tikat türkçe bilen yazar aranıyor

hellö okuyucu!

bütün gezegenlerde, dünyada, mahlukatta olduğu gibi

bloggerda da vefasızlık ve boşlamışlık diz boyu.

bi toplanalım sözlük açalım dendi;

hadi dedik.

yoge sağolsun duyurdu muhtarlık kuruldu etti derken

sözlük dedemin meydan larusları gibi bitlendi kaldı.

sonra umay bütün kızlar toplandık dedi;

topluca yazabileceğimiz bi blog kurdu.

bütün kızlar toplandık

fakat dağılmamız da bir oldu.

herkesin bloğunun bi teması var;

arada tema dahlinde veya dışında bişeyler yazmak dertleşmek istersek kullanırız

fikirler ediniriz kendi portalımızı oluştururuz demiştik.

senede bi kez ben yazıyorum,

daha da uğrayan yok.

diğpciğimin incelikli,

bana kendimi bişey sandıran şurdaki yazısından sonra düşündüm,

bloga bi çekidüzen verip yazar alımına başlayabiliriz diye.

daha çok insana ulaşayım,

konseptim dışında yazmak dertleşmek istediğimde uğrayayım

hanımların dikkatine overlok makinesi ayağınıza geldi dersen

bi müracat ediverebilirsin tatlım.

kendi bloğuna link vermeden ama;

çok çektik ondan biz.

kozmetik, edebiyat, inceleme, aklına ne gelirse.

istersen uğra,

kardeş kardeş yazışırız (:

2016nın yüreğinin sıfatından çirkin olması

"helo malav,

iz gedin kold on dis aylınd"

demiş ünlü türk singırı kuup.

buralar soğuk, buralar buz, buralar ekmek almaya bile namüsait.

ankaralılar soğukta yaşamıyo okuyucu,

soğuk ankaralıların içinde yaşıyo.

soğuk bizim evimiz, yuvamız, iliğimiz kemiğimiz.

buralarda vintır iz kaming değil,

vintır delip geçiyo.

neyse ki şu an içerde "nununu nuuğ püff"  diye

pilates topu yuvarlayıp

seksen santim boyu ve boyuna eşdeğer eniyle

kendini bir ebru şallı sanan pofuduğum var da

gece sarılıp uyuyoruz ısınıyoruz.

bloglarınızı karıştırdım

dedim benim neyim eksik sizden ha dostum?

sonra tek sorunumun o koca beynimin kafama sığmaması olduğunu farkettim.

sanırım birazını aldırıcam.

çünkü böyle tam randıman alamıyorum.

ben de 2016 postu hazırlarım, hazırlayamam mı?

devamını oku..

karamsamıyordu.

melaba okuyucu!

halep, şehitlerimiz,

karamsarlık, ümitsizlik, yorgunluk,

ankara, kar, bir tanışı bulunmamak,

annesi de gidecek olsa yalnız uyumak yalnız uyanmak,

kendi için bişeyler yapamamak.

hayatım bundan ibaret diyeceğim ama

sahiden bundan ibaret olsa bu post burada biterdi.

karamsar değilim anacım.

bugün enver işe giderken mekini evde bıraktı.

bende bi külüstür var ama resmen kendi kendine konuşuyo,

bırak bloggerı gugılı açsam çok yorulup sövmeye başlıyo.

beril de uyuyunca aldım elime,

uzuun zaman sonra kahvemi bisküvimi kaptım

ayaklarımı altıma toplayıp kuruldum kaloriferin yanına.

ne çok özlemişim.

bissürü blogerın sayfasına girip postlarını bile okumadan

"hey ben evde otururken aklıma geliyosun,

okumaya fırsatım olmuyo ama düşünüyorum seni.

dua ediyorum, nasılsın?" yazdım.

cevap almak için değil.

zira alışkınım.

üç senedir kendisinden cevap alamadığım bi eşim var.

sanırım hayatım kendi kendine konuşmak, düşünmek,

susma kararı almak ve tekrar konuşmak döngüsü üstüne kurulu.

neyse, konu bu değil.

çok deneşik şeyler yaşamıyorum böyle ama

yazsana, nerdesin, nası gidiyo diye mail falan atıyonuz ya

of deli çılgınları gibi seviniyorum anlatamam.

bi bakıyorum da biz birbirini tanımayan,

çıkarı olmayan, sadece sevmek istediği için seven gerçek dostlarız.

olm neden buluştunuz da beni çağırmadınız derdi yok,

şu benim arkamdan şunu demiş derdi yok,

neden gelmedin derdi de yok.

kötü bi postunu okuduğunda "ne yapayım senin için?" maili atmak var.

tavsiyesini okumak, dinlemek, uygulamak var.

arada bi buluşup kahve içsek ya diye hayal kurmak var.

neticede kitaplar gibisin sayın blogır,

kafamda şekillendiriyorum okuduğum kadarıyla;

hayal kırıklığına uğramak yok.

ben ne zamandır seni okumuyorum şimdi bunu da okumuycam

ama seviyorum seni, iyi ki varsın dediğim insanlar

heey döndün mü bloğuna diyo ya,

içim eriyo.

keşke herkes karşısındakinin siyasi, dini,

milli görüşünü umursamadan

bu kadar samimi olabilse birbirine.

bu kadar kucaklayabilse sorgulamadan,

nerdeydin demeden.

demem o ki benim gözümde sanal değilsiniz.

bu bloğu iyi ki açmışım,

sizleri iyi ki görmüşüm,

bazılarınızla iyi ki büyümüşüm.

dönüşüm mufteşem olazak bebeyim!

yas.

#terörelanetolsun ;

fakat ben teröre lanet ettiğimiz için

lanetlenen kimse görmedim henüz. 

iki ayda unutuyoruz.

huzur operasyonunun huzursuzluğa sebep olduğu,

 yirmi yaşında fidan gibi çocukların

sırf çevik kuvvet diye yerlere serildiği,

herkesin gücünün bize yettiği bir ülkede yaşıyoruz.

eşimizden en sık duyduğumuz cümle

haberlere bakma oluyor,

kanımızı emenlerin ayağına bile basamıyoruz

katlederler korkusuyla.

eskiden şehitlerin adı parka caddeye verilirdi,

şimdi o kadar çoklar ki şehrin yarısı şehit yakını;

arkalarından bir fatiha okuyacak kadar bilisimlerini bilmiyoruz. 

en kötüsü de alışıyoruz. 

yayın yasağı,

siyasilerin acımızı paylaşması,

bıçağın kemiğe dayanması,

kanlarının yerde kalmaması,

ünlülerin eleştiri öfke ve alay dolu tivitleri,

şehit polislerin +18 resimlerini kaldırın söylemleri;

tüm ritüeller sırayla gerçekleşti tamam.

artık yavaş yavaş evlilik programları kaldırılsın,

kocişimle pazar keyfi,

trovbek gündemlerinize dönebilirsiniz.

bu ülkede kemiğine kan dokunmayan,

bu yüzden olanları sallamayan

hatta canı hiç acımayan kocaman bir kesim var.

yazdıkları kanıma dokunuyor.

fakat onlar da,

bu saldırıların sebebi olanlar da,

haberdar olup göz yumanlar da çok iyi biliyor ki

bizler lafta değil sahiden bir ölüp bin diriliyoruz.

allahtan ölenlere rahmet,

yaralılara şifa,

ülke vatandaşına sabır ve selamet diliyorum.

daha çok şey diliyorum da özgür olduğumuzdan,

başımıza birşey gelir korkusundan yazamıyorum.

#yas #prayforistanbul

diyetteyken ben -temsili falan değil-

gnayt okuyucu!
naber?

gönül isterdi ki yukarda detoks suyu içerken
şaftı kaymış bir beril olmasın.
-çocuğa detoks suyu şeyetmiyorum, manyak değilim-
-tamam, biraz olabilirim-
-ama sadece şugadacık.-

gönül isterdi ki sana bu postu sarayburnundan
elimde bi fincan sade türk kahvesiyle,
çengelköyden önümde sarıyer böreğiyle,
efendime söyliyim set üstünden
-ocak değil, gülhane-
şöyle tarçınlı cevizli sahlebimle yazayım.

ama ne bahtsızlık ki dis is angara dostum.
boğaz olmadığı gibi deniz, akarsu,
nem, manzara namına da hiçbir şey yok
ve elimdeki herhangi lezzetli birşey değil;
limonlu pul biberli yoğurt.

neden dersen ağlayayım.

sene bundan tam üç sene önce falan.

berilin ailemize katılacağını öğrendiğim sırada
ki o zaman tam aile değilmişiz öyle sanıyomuşuz,
63 kiloydum.

hamileliğin ilk yedi ayında hiç çaba göstermedim,
zaten abur cuburcu bi insan değilim.
kan ilaçlarını düzenli alıp günde bi ceviz yemek,
"ceviz beyine benziyo oğluum beyin yapar bu beyin
yeter artar yumurtaya falan gerek yok" demek suretiyle
ilk yedi ayı +5 kiloyla bitirdim.

tamam 68 oldum,
bundan sonra alsam alsam üçbeş alırım o da doğumda gider
amaan millet ne kasıyomuş be falan şeklinde düşünüp
son iki ay anlamadığım bi şekilde 10 kilo aldım.
zannediyorum yarısı endişe, üzüntü, mutsuzluktu.

78 kiloyla doğuma gittim.
yuvarlandım desek daha doğru olabilir,
zira enimle boyum birdi.

yanaklıgilleriz biz, yüzümüz tontiş.
elin ayağın ne kadar ince olursa olsun
hayatın boyunca şişman görünmeye mahkumsun neticede.
çünkü sadece yüzünün göründüğü şekilde geziyosun.

ertesi gün eve geldiğimde 68 kiloydum,
anaa kilo meselesi ne kolaymış be diye herkese anlatasım vardı.
ortalıkta "hamilelik kilosu gitmez"
"çocuk doğurmuş kolay mı"
"ömrü billah şişko kalacak nıhohohaağ" diye dolaşıp
şehir efsaneleri üreten teyzeler olduğuna inanmaya başlamıştım.

sonraki hafta da 4 kilo verip 64e fikslendim.
iki senedir durum buydu.

hani yapacak işin gücün kalmaz bazen de
kafanın neresinde beklettiğin belli olmayan bi düşünce gelir ya,
iki senedir ya bi beş kilo versem iyi olur düşüncesi
arada bi yoklayıp duruyodu.

bunun için elbette hiçbişey yapmamıştım,
kendim için iyi olacak şeyleri yapmama gibi bi eğilimim vardır.

geçtiğimiz ay bi yakınımızın dukan denen bi yöntemle
99dan 69 kiloya indiğini,
kilosuyla birlikte resmen 15 yaş verdiğini,
aman yarebbim geşkız gibi olduğunu görünce
bi deneyeyim dedim,
belki yanaklarım gider.

hayatımda ilk kez diyet listesi kurcaladım.
kurcalamak derken de enikonu bi araştırma yaptım sanma.
kadınlar kulübüne girip
bi haftada 5 kilo verdiren diyeti seçtim, uyguladım.

diyeti yapıp yorum yazanlara baktım,
"yha kaçamak yaptım dayanamayıp bi kavanoz nitella yedim
kıslar teselli edin coq üzgünm"
falan yazıp 7 kilo verenler vardı.
tehehey ben 15 kilo bile veririm be dedim.

sonuç ne mi oldu?
bi hafta sonunda tartıya çıktım.
önce bi indim, geri çıktım.
sonra tekrar indim, ayarı mı bozuk diye bi daha kontrol ettim.
berili tarttım,
olmadı anneme "anneeeağ bi baksana bozulmuş mu bu?"
falan dedim ama yemedi,
tartı sağlamdı.

tam 2 kilo almıştım.

anacım ben normalde ekmek yemem.
arada bi tatlı ararım ama ayda biri geçmez.
cips bisküvi kültürüm yoktur.
beypazarı sodasından başka asitli içecek
onbeş yıldır kursağımdan geçmemiştir.
en susuz günümü bile en az 1,5 litreyle kapatırım.

en tatlı krizli anlarımda bile çikolata kavanozu sıyırmam,
çayı kahveyi çikolatayı hatta utanmasam
şekeri bile şekersiz severim.

sabah öğle akşam farketmez,
iki tabak yemek yediğimi hatırlamam.
herşeyden az az tabağımın ortasına doldurur,
onu da tırtıklaya tırtıklaya yedi saatte yerim.

normal olarak başkasına kısıtlama gibi gelen diyet
bana fazla gelmişti.

zaten saçmalık değil mi diyet denen şey?
dünyada tek bi tane eşi benzeri olmayan dnaya sahipsin
ama onun yönettiği vücuda başkasına iyi gelen
sana göre yapılmamış bi sistem uygulamaya çalışıyosun.
aslına bakarsan tam olarak demokrasi sandığımız şey.

ben de oturdum kendi zayıflama programımı kendim çıkardım.

program şu,
yatmadan önce limonlu pulbiberli yoğurt ye.

nağader kolay, öyle değil mi okuyucu
-gözünden kalp çıkan pembe yanaklı emoji-

buna ek olarak akşamları beril uyuduktan sonra
nefes alacak enerjim kalırsa bir saat tempolu yürüyüş,
gün içinde 3 litre su,
30 dakika pilates ekledim.

başlayalı on dakika oluyo,
hedefim 7 kilo, sürem yok.
ölmeden önce verirsem sevinirim,
vermezsem tabutumu taşıyanlardan o +5 için
ekstra allah razı olsun.

fikir vereyim,
deneyimimi paylaşayım,
aman da şu çok kolay yöntemin çok faydasını gördüm dersen
anlatsana kız nası oluyo?

ben ilerlerken yazarım ne aşamadayım.
bu yoğurt sayesinde 2 kilo daha almazsam iyi..

şimdi canım ankara sandığım kadar lanet bi yer değilmiş.

hellö!

melaba tatlım naber?

bi gezineyim dedim bloggerlar neler yazmış

napıyolar diye,

içimi kararttınız anacım.

herkes battaniyesine sarılmış, karanlıktan muzdarip,

soğuk havaymış planları bozulmuş gezememiş falan.

böyle boydan boya

halepte çocuklar ölüyo, bi koca soy kırılıyo

oğlum neyin gezmemesine üzülüyonuz

yazasım geldi ama dedim herkesin şeysi kendine.

an itibariyle tam olarak

1 sene, 29 gün, 2 saat ve 9 dakikadır ankaralıyım.

gelirken çok ağladım evet,

hala ağlıyo muyum?

eee veeet!

ama yapıcak bişey yok.

öncelikle dua edin, bi an önce kalan ömrümüzle ilgili

yerleşik bi hayata geçelim de

ben kanser manser olmadan,

depresyonlardan depresyonlara garkolunmadan önce

kendime gelme fırsatı bulayım.

-kimsenin işinin olmaması ve hepsinin oturup

bana dua etmesi-

şimdi canım ankara sandığım kadar lanet bi yer değilmiş.

-yazar burda canım derken ankarayı nitelemiyor,

okuyucuya sesleniyor.-

tamam, hep ayaza uyanıyoruz.

tamam, gezecek eğlenecek çok yer yok.

tamam, insanı selam vermekten aciz.

donuk, ruhsuz, mutsuz, hatta darılmasınlar ama

hatrı sayılır miktarda ankaralı sahiden nursuz.

ama napalım yani,

bi yerden başlamak lazım dimi?

bi yerden başlama kararımı da bi sene sonra vermiş olmanın

haklı gururunu yaşıyorum.

mesleğimi icra etmiyorum, evet.

şöyle faydalı olayım bi vakıf bi dernek bulayım

gönüllü öğretmenlik yapayım istedim

ama ankara insanının maneviyatıyla uyumsuz olduğumdan

berille de koalasal hayat yaşadığımızdan o da kaldı.

stresli bi gün geçirdiğimde

-ki her güne tekabül ediyo-

 stresli bi gün geçirdiği için

stresli gelen bi eşim,

anne demeyi öğrenmesine galiba fazla mutlu olduğumu anladığı için

saniyede yetmişaltıbuçuk kez anneööğ diye bağıran bi sıpam var.

bunları artılar tarafına yaz.

konuşucak kimsem yok,

bi tane arkadaşım yok,

kapısını çalıp gel bi kahve içelim kurabiye de yaptım diyebileceğim

bi komşum yok.

berilin hiç arkadaşı yok.

gün içinde onu oyalayabileceğimoyun eviydi, kreşti,

sübyan mektebiydi gibi bişeyler yok.

ev işine yetişmeye çalışıp hiçbişeyi tam olarak oturtamayışım var.

genelde sıkıntıdan kaynaklı mide bulantım,

uykusuzluktan kaynaklı göz yanmalarım,

berilin kafamda yatmasından kaynaklı

-hakikaten kafamda yatıyo-

baş ağrılarıyla uyandığım sabahlarım var.

çoğunlukla kasiyere teşekkür etmenin

yaş grubum bi insana kurduğum tek cümle olduğu günler yaşıyorum.

o da rica edecek nezakette pek kasiyer olmadığı için

-zannediyorum kasiyerlik ankarada

mahkumlara iyi halden verilen toplumsal görevlerden-

monolog halinde kalıyor.

yani anladın mı,

ne kadarını anlayabildin bilmiyorum ama

kimsem yok baya.

ama ne diycem,

şöyle bi blogları dolaştım da

ben bu sabah mutlu uyandım.

kalktım hazır mevsimiyken ayva reçeli yaptım,

kabak tatlısı koydum,

onca soğuğa rağmen gidip berille kendime dondurma ısmarladım.

aynaya baktım,

öf be beş kilo versen daha da derdin tasan kalmaz dedim.

sonra vücudumdaki beş miligramlık kitleyle değil

beş kiloyla ilgilendiğim için şükrettim.

şöyle bi bakındım,

dağınık ama başıma çökmemiş çok şükür ev.

enkaz altındaki on aylık bebeğin annesi ben değilim.

bi deniz havası olayını çoktan geçtim,

gezecek hava alacak pek imkan yok burada evet ama

kapı kapı doktor gezip derman da aratmıyo allah çok şükür.

yani ben bu sabah anladım ki

benim en büyük meşguliyetim

kendimi faydalı hissedecek bir meşguliyetim olmadığını düşünmek.

işe bu konuyu çözmekle başladım.

du bakalım var bi takım projelerim.

sermayem aklım, bedenim.

ben kendime yeterim.

öpücükler vol. 234

:* zengin dizilerdeki kahvaltıya bile abiyeyle inen kadınlar gibi

bütün gün evde oturmak

arada da aktivite olarak

koltuktan kalkıp dinlenmeye gitmek istiyorum.

:* enver bana kindle aldı.

ve farkettim ki sahaftan alınmış,

altı çizilmiş, sayfası sararmış,

belki bi yerine kahve belki gözyaşı dökülmüş kitap kadar

hiç bi teknolojinin anlamı yok..

:* hiçbit termi böylebirsevdaa

nasılya pabildinsenaş kolsuun

benibırakıpböyleyapayalnıız

nereye gidiyorsun?

https://www.youtube.com/watch?v=qvkXljAUpsw

:* ankara'ya taşınacaklara tek bir tavsiyem olabilir;

taşınmayın.

:* bazen diyorum ki keşke bu kadar okumasaydın semmma.

doldurdun kafanı çerle çöple,

olaylara bakış açını çözme yetini kaybettin.

oysa okumayanlar öyle mi,

zihinler berrak tabi.

:* evlenme teklifi alan insanların ne ayrıcalığı oluyo

çok merak ediyorum.

:* bazen sıkıcı bir biyoistatistik dersinde olabilmek için bile

burnumun direği sızlıyo.

:* kendin için yaşayanlardan ol,

toplumun beklentisine göre yaşayanlardan değil.

:* boynerde indirimle 675 liraya düşen anahtarlığı alan insanlarla

suriyeye 5 lira un yardımı yapmak için 5 tlsine kıyamayanlar

aynı mı?

-3072'ye UN yaz gönder.

1 sms 5 lira,

1 çuval un 55 lira,

1 çuval unun beslediği mazlum sayısı ise 555-

:* onlar "what the?!" diyince havalı,

biz "o neydi gız?" diyince kezban.

:* arka kapak'ın konusu hasan ali toptaş,

izdiham'ın ömer halisdemir,

hayal perdesi'nin tim burton.

bu ay tüm dergiler bana yazılmış dostum!

:* deniz kokulu bir yerlerde uyanmak isteği.

:* daha çok yazayım diyorum.

sonra diyorum ki kızım kesin bi yerlerde birileri senin için

"kendini hiç bozmadı helalolsun

hala ilk günkü kadar berbat yazıyo" diyodur.

utanıp kapatıyorum.

:* bi yandan tekmeleyip iterken
diğer yandan kaşlarını kirpiklerini yolmasına,
iki senedir bu şekilde uyumasına, uyutmamasına rağmen
biliyorum.

ilk unutacağı duyusu dokunmak olacak.
şimdiki kadar içten sarılmayacak,
arkadaşlarının yanındayken öpmemden utanacak.

biliyorum,
hisleri en çok şimdi temiz.

iyi ki diyorum benim kızım.
envere diyorum ki bazen,
iyi ki benim kızım.
başkasının olsa çok kıskanırdım..

çünkü özlemek çok karanlık

kaç zaman sonra kitaba dokunuyorum. 

günler oldu. 

okumadığımdan değil; tabletten falan okuyodum yine. 

zamanında envere bana doğum günü evlilik yıldönümü falan gibi kutlarsan ne gerek var kutlamazsan öküzsün günlerde kitap al demiştim.

 sonra bi rafta biriktirdim onun aldıklarını. 

az önce baktım, hiç ilişmediklerim var.

nasıl lüksmüş çocuğunun uyuması,

 evde iş olmaması. 

rahatça ayaklarını uzatıp kitap kokusu, kahve kokusu, çikolata kokusu diye sayıklamak. 

nasıl lüksmüş önceden rutin saydıklarım.. 

kitap alışverişine çıkmayalı iki yıl oldu okuyucu. 

önceden hevesle, bakınarak, altını çizerek yaptığım kitap listelerinin yerini şimdi yanına sevimsiz tikler atılan süt-yumurta- ıslak mendil listeleri almış.

şöyle bi sahaf, bi marmara çarşısı dolaşmayalı; 

elime bi kitap alıp çorluluda kendime elma çayı ısmarlamayalı, 

koltuğumun altına bi dergi sıkıştırarak grandeye girip 

"abi bana bi prenses!" diye seslenip

 şöyle en ayasofya manzarasından bi masaya kurulmayalı.

belki grande kapanmıştır. 

eskisi gibi değildir muhtemelen it kopuk dolmuştur çorlulu. 

hadi ders çıkışı laleliden sirkeciye kadar yürüyelim diyip zıplaya zıplaya, güle eğlene gittiğimiz taş yol şimdi endişeli, yorgun, geleceğinden kaygılı insanlarla doludur.

 belki benim burnumun direği sızlayarak andığım istanbulun her köşesinde bi şehit annesi ağlıyodur.

istanbulu özlemeye alışalı bile ne çok zaman olmuş.. 

belki ömrümün kalanı hep böyle geçer, 

bilemiyorum.

 belki ömrümün çok çok azı kalmıştır geriye.. 

dur, 

tadını çıkarayım. 

aslında öyle kararlar vermeliydim ki bu post hiç yazılmamalıydı.

naber okuyucu?

öyle içime kapanık bi hayat yaşıyorum ki anlatamam.

çünkü dışıma açılıcak kimse yok, elim mahkum.

ben kararlarımı hep kendim aldım,

hiçbirinden pişman olmadım.

okumak istediğim bölüm tek tercihimdi,

okumak istediğim üniversite tek tercihimdi.

yine girsem, yine aynı dokuz kişiyle mezun olurum.

başka bi arkadaş grubuna katılmam.

en mükemmeli benim arkadaşlarım çünkü.

okuldan sonra master tek tercihimdi,

masterda bile bölüm, okul ve hatta hoca bile tek tercihimdi.

yüzlerce kişi arasından iki kişi seçildik,

iki hoca bizi karşısına aldı hanginiz neye eğilimlisiniz anlayalım diye.

biri dekan yardımcısı, biri bölüm başkanı.

ben dedim, bölüm başkanıyla çalışmak istiyorum

eğilimlerimi alanımı boşverin.

eğer sizle çalışamayacaksam başkasının hakkını yemeyeyim.

kendi ailemden başka bi aileye mensup olamazdım sanırım.

benimkiler de her insan gibi mükemmel değil elbette ama

diğer aileler bana göre hep ya daha soğuk, ya daha cıvık.

eğer tercih edebilseydim ailemi seçerdim dünyadaki milyonlarca aile arasından.

sonra evlenirken,

eşimden başkasını tercih etmem dedim.

hayır sorsan sebep ne, neyine güveniyon.

cevabım yok.

içgüdüsel bunlar hep.

beril doğdu, galiba her anne benim gibidir ama;

daha güzel, daha akıllı, daha uslu olsun umrumda değil

bana seçme imkanı tanınsa ben milyarlarca bebek arasından onu seçerdim.

çok güzel, çok sevimli değilim.

çok akıllı da değilim.

belki fazla vaktim olduğundan, diğer insanlara göre daha çok düşünürüm.

illa okurum, gözümden kan aksa yine okurum.

çok edepli, çok ahlaklı, çok becerikli değilim.

ama uğraşırım.

bi makarnaysa bile yapılacak olan, yapılmış olmak için yapılmasın isterim.

çok düzenli, çok titiz değilim.

ama oturmaya vaktim olmaz, döner dolaşır toplamaya çalışırım.

çok özellikli değilim, ama seçme hakkım olsa

ben yine kendimi seçerdim.

beni büyüten ailemi, birlikte çocuk büyüttüğüm ailemi,

tercihlerimi, kendimi seviyorum.

şükredecek çok sebebim var, farkındayım.

ama kafam bu aralar çok karışık okuyucu.

senelerdir verip arkasında durduğum her karardan vazgeçiyorum.

öyle bir düşünme, bunalma, düşündüğünü kimseyle paylaşamama,

akıl alamama ve kendi aklının yetmemesi hali ki;

bi sabah kapıdan çıkıp

"melaba yeni hayatım, sende içinde verdiğim eski kararların hiçbiri yok,

hadi ankaraya da çav bella diyelim" diyesim geliyo.

önüme bundan sonraki hayatımda neler yapabileceğimin bi listesini koyuyorum.

yepyeni bi okulda mastera tekrar başlayabilirim,

enver için yarım kaldı zira.

bi laboratuvara başvururum, mikrobiyoloğum ben.

bi petriye burnumu dayadım mı benden mutlusu olmaz.

besiyeri hazırlarım, henüz 26 yaşında yemek yapmaktan bunalmış bile olabilirim.

formasyona başvururum sonra,

öğretmenlik tam benim işim.

yapmışlığım var, onca öğrenciye "yaa ne tatlısınız hocaam" dedirtmişliğim var.

çok mutlu olurum belki.

bi butik pastane açarım belki,

workshoplar veririm.

ne biliyosun da neyin workshopu deme okuyucu alınırım,

mutlu dükkanlarda çikolata fabrikalarında az dirsek çürütmüşlüğüm yoktur.

azcık para biriktirebilirsem bi otomatik araba alırım kendime,

bizinki çok zor.

berili daha sosyal olabileceği bi yerlere götürürüm.

ben 26 yaşındayım okuyucu.

bu zamana kadar verdiğim hiç bi karardan pişman olmadım ama

şimdi hepsini sırayla sorguluyorum.

eğer diyorum mutlu olmak için yaptıklarının sonucunda

mutluluk gelmediyse sana,

kim için ne için uğraştın?

sen herkesten önce tuttun isteklerini,

herkesin isteklerinin gerisinde kaldın.

hep kenarda halihazırda bekleyen oldun,

alttan almaya çalışan, orta yolu bulmaya çalışan,

hep "aman o da olmasa nolur ki" diyen oldun.

hayalin kalmadı.

henüz 26 yaşındasın.

hayalin kalmadı.

ne zamandır iygeceler ninnisi dinlemediysen..

bu gece benden sana naif, kırılgan,

zerafet dolu bir jehan barbur şarkısı.

tıpkı jehan barbur'un kendisi gibi.

acı içinde yatakta dönülen,

sonu belli olmayan,

sabahına çok şeylerin değişeceği gecelerin ninnisi..

öperim :*

güleşelim mi?

melaba okuyucu!

uzuunca bi süre sonra, kendisini terkettiğim insanlığıma

az da olsa kavuşabilince döndüm geri biloğa.

naaber?

malumun istegramdı sinepçetti derken bloglar, siteler unutuldu.

bi zamanların mesenesi gibi kaldık bloggerlar olarak.

uzuun uzun dertleştiğimiz, fikir aldığımız,

buraya bi cümle yazıp on maille karşılık bulduğumuz zamanların yerini

"pembik geberik gelinin sofrası" temalı fotoğrafların altına atılan

gözünden kalp çıkmalı emojiler aldı.

eygidimey.

hayır işin tuhafı beğeniyolar anacım.

ben zamanında insanları anlamadığım, kalbimin kırıldığı,

içinden çıkamadığım durumları sana anlatırdım.

yorum yapardın, mail atardın, kız telefon numaranı versene mesaj atıyım derdin.

tamam, genelde vermezdim ama olsun ilgileniyodun neticede.

istegrama bişey yazıyosun için yırtılmış böyle,

gözünün pınarı kurumuş ağlamaktan,

allaşkına bi bilen açıklasın bu durumda napılır falan diyosun

bakıyosun ellidört beğeni.

vaktim olsa hepsine direkmesaj atıcam neyini beğendin

çok beğendiysen allah da senin başına versin mi diye.

ne varsa bloggerda var..

burda da postunu bin kişi okuyo iki kişi yorum yazıyo ama olsun,

biliyosun ki ana sayfadan okuma linkine düştüyse o kişi

yorum yapmak üzere girmiş ama vazgeçmiş.

olsun diyosun, canı sağolsun, kardeşim benim eyvalla.

neyse ben döndüm işte.

bunun tabi ki konuşucak kimsem olmadığı için yazma ihtiyacı duymamla ilgisi yok.

ay nerden çıkarıyosun..

ne çok şey yaptım bu arada bi bilsen,

ne çok kitap okudum, altını çizdim.

ne çok film izledim, ne çok beril büyüttüm.

ankara'da çok yalnız kaldım, içerde düşünmek için çok vaktim oldu.

şaka nan şaka mal gibi yattım çıktım.

bunca zamanı bi cümleyle özetle dersen "hadi ordan" derim.

üç hak verirsen

"ankara berbat bi yer"

"berilin ağzını yerim"

"yaşasın torku banada" diyebilirim.

taşındık, yerleştik, semt olarak eryamanı seçmekle fevkalade bi karar verdiğimizin

farkına vardık.

ama geldiğimiz günden beri istanbula dönmenin hayaliyle yaşıyoruz.

enver ilk hafta gelen misafirlere 

"sema alışamadı ama kırk gün yani bunun süresi,

kırk gün geçsin alışıcak" falan diyodu.

ikinci ayın sonunda "gidek mi hacı istambula biz" demeye başladı.

ben alışırım okuyucu.

çok yalnız kalmaya, akşama kadar kimseyle konuşmamaya,

gidecek bi yerim olmamasına, bi turlayacak caddenin bile yoksunluğuna,

aradığını bulamamaya, ihtiyaçlarından mahrum kalmaya,

ailemin yüzünü görmemeye,

arkadaşlarımın buluştuğunda ben üzülmeyeyim diye ortak gruptan yazmamasına,

ailemin topluca bi yere gittiğini bana söylememesine,

hevesle doğmasını beklediğim bebeklerin büyüdüğüne şahit olmamaya,

berili bi arkadaşı bi akrabası olmadan sadece bana mahkum büyütmeye,

kafamı nefes almak için sürekli camdan aşağı uzatmaya alışırım.

insanız neticede, nelere alışmıyoruz.

ama karşılığına bakıyosun ister istemez.

gül gibi mesleğini sırf devletine hizmet uğruna bıraktı bu adam,

seni de dört odanın içinde bi bebekle tek başına bıraktı ama

kimin geleceği için, hangi gençliğe bırakılacak devlet için,

sen gençliğinin bu en güzel zamanlarını sürekli mutsuzlukla geçirirken

ne için diyosun.

çıkamıyosun içinden.

sonra işin kökenine iniyosun.

mal gibi büyüdük çünkü, ergenliğimiz embesil diziler izleyerek geçti

ve bakkalda ekmek kalmasa "hmm işin kökenine inelim" diyoruz.

mesleğin mikrobiyoloji, yapabilirdin diyosun.

kendi laboratuvarını bile açardın.

öğretmenlik yapabilirdin.

yüksek biyomühendis olmana ramak kalmıştı

-hah ülkede en değeri bilinen meslek zaten-

yarım bırakmayabilirdin.

onlarca yeni dost, yüzlerce yeni arkadaş edinebilirdin.

çocuğunu sosyalleştirebileceğin bir yerde oturabilirdin,

hepsini bi kenara itip hayalini kurduğun

beyaz duvarlı, ferforje masalı o pasta atölyesini açabilirdin.

daha çok insana yardım edebilirdin,

daha çok insanla paylaşabilirdin allahın sana verdiklerini.

yüzün daha çok gülebilirdi, gücün daha çok yetebilirdi.

işte akşama kadar bunları düşünüyosun.

elinin altında dini ve insani ahlak üzere yetiştirmeye çalıştığın bi çocukla,

tek başına.

o konuşsa, düşünmezsin belki..

konuşucak bi insanın olsa düşünmezsin.

sonra camdan dışarı bakıyosun.

nefes alabilmek için.

ankaranın ayazında ayağında terlikle marketin kapısında bekleyen çocuğu görüyosun.

ailesinin belki hiç ihtiyacı yok, arsızlıklarından dilendiriyolar.

için eziliyo.

allahım diyosun şükürler olsun,

bana çocuğuma aldığımı ona da alabilme gücü verdiğin için.

geçenlerde "abla çocuğumun bezi, evde yiyecek bişey yok, kocam askerde

utanıyorum el açmaya ama..."

diyen kadını görüyosun.

hakikaten utanıyodu, ben sordum iyi misin diye.

oturup dilendiği falan yok yani.

sarıldığında arkadaki cevizci nasıl da tuhaf bakmıştı,

bi daha o cevizciden ceviz alma diye not ediyosun beynine.

kadının derdini dinlerken "tezgahın önünü kapamayın" demişti 

sırf dileniyo diye iğrenerek bakıp. anlamıyoruz sanki biz.

"şurda bişey konuşuyoruz, kaldırım senin mi?

böyle bi iddian varsa belediyeye şikayet edeyim" dedim.

harikalar diyarının ordaki gimsanın önündeki seyyar satıcı bu,

kışları da balık satıyo.

nezaketsizlerden alışveriş yapmama düsturunuz varsa diye ekleyeyim.

"belli mi olur sen çok zengin olursun bana yardım edersin" derken kadına

allahım diyosun şükürler olsun,

bana kimseye "çocuğumun bezi, evde yemek yok" dedirtmediğin için.

elinden hiç düşürmediğin istegrama bakarken

bombayla yıkılan evinin enkazından çıkmaya çalışıp

kanlı bi battaniyeyle saçını örtmeye çalışan mümine kardeşini görüyosun.

allahım diyosun şükürler olsun

evimde sağlıkla oturabildiğim için.

suriyeli bi çocuğun video görüntüleri geliyo gözünün önüne.

aklına ne geliyo ilk die soruyolar, "ekmek" diyo çocuk.

ekmek yahu, ekmek.

senin on çeşidinin önünden geçip istediğini seçtiğin,

binlerce evde fazla alındı diye atılan,

makinesini bile alabildiğin ekmek.

neyin hesabını nası vereceğinden korkuyosun,

ama allahım diyosun şükürler olsun beni, ailemi, evladımı bu duruma düşürmediğin için.

tamam, alışkın olmadığımdan yokluğunu çekiyorum

manevi bi sürü şeyin.

ama biliyorum ki allah feraha kavuşturmak için veriyo bunca sıkıntıyı.

ya diyorum istanbulda kalsaydın, ölseydi enver.

allah seni korumuyo mu zannediyosun buralara göndererek?

incir çekirdeği kadar beynin var onun da yüzde ikisini ya kullanıyosun ya kullanmıyosun,

ne ayaksın ya ne şimdi senin derdin diye başlıyorum.

kendinle kavga etmek düşünmekten daha az zarar veriyo çünkü.

işte böyle bi hal içindeyim okuyucu,

yüzüm pek gülmüyo.

nefes alır gibi kolayca ağlayabiliyorum herşeye.

eve, berile, işe güce yetişemiyorum çoğu zaman.

saçlarımın uçları kırıklarla dolu, alnımda kırışıklar var.

göz altlarım uykusuzluktan mor hep,

sürekli kötü rüyalar görüyorum.

kendim için istesem de yapabileceğim bişey yok burda,

daha da kötüsü istemiyorum kendim için bişey yapmak.

elimde tonla para olsa almak istediğim,

günlerce boş vaktim olsa yapmak istediğim

tek bişey bile yok.

mutsuz bi anne olmak istemiyorum,

berilin yüzüne gülümseyerek bakmaya çalışıyorum her saniye.

sabrımı tüketmemeye, onun bebek olduğunu unutmamaya çalışıyorum.

ama kendimi, insan olduğumu unutuyorum.

çünkü isteklerim, amaçlarım, hedeflerim o kadar sıfırlandı ki

beni mutlu edecek bi yere varamayacağımın farkındayım.

allah içinden çıkamayacağım bi sorun verir diye korkuyorum,

isyan etmiyorum.

dediğim gibi, şükrediyorum.

dayanamayacaklarıma hamdediyorum.

geçicek biliyorum, mutlu olmak için gerekli gücü bulurum ben yine.

sadece acıtarak geçsin istemiyorum.