birlikte ölecek miyiz?

her güzel başlayan şey

acı bir sona mahkumdur.

geçirdiğin güzel vakitler, okuduğun kitaplar,

mutlu olduğun zamanlar,

en önemlisi verdiğin sözler

zamanla unutulur.

insan kendini

hiç istemediğine alışırken bulur.

bi ümit;
"hadi beni biraz heyecanlandır,

yüzüm gülmüyor çoktandır" der.

ama gülümsemelerinin

anlık olduğunu bilir.

tekrar mutsuz olmamak için

söz ister insan.

"söz ver, durma öyle bana söz ver.

bakışına kanmam artık söz ver,

çok zor soru değil bu,

hadi çöz ver..

birlikte ölecek miyiz?"

garanti ister,

kendi hayatına karşılık koca bir hayat.

yaptıklarına karşılık mutlu edilmek.

ömrünün kalan her saniyesi için

onun kalan her saniyesi.

ama bilir,

o gelecektir,

belki çok sevecektir,

ama zamanı gelince gidecektir..

kalbinde bir keşkeye daha yer yoktur.

onun tek istediği, birlikte ölmektir..

söz vermek,

bi insanı hayal kırıklıklarından

kurtarmaya yeter mi okuyucu?

"söz" demek söz vermeye yeter mi?

insanların hayalleri, istekleri, vazgeçtikleri

üç harfe sığabilir mi?

hayır.

ne kadar söz verirsen ver, herşey biter.

insan kendini

"bana bitmeyen bir tek şey söyle,

söyle sonsuza inanayım"

derken bulur.