değmesin yağlı boya dedi ki; şahidim ol.

yağlı boya,

beni en güzel namazına şahit tut dedi.

tutayım.

bir trafik kazası geçirdim lise son sınıftayken.
eskişehir-ankara arasında,

polatlı yolunda.

takla atarak yamaçtan aşağı düştük arabayla.
kardeşim ve ben arka kapılardan çıkarak uçmuştuk
uyandığımda araba üstümde,

annem yolda deliler gibi bağırır durumda,

kardeşim ağaçlıkların üstündeydi.

eskişehir'e kaldırıldık.
omurgamda iki kırık vardı,

bi neşe hemşire bi de ilker doktor.
çok hayrandım da kendisine ben,

burdan bi kere daha sesleneyim:D

omurilik felci olabilirdim;

diazem falan verildi, günlerce uyutuldum.

ameliyat günüm belirlendi

platinlerim satın alındı.

sadece kollarımı ve başımı kıpırdatabiliyordum

ve o yaşta bir genç kızın muhtaç olması,

yemeğinin ağzına verilmesi,

üstünü tek başına örtememesi bile

yeterince korkunçken

etrafımda tekerlekli sandalyesini hazırlayın lafları

dört dönüyodu.

devamsızlıktan sınıfta kalma durumum vardı.

sistem değişmişti,

üniversite hayaldi.

babamın arkadaşları

kafileler halinde kabe'ye gitti

kardeşim ve ben için.

o zaman aldığım duayı

hayatım boyuna toplayamam sanırım.

ve ben ameliyat olmadım.
çelik korseyle ayağa kaldırıldım.
kasım'da kaza yaptık,

ben mart'ta ayaklandım.

eğilmem doğrulmam hala yasaktı.
ama ilk eğilebildiğimde

kıldığım namazı hiç unutmuyorum.

rabbim bana bir kez daha

öyle içten şükretmeyi tattırabilir mi

bilmiyorum.

melek ablamın da dediği gibi

nimetleri allah'a şükrederek elde tutmam gerektiğini

ben o sırada öğrendim.

ömrüm boyuna unutmamam gereken bi namazdı.
bugün sahipsin

ama ya yarın sahip olmazsan dedirten.
rabbimin önünde eğilmenin zevkine vardıran.
şükrettiren.

ben de sizi şahit tuttum.

şimdi sıra sizde.