kadın dediğinin

bazen diyorum ki okuyucu;

kadın dediğinin

şu hayatta neyi neden savunduğunu biliyo olması lazım.

sırf öyle yetiştirildi,

öyle bi çevreye girdi veya en kötüsü

karşısındaki öyle düşünüyo diye değil

sevdiklerini savunduklarını ölçerek tartarak

iyisiyle kötüsüyle bilmesi lazım.

biraz kaliteli durması lazım.

tek konuştuğu başkasının evi arabası kıyafeti olmamalı.

empati kurabilmeli, imtina edebilmeli,

yüzü kızarabilmeli.

gülerken anırmamalı, ağlarken sürünmemeli.

kitap okumayı hobi sanmamalı mesela.

onu 24 saatinin parçası sayıp

sağlam hobiler edinmeli vaktinin,

imkanının elverdiği ölçüde.

kalıplara sokmuyorum asla,

sokabilsem kendimi sokardım.

bak dış görünüşünden de bahsetmiyorum.

bırak tırnakları kırılmış olsun,

saçını taramamış olsun o gün.

kadın dediğin fiziğine tipine dikkat etmeli demiyorum.

ruhunu beslemeli bana kalırsa.

ki ruhunu besleme eğilimi gösteren ilk kişiye bağlanıp

köleleştirilmeye izin vermesin.

önce kendini, sonra kendinden çok karşısındakini önemseyen

çocuklar yetiştirebilsin.

ki mutsuz annelerin çocukları

kendi kendilerine mutlu olmaya çalışırken

yanlış yollara sürüklenmesin.

düzgün insanları hayatına almayı bilsin.

çocukluğundan, gençliğinden

sağlam dostluklar taşısın geleceğine.

bol bakışmalı hiç aksiyonlu aptal dizilere harcadığı zaman kadar

evindeki insanların gözüne de bakabilmeli.

nasılsın diye sormalı sahiden merak ederek,

ihtiyacını derdini bilmeli.

ama en çok ne bilmeli biliyo musun okuyucu,

tüm bunların karşılığını bulamayacağını.

bunları dünyayı daha güzel bi yer haline getirmek için,

aynı muameleyi göremeyeceğinin farkında olarak

yaptığını bilmeli.

kendi için mutlu etmeli,

kendi için mutlu olmalı.

çünkü temeli bencilliğe dayanmadıkça

kadına mutlu olma hakkı bu dünyada yok.