivenler,

 başım zarifçe havaya kalkmış.

sonra durdum

neyin hayalini kuruyosun sümüklü dedim.

sen önce bi yataktan kalkabil,

pijamalarını çıkaracak gücü bul kendinde.

haspam dedim.

aa elvisciğim şımartmayın şunu
allasen falan dedim de

o kısmının muhatabına ulaştığından

emin değilim.

(elvis, bloğumu takip ettiğini biliyorum.
cevap vermediğin için alınmadım,
merak etme)

ben romantizm özürlü bi insanımdır.

mesela biri önümde diz çöküp
evlenme teklif etse
kalk be kalk dizlerini pis ettin derim.

en nefret ettiğim çiçek kırmızı güldür,
türkçe slow şarkılardan iğrenirim.

aşkım diyen birini gördüğümde
kaşığın tersiyle ağzına şaplatasım gelir.

sevgililer günü ayağına
kendini enayi yerine koydurmaktansa
hiç bahsetmek istemiyorum.

bu şarkı için insanlar oov ne kadar romantik
yorumunu yapsa da,
benim için bambaşka bişey.
(romantik parçalar benim yalnızca
gardrobumda yer alabilir tatlım.)

 bu huzurun şarkısı.
yanında rahat, mutlu, güvende
hissedebileceğin insanların şarkısı.

bu aralar içinde bulunduğum
sıkıntılı durumdan dolayı
her dinlediğimde gözlerimin dolmasına sebep oluyo ayrıca.

nası lan diyorum.
nası bi kadın ki bu,
böyle şeyler söyleyebilmiş birisi.

vay anasını diyorum.
dünyada ne insanlar var,
etraflarında ne kadar değer veren başka insanlar var.

böyle insanların hep birbirlerini bulmaları
azcık adaletsizlik olmamış mı diyorum.
biz neden kozalakça yoğun bi ülkede yaşıyoruz diyorum.
etrafımdaki herkes için,
"bir elvis değil" diyorum.

he dicen ki sen julia rabırts mısın kızım
hangi elvisin hayalini kuruyosun?
yani o kadar güzel olmayabilirim ama
ağız boyutu konusunda
her türlü kapışırım.

(bi dakka.
bu bi dezavantaj mıydı o.O)

she may be the reason i survive..

neşe dolu,
eğlendiren, güldüren,
beklenmedik anda öfkelenen,
günü cennete ya da cehenneme çevirebilen,
hem gülen hem ağlayan kadına;
her halin benim anılarım olsun diyen
adam tarafından söylenmiş şarkı.

insanın gözlerini bazen mutluluktan,
bazen kendini çaresizce
başkalarıyla kıyaslamaktan dolayı dolduran.

bir cinayetin psikanalizi

uzun zamandır beni

bu kadar heyecanlandıran

bi kitap olmamıştı okuyucu.

ilk sayfasından tutuldum.

bi de aklıma melodram geldi

siyah üstüne pembe olunca (:

az önce başladım,

bakalım ne zaman biter.

altını çizdim haberiyle

en kısa zamanda

karşında olmayı umuyorum.

ama bu aralar her umduğumun

çotank diye kafama indiğini göz önüne alırsak

fazla ümitlenme okuyucu.

her an kitap yanabilir,

üstüne yıldırım düşebilir,

uzaylılar kaçırabilir..

şimdilik özet babında

bi arka kapak yayınlamak istedim;

belki alıp

benle birlikte okumak istersin diye(:

Bir Cinayetin Psikanalizi,

1909 yılında sıcak bir Ağustos akşamı

Sigmund Freud´un, rakibi ve öğrencisi

Carl Jung ile birlikte

buharlı gemi George Washington´dan inmesiyle başlıyor.

Şehrin diğer ucunda, şehri tepeden gören

muazzam bir apartman dairesinde,

çok güzel bir kadın avizeye asılmış bir şekilde

ölü bulunur.

cinsel işkenceye maruz kalmış,

kırbaçlanmış, kesilmiş ve boğulmuştur.

Ertesi gün, ikinci bir güzel kadın,

yüksek sosyeteyle alay eden

ve donuk, cansız anne-babasını küçümseyen

asi bir mirasyedi

 katilin elinden kıl payı kurtulur.

Ama bir histerik olan Nora Acton,

saldırıyla ilgili hiçbir şey hatırlamamaktadır.

Amerika´nın ilk psikanalistlerinden biri olan

Dr. Stratham Younger,

Freud´un rehberliğinde onu tedavi etmeye başlar.

Freud, Jung´un rekabetçi ruhuyla

ve kendisini yok etme komplolarıyla uğraşırken,

kendisini entrikalar, maskeler

ve insan zihninin hileleriyle dolu

bir cinayet gizeminin içinde bulan kişi Younger oluyor.

Akıcı bir dille yazılmış olan

ve etkileyici gerçek detaylara dayanan

Bir Cinayetin Psikanalizi,

yeni bir romancının hayranlık uyandıran yeteneğini

gözler önüne sererken,

Freud, Carl Jung ve Hamlet hakkında bildiklerinizi

gözden geçirmenize neden olacak. 

evanescence - bring me to life

avazım çıktığı kadar

bağırmak istediğim zamanların şarkısı.

biri beni hayata döndürsün,

dönüştüğüm hiçlikten çıkarsın diye

maalesef periyodik şekilde dinlediğim..

taa lise yıllarımın şarkısı.

çok uzak bi zaman değil halbuki,

neden yetmiş yaşında gibi

yıkık, kırgın, pişman,

bi şansı daha yokmuş gibi

hissettiğim konusunda

bi fikrin var mı okuyucu?

bu şakayı yapan insan olamaz.

ben izlerken kalktım

tüm ışıkları aça aça bi dolandım evde,

anneeaa diye seslendim

üstüne bi bardak su içtim;

içindekiler ne hale geldi acaba..

 prodüksiyon mu yoksa cidden mi yapılmış

ayrımını yapamadım ama

gerçekse,

brezilyalılar futbolcudan başka

gerizekalılar da üretiyomuş.

bunu gördük.

bi de türklere yapsalardı,

şöyle amcalar teyzeler

"napıyon çocuğum burda

senin annen nerde" diye sorsaydı

ço daha eğlenceli olmaz mıydı(:

ayrıca,

bunun hapisanelerdeki

tüm çocuk istismarcılarına

uygulanması gerektiğini düşünüyorum.

gebersinler.

 

 

 

 

diy - simli tayt

ço kreatif dimi okuyucu?

benim aklıma ilk olarak

bu yapıştırıcıyı nerden bulucaz ki

mod podge'la olmaz mı la sorusu geldi,

ama her derdin dermanı

gugıl sorumu cevapladı..

meğersem oldukça

satılan bi malzemeymiş..

edit:
ben yapmadım yav,
 buldum sadece.

gördüğüm en harika dublör fotoları (:

haha körstin (:

titrek ağzını yidiğim (:

bıyık pasta nasıl yapılır? semmma sordu, semmma cevapladı.

bıyık simgesine

nasıl da aşık olduğumu

herkes duysun.
allahın bildiğini kuldan saklayacak değilim.

ama amacım bu aşkın

büyüklüğünü anlatmak değil.

babamın domgünüydü bugün.

pasta yapayım dedim.

erkek pastası nasıl olur?

şeker hamuru kullansam,

ohooo neler neler çıkar.

ama evde yenecek pastalarda

tercih etmiyorum şeker hamurunu.

krema en nefisi.

insan öğrenci olunca

hayal gücü genişliyo okuyucu.

minimum malzemeyle

maksimum çeşit çıkarmayı öğreniyosun.

öğrenci evinde kaldığım zamanlarda

hepsi patatesten yapılma

on çeşit yemek ürettiğimizi bilirim.

patatesli makarna,

patatesli yumurta,

patatesli patates,

 patates kızartmalı patates püresi.

şimdi de gidip bıyıklı pasta kalıbı mı alayım?

hayır alayım almasına da

kaç kere kullanabilirim ki.

bazen böyle tutumluluklarım vardır.

(nadir de olsa..)

ünlü uzakdoğu öğretisinin sembolü

yin yang

hayatımı kurtardı.

(demek ki öğretinin hedefi buymuş)

yuvarlak keki yin yang şeklinde kestim,

 sonra parçaları yan yana koyup bıyık şeklini verdim.

 sonra da kapladım işte,

standart prosedür.

çokolaymış nan.

son halini çekmeyi unutmuşum ama

olsun,

anlamışsındır.

zarif topuzların hastasıyız.

örgü topuz nasıl yapılır?

işte böyle okuyucu.

hani bazı sabahlar

okulda kızları görüyoruz

anam sabahın köründe kuaföre mi gitmişler diye

eblek eblek bakıyoruz ya;

sırları çok basitmiş.

daha da saygı duymam ehehe(:

 

 rengine de bayıldım..

 

artık sevmemen gerektiğini anlatan biri vardır karşında.

artık sevmemen gerektiğini

anlatan biri vardır karşıda.
uğrunda kendinden vazgeçtiğin,

ama umursamazlığı ile

kaç zamandır iç acıtan.

sevildiği kadar sevmediği ortada.

hatta bazen her davranısı ile yoran,

yıpratan.

"her seye rağmen"dir

bir süre onun için yapılan her sey.

gözlerinde ilk zamanlardaki coşkuyu görmek için.
mutluluktan uctugu zamanları

tekrar yakalayabilmek için.

"eskisi gibi" olsun diye her sey.

ve bir gün yorulduğunu anlar insan..
onu yanında tutmaya çalışmaktan,

tutamamaktan.
mutlu etmeye çalışmaktan,

başaramamaktan.

onun için yeniden "vazgeçilmez" olmak için

uğraşmaktan,

olamamaktan.

tuhaf bir hissizlik.
önemli de değildir artık

ne düşündüğü,

ne yaptığı,

ne hissettiği..

üzülür önce, anlayamaz.

hatta belki sinirlenir.

ama önemli değildir..
için acır biraz.

döner gidersin yoluna,

çok fazla geriye bakmadan.

hayatımızın ennn güzel on yılıydı..

içinden hermoine, harry ve ron geçen..

ve biz diğer çocuklardan

çok daha şanslıydık.

döneceksin diye söz ver - yüksek sadakat

madem herşey biter,

yine başlar yeni baştan dediğin

ama buna inanmadığın zamanlar olur ya hani;

bilirsin hiç düzelmeyeceğini.

git özlet kendini desen de

sadece sen özleyeceksindir,

bilirsin.

yeni baştan başlayacak,

yeni yerler görecek,

yeni insanlar keşfedecek olan odur.

giden odur,

kalırsın.

bana nolur ellerini ver dersin,

uzaklaşır.

arkasında bir vazgeçiş,

bir iç çekiş,

 bir derin ah bırakır.

tükenirsin.

"yaktık seninle biz

bir yangını yeni baştan" dersin de

o hepsini unutmuştur ya okuyucu;

sanki onca zamanı birlikte geçirmemişsin gibi.

pişman olursun.

"oraya git, ama yine gel"

diyebilecek kadar teslim edersin

ömrünün kalanını.

dönsün diye söz istersin,

üç harfle avutabilir seni oysa.

ama yapmaz.

 parçalanırsın.

bi de,
keşke cemil demirbakan
yüksek sadakat'ten ayrılmasaydı.
keşke tüm iyi gruplar
dağılmak zorunda olmasaydı.
bi tane kalmadı be.
sonra o kıytırık solo albümü yapmasaydı,
sesini harcamasaydı.
daha güzelleri onun olsaydı.

"o bana kırılmaz" diye bişey yok arkadaşım.

 yok.

tamam mı?

insanların istediğini

dilini tutmadan,

beynine sinyal gönderip

bi tartma zahmetine katlanmadan

çatır çutur söyleyip,

sonra da yanındakilere dönüp

aman o bana kırılmaz demesine

anlam veremiyorum.

hiç düşündün mü niye kırılmıyorum?

bi kere neden kırılmayayım

babamın oğlu musun?

üstelik babamın oğluna bile

yeterli sıklıkta kırılıyorum,

alınıyorum ben.

neyin fazla?

benim gururumdan,

sırf tatsızlık çıkmasın diye susma nezaketimden

neyin fazla?

ordan baktığında

kaybolmayan sakız,

tükenmeyen kalem,

kırılmayan bardak gibi mi duruyorum?

çok öfkeliyim okuyucu.

çok.

şu street fighterdaki gibi

aduket göndermek istiyorum şu an

bunu yapan insana.

bu neyin özgüveni acaba..

 

 insanların manasız manasız konuşup

ipe sapa gelmez cümleler kurup

sonra "o bana kırılmaz" diye

saçma sapan bi bahane üretmesi,

sonra bi de gülümsememi beklemesi

ahaha tabi canım demeyince bozulması falan.

çok yapmacık,

hırsını kıskançlığını veya standart ego problemlerini

üzerimden atabilmek için çok basit,

en kötüsü de yakıştıramadığım insanlar olunca

çok can yakıcı.

 yok.

yapılmasın bu.

madem bu kadar istiyosun

alakasız bi yerde alakasız bi patlama yaşamak;

şirinlik yapar gibi

"o bana kırılmaz" deme.

artık şirin değilsin.

kırdın,

bari hüküm verme hakkımda. 

 

bir ay sonra tekrar; bana söz yine baharlar gelecek..

iç sıkıntısıyla bön bön bloggera bakıp

kafamı dağıtmak için

eften püften şeylerle meşgul olurken

gözüm çağla'nın postuna takıldı.

(çirkef gibi de hemen sahiplendim)

dilime de tuana..

tut.

bırakma peşini,

hayatın ateşini,

gel..

diye diye çağırdı.

nasıl bir şarkı dedim.

nasıl bir ses,

nasıl bir nefes..

nasıl bir eskimemek,

nasıl bir umut vermek..

keşke ben de

"sana söz yine baharlar gelecek" dendiğinde

gözüm kapalı inanabilsem..

bu nasıl bi canlı performans adam?!

hem çalmak, hem söylemek..

canlı istemem ben kayıt insanıyım diyenler için gelsin:

söylerken medeni cesaretimden ötürü

kendi önümde saygıyla eğilmek istiyorum.

özellikle söööööz derken..

(bkz: evlerden ırak)

böyle de çalışmaktan mutlu olmak.

işi bitememek nefis bişeymiş okuyucu.

okulda hoca,

öğrenci,

çalışan namına kimse kalmadığında

(akşam öğrencileri ve hocaları var gerçi..)

 hala bişeyleri bekliyo olmak

paha biçilemezmiş.

hastalıktan geberiyorum,

nefes alamıyorum,

gözlerimi kapattığımda bi daha açmak istemiyorum

ve beynimden dışarı çıkmak isteyen

40 derecelik bi ateş var.

ama ben okulda

otoklavın soğumasını bekliyorum.

ve bu durumdan da çok mutluyum.

neden?

bi sor neden?

çünkü,

iki senedir bekleyip de

bi türlü konu beğenmediğim,

danışmanımın beynini yediğim,

sonra da ben bu kadar bekledim

olmaz daha kapsamlı bişey isterim diyip

baş belasına çevirdiğim tezime

başlamış bulunuyorum.

luna bana tez yazıyorum demişti de

oov o günleri görür müyüm demiştim;

gördüm luna!

tank bizim oldu!

 minimum üç saat daha çalışmam lazım

bodrum katında bi laboratuvarda.

ben ki zamanında

istanbul üniversitesinin beşyüz metrekarelik

lablarını beğenmemiş insanım,

bu duruma

nasıl mutluyum anlatamam.

manyak mıysam neysem.

 

 

nefis bişey buldum okuyucu, tam benlik!

rahatlığın sözlük anlamı

bu olsa gerek..

çok yapılası.

on yüz bin teşekkür yazısı

 bu yazıyı, bazı insanlara

teşekkür etmenin aslında

çok da zor bişey olmadığını

göstermek için yazıyorum.

beni mutlu eden tüm filmleri için

tim burton'a teşekkür ederim.

radikal kararlar vermemi sağlayan anneme,

her kararımın arkasında duran babama

teşekkür ederim.

(bi dakka. tim burton ailemden önce mi geldi?)

 bana tartışma esnasında

sakin kalmayı,

konuşmanın bazen hiç işe yaramayacağını

öğreten danışmanıma

teşekkür ederim.

 blogspot'a,

bana bu kalbi kadar temiz sayfayı ayırdığı için

teşekkür ederim.

(bkz: hatıra defteri)

 düzgün araba kullanan

tüm bayan şöförlere teşekkür ederim.

nutella'nın,

toblerone'un,

filtre kahvenin,

topuklu ayakkabının,

cheesecake'in,

jelibon'un üreticilerine

teşekkür ederim.

tiyatro başlamadan önce ışıkları söndüren adama,

harika patlıcan dolması yaptığı için babaanneme,

çogüzel çiğ köfte yaptığını iddia edip

yedirmeyen insana,

kabus görürken arayıp uyandıran arkadaşıma

teşekkür ederim.

(hayır, hissetmemiş. çok gereksiz bi konuydu.)

sonra parklarda ısrarla balon,

kağıt helva,

pamuk şeker satmaya çalışıp

çocukluğumuzu unutturmayan amcalara;

ve çocukluğuma anlam katan

kokulu defterlere,

içinden elime sim bulaşan halleylere,

probislere,

salçalı süzme yoğurtlu ekmeğe,

minik renkli kolonya poşetlerine,

albenisini çöpe attığım adama,

beyaz plastik kaşıklı minik çokokreme,

hayal gücümü genişleten şebnem bebeklere,

ütülen tasolarıma,

beni beş taş kraliçesi yapan

yuvarlak taşlara,

 turuncu patenlerime

teşekkür ederim.

bana çok şey öğreten

çelik korseme de..

kendi eğlencesi için değil,

onlar da doysun diye martılara simit atanlara;

kötü yanlarını göstererek

kendi iyi yanlarıma şükretmemi sağlayan

ceyarlara;

 (jr da ölmüş bu arada..)

 uzuun zamanlardır beni gülümseten

yiğit özgür'e, uğur gürsoy'a,

umut sarıkaya'ya teşekkür ederim.

 bana iyi ki varsın diyen herkese,

kötüyüm yazdığımda,

tek kelimem için mail atanlara;

iyi ki varolanlara,

ilerde bana evden çalışabileceğim

bi iş üretecek olan insana

(varlığı konusunda hala ümitliyim..)

teşekkür ederim.

ayakkabı raflarıma,

elbise dolabıma,

gece beni yataktan inmek zorunda bırakmayan

(ki yatağım tavanda)

başucu su bardağıma,

 her sabah yüzümü gülümseten

duvarımdaki turuncu klasik araba tablosuna

teşekkür ederim.

bu kadar doğaüstü yazdıkları için

tolkien'e,

grange'e,

chattam'a,

dekker'a,

çok teşekkür ederim.

çok sevimli olduğu için serçe parmağıma,

günde elli kez düşmemi engellediği için

şu halıların altındaki kaydırmayan tabakaya,

helena rubinstein eyeliner'a,

bitmesine rağmen

koklayıp mutlu olduğum

karpuzlu parfüme,

 tel tokaya

(küçük ama vazgeçilmez.),

kaymayan eşarbın üreticisine

teşekkür ederim.

beni bu oskara layık gördükleri için önce akademiye,

bi dakka.

bunun daha zamanı vardı.

döndüm kendime baktım da okuyucu,

bi yerim eksilmemiş.

burnum, kolum, bacağım falan tam.

 demek ki teşekkür etse

burnunun düşeceğini sanan insanlar

yanlış biliyo.