fakat müzeyyen bu derin bir uyku.

hellö okuyucu!

sana şu an

iki haftadır kesintisiz dört saat uyumuşluğu olmayan

beyazı yerini kan kırmızıya terketmiş gözlerimle bakıyorum.

hayır,

bi hayli de büyükler

parkta sokakta çoluk çocuğu korkutuyorum.

zombi dizilerinden figüranlık istemeye niyetlendim bi ara.

ama başörtülüler ahirete gidiyo,

zombi çıkmıyo pek onlardan dediler.

elf gözlerim görmüyo legolas.

geçenlerde berile ne yatak aldınız diye soran bi anne adayının maili vardı.

şimdi burdan da okuyosa,

pek kibar cevapladım ama içimde kaldı

allasen ben ünlü blogger bilmemkim miyim anacım

bana niye soruyonuz böyle şeyleri?

ama kendi bebek alışverişim sırasında

pek kaynak bulamadığımdan

yeri gelmişken kendi tecrübelerimi de kaynağa dönüştüreyim dedim.

sözlükçüler,

kaynak hakkında espri istemem ona göre.

beril hayatının sadece ilk gecesini uykuda geçirdi.

geri kalanında beni dünyaya yarasa olarak

geldiğine ikna etmeye uğraştı.

yemedim.

doğar doğmaz bebeğinin odasını ayıran annelerin aksine

ben anne kokusuna ne kadar doyarsa

o kadar çabuk ayrılır görüşündeydim.

osmanlıda babaların içliklerinden

çocuklara zıbın dikilirmiş,

yavru anne kokusunu aldı baba kokusuna da doysun diye.

bi hikmeti vardır diye düşünüyorum.

bu sebeple şu anne yatağına yapışan beşiklerden aldık.

görseldeki ben değilim,

görseldeki bebek de dünyalı değil

zira öyle minnoş yatan bebeğe,

huzurla bakan uykusunu almış anneye henüz rastlamadım.

oldukça faydasını gördüm diyebilirim.

bir yaşına kadar geceleri yataktan kalkıp

yanına gitme olayını ortadan kaldırıyo.

sonrasında ikeadan

kendi odasının modelinde bi karyola aldık.

fakat odasını ayırmak benim için sıkıntı olacaktı.

aradaki mesafe uzaktı,

sonra şehir değiştirdik çocuk daha eve alışmadı derken

bu beşiğin bi kenarını çıkarıp yine anne yanı yaptık.

çok sağlam olduğunu söyleyemem,

gecenin bi yarısı çocuk çat diye yere düşünce bi iki kere

derledik topladık kaldırdık.

artık büyüdü,

bıktık karyola almaktan

evlenene kadar kullansın bundan sonra kocası alsın banane ya

triplerine girmiştik ki

ikea'nın busunge serisi minnoş uzayan karyolaları geldi, kaptık.

bu süreci yaşayan tüm iki yıllık analar gibi

ben de farkettim ki

dünyadaki en önemli şey iman, ikincisi sağlık,

üçüncüsü iyi bi uyku.

olaya fiziksel açıdan yaklaşacak olursak;

dinlenmemiş ve uykusunu alamamış bünyenin

güne "oh lala" kıvamında uyanması ve

pozitif enerjisini insanlara yayması mümkün değil.

şu asansörde gördüğümüz sabah homurdakları

işte tam olarak uykudan nasiplenemeyenler bana kalırsa.

biyolojik olarak yaklaşacak olursam

homeostatik dengenin ilk basamağı.

düzgün yaşamak için gerek duyduğun hormonları salgılamak,

organlarının ritmik düzenini sağlaması için

gerek duyduğun en temel ihtiyaç.

kimileri için hayattan kaçış,

kimileri için hayatı yakalayış yöntemi.

asıl konudan uzaklaşıyorum,

dur toparlıycam.

yatak konusunda tercihimiz yatsan.com oldu.

benim belim bir trafik kazasında iki yerinden kırıldı okuyucu.

sonrasında sertliği, anatomik özellikleri falan derken

yatsandan daha kapsamlı bir markaya rastlamadık.

ikea karyolasına uygun,

uzayabilen yatak da üretse yeme de yanında yat olacak.

ebet, uykusuzluğun bünyede oluşturduğu

berbat espri yapma yetisinin cana gelmiş haliyim,

farkındayım.

şu son iki haftada ben kendimden gördüm ki

insanoğlu tamahkardır.

evleneli dört sene oluyo fakat

düzenimizi hala tam olarak kurabilmiş değiliz.

iş ve şehir değişiklikleri,

belirsizlikler,

isteklerin ve kriterlerin farklılıkları derken

ben yine içsel bi hesabın tam ortasına düştüm.

ankaradayken

-ki kendisine kesme işareti koymak bile istemiyorum,

özel sanmasın diye.-

istanbula bi gidelim de nolursa olsun diyoduk.

orda eşşek kadar dört oda bi salon,

yepyeni gıcır gıcır ultra süper bi evde otururken

tabi allahtan istediklerimin farkında değildim.

"allam nolur istanbula dönelim,

ev eski meski olsun umursamıyorum artık

bi mutfağı temiz olsun yeter" dediğimi hatırlıyorum en son.

sahiden de öyle oldu.

bu zamana kadar hep olduğu gibi,

allah benim dualarımı ağzımdan çıktığı şekilde kabul etti.

kadir gecesi doğmuşum anacım, nasip.

istediğimiz yerde,

istediğimiz sitede bi ev bulduk ama

sağolsunlar ahır gibi kullanmışlar ve gerçekten de

ev sahibi sadece mutfağını yeniledi.

eve ısınamadım.

benim için otelden farksız olmalıydı,

istanbula dönmüştük,

beril yalnız büyümeyecekti.

her gün sevdiklerimizle birlikteydik,

enver iş stresiyle değil yüzü gülerek geliyodu,

hatta eve geliyodu bak bu bile değişiklik.

alnının ortasındaki çizgi geçmişti,

haftasonunu bizle geçiriyodu.

nasıl dua etmişsem artık

bi buçuk senedir toplamda üç kahvaltı yapmışlığımız vardı

kahvaltısını yapıp berille oynayıp işe öğlene doğru gidiyodu.

tam yabancı dizilerdeki zengin, mutlu,

kornfleks yiyen aileler gibiydik.

tek farkımız zengin olmayışımızdı,

ama lazım değildi o zaten.

ve bana yine geldiler.

elindekilerin değerini bilmeyen her insan gibi

eve alışamadım, enver bu ne biçim ev,

her yeri dökülüyo diye uykularımı kaçırmaya başladım.

bugün tam iki hafta oldu,

uyuyamıyorum.

bi an önce içimize sinen bi yerde

huzur içinde yerleşik hayata geçelim istiyorum.

allah beni elimdekilerle imtihan etmesin ama,

çok mu şey istiyorum?