bu yazıyı, düşlerin tek gerçeklik olduğuna inananlara adıyorum.

"çocukluğumdan beri diğer insanlar gibi olamadım.

diğerlerinin gördükleri gibi değildi gördüklerim.

beraber yakalandığım aşklarım

hiç olmadı.

bütün aşklarım yalnız, kimsesizdi.

çocukluğumdu."

g'nayt okuyucu.

bu gece sana acıcık edgar allan poe'dan bahsedicem.

yukardaki resme bakma sen,

dur.

çok ciddiyim.

bu adam, sefaletin dehası.

annesi ölüyo,

babası kendisini terkediyo,

sonra üvey annesi ölüyo,

üvey babası onu sokağa atıyo.

13 yaşında evlendiği karısı ölüyo,

ardından kız kardeşi.

kısacık ömrü boyunca

tek kuruşu olmuyo.

 

ve tüm bunlar bize,

bi erkeğin doğru düzgün cümleler kurması için

kaybederek olgunlaşması gerektiğini gösteriyo.

ya da bazı erkeklerin

etrafındaki tüm insanları tükettiğini.

bilemedim ben şimdi.

bazen şehrazat'ın bin ikinci gece masalını yazıyo,

bazen korkudan tırnaklarını yediriyo insana.

bazen gülümsetiyo,

bazen şaşırtıyo.

ve tüm bunlar bize, erkeklerin

ne kadar değişken olduğunu gösteriyo.

tim burton neyse sinemada,

bu adam da edebiyatta o.

karısının ölümüne kuzgun'u yazan,

uğruna kuzgun'un çekildiği,

baudelaire'ye

 " o, kendi varlığıyla,

başlı başına bir protestoydu

ve protestosunu kendine özgü yollarla ilan etti"

dedirten adam.

ve tüm bunlar bize, bi erkeğin istediğinde

ne kadar hayran olunası olabileceğini gösteriyo.

gece gece nerden aklıma geldi bilmiyorum,

sanırım annabel lee'den.

ama tanışmış olmayı çok isterdim okuyucu.

ağzından bi cümle duyabilmeyi çok isterdim.

böyle oğuzhan gibi karşısına geçer masaya oturur

"kapanacaksın! müslüman olacaksın!"

diye bağırırdım.

yuh bana.

koskoca poe'ya yaptığım muameleye bak.

allahın beni bu zamanda dünyaya getirmesinin

sebepleri var işte..

yukarıya da o resmi koydum ya,

ağzıma tükürsünler benim.

(bkz: kendini bilmez)