ama bu sefer kaybettiği o adam değil, kendine olan güvenidir..

bir kadının hayatında karşılaşabileceği 
en büyük hesaplaşmalardan biridir 
muhtemelen kendini istemeyen adamın 
aslında iyi biri olduğunu kabullenmek..

aşık olduğu erkeğin hiçbir zaman 
kendini istememiş olduğunu farkeden kadının 
kabullenme süreci uzundur..

önce inkar eder; 
"olamaz! vazgeçemez ki benden.."

sonra inkar etmenin ve olanların öfkesini kusar; 
"Allahın salağı! fazlaydım ki ona ben zaten."

ardından kendiyle hesaplaşmaya başlar, 
"biraz daha anlayışlı olsam 
daha iyi olurdu,
beni daha çok severdi.."

oysa karşısındakinin bunları görmeye,
ne kadar iyi (!) olduğunu anlamaya bile
gönlü yoktur..

"hayatım onsuz bomboş" ların peşinden 
"sevmiyor demek ki..  peki o zaman" a gelmek 
herşeyin bittiğini sandırır.

bu aşamaların bazılarını atlar kadın,
ya da bazı kısımları hızlıca geçer..

hangi hızla atlatılacağı,
gidenin arkasında bıraktığı boşluğun 
ne kadar belirgin olduğuyla bağlantılıdır genelde..


eğer adamla kadının karşılaşmaları mümkün değilse 
ya da ortak bir çevreleri yoksa, 
kadın paçayı kurtarmış demektir, 
hayırlı olsun.

arada hatırlasa üzülse de,çok yıpranmaz.
bi de üstüne unutması için uğraşan 
maymunluk yapan dostları varsa
değmeyin keyfine.

adam hakkında kafa yormaz, 
neden böyle oldu demez, 
kendini suçlamaz, onu suçlamaz artık.

oldu da bitti maaşallah..

ama bazen,
herşeyin bittiğini sanmışken,
tüm aşamaları geçtim rahata erdim derken...

hayat kadını rahat bırakmaz.

bigün bi arkadaşıyla bi yerlerde otururken 
yanındaki arkadaşın bir arkadaşı gelir masaya.

konu döner dolaşır "o adam" a gelir.

bu arkadaşın arkadaşı
kadının adamı çoook iyi tanıdığını bilmeksizin
konuşmaya başlar.

onun ne kadar iyi, ne kadar duygusal, 
ne kadar ince ruhlu, 
ne kadar............... olduğunu anlatır durur.

adamla yaşadığı mükemmel anlardan örnekler verir üstüne. 

kadının gözleri dolar. 

kadın susar.

bir kaç gün, hafta, ay sonra 
başka bir ortamda 
kadının adamla yaşadığı maceradan habersiz biri 
adamdan bahsetmeye başlar yine.

yine o dünya şekeri, zeki, karizmatik, 
dünya yeteneklisi adam....

kadın yine susar.

kendini üzen, paramparça eden adamın 
aslında başkalarının bahsetmekten hoşlandığı 
o harika insan olduğunu duydukça 
daha da üzülür..

herkese karşı anlayışlı, 
herkese karşı vicdanlı olan birinin 
dünyada canını yaktığı, 
hiç umursamadan ezdiği geçtiği tek insan
kendisi midir?

diğer insanlardan ne eksiği olduğunu düşünür.
düşünür de bulamaz.
herkes Dr.Jeckyll ile karşılaşmıştır da 
hyde'la karşılaşan tek talihsiz odur yeryüzünde..

yaşattığı onca acıdan sonra 
onun aslında "iyi" biri olduğunu kabul etmesi gerekir..

en başta geçtiği aşamalardan bir tur daha geçer,
ama bu sefer kaybettiği adam değil 
kendine olan güvenidir..

nihayetinde yaşadıklarının anafikrini bulur 
ki bu çoğu zaman 
"ben sevilecek kadın değilim" olur...