baykuşlu lens kabı yaptım, adını owli koydum, arkadaş olduk, az daha zorlasam evlenirim.

dün bi kendini bilmeme hali sonucunda

sokağın ortasında gece vakti yere yığılıverdim.

sol kolum terk.

ayağa da kalkamıyorum,

bütün gün danalar gibi yattım.

yatarken boş durmadım,

12 tane amerikan servis yaptım.

mal mısın kızım dedim,

senin hiç bi zaman 12 kişilik yemek masan olmayacak ki.

sonra cevap verdim;

olsun biri leke olur, yanar, yırtılır, yedekli olsun.

(yemek yenmicek israille savaş yapılacak sanki üstlerinde)

kalan ufak keçe kırıntılarını kalkıp çöpe atmamak adına

(üşengeçlik değil, valla kaburgalarım acıyo)

türlü çeşitli şekillere sokup

bişiy yaparım ki ben bunlarla derken

üç aydır gözümden çıkarmadığım lenslerim intihar etti.

pıt pıt gözümden düşüverdiler.

deneyip gözlemlediğim bişey var ki

lensleri çıkarınca rüyalarımı bulanık görüyorum.

ve bu katlanabileceğim bi durum değil dostum!

sadece rüyamda görebildiğim şeyler var benim,

ya bulanık görüp yanlış yorumlarsam?

yoo bayım yoo dedim ve beynimde bi ışık çaktı.

anaların çocuklarına fıstık diyip bezelye yedirme çabaları gibi

lens kabımı kendime sevdireyim,

onun da bi kişiliği olsun,

yazıktır diyip boyadım yapıştırdım.

hayır, mod podge herhangi bişeyime burnunu sokmazsa

o iş yolunda gitmezdi.

nereye varacak bu boş beleşliğin sonu,

hiç bilmiyorum..