kısa günün karı varsa uzun günün de zararı vardır!

son yıllarda geçirdiğim en yorucu gün..

zaten hayatımın yirmi üç yıllık olduğunu

ve yirmi yaşımdan önce pek de yorulmadığımı göz önünde bulundurursak

hayatımın en yorucu günü olabilir..

sürekli bölünen bi uyku sonrası sabahın köründe şehirler arası yolculuk,

anne evine girer girmez koştura koştura denize gitme faslı, 

bu fasıl öncesinde dehşetli bir enerji kaybı,

eve gelip üstünü bile değişmeden yemeğe girişmek,

 misafirler,

misafirlerin henüz bir postası bile masadan kalkmamışken

diğer kısım için tekrar yemek masası hazırlamak,

sonra oha ulan kaç kişiyiz bi ölçü yetmez diyip

ipin ucunu iyiiiice kaçırarak bi ahıra yetecek kadar poğaça ve tartolet yapmak,

(bitmiş hali.. sen bunun beş ölçek fazlasını düşün..)

biraz sonra yürüyüşe gidecek olmanın verdiği karmakarmakarmakarışık duygular içinde post yazmak..

insan ne biçim bi robotmuş.

vay arkadaş.