benim hiç bu kadar kötü başlayan bi haftam olmamıştı okuyucu..

ben bugün büyüdüm. böyle bildiğin on yaş.

birazdan tuvalete gidip saçlarımı kontrol edicem,

ak düşmüş mü diye.

duymadığım laflar duyuyorum,

en yakınlarım tarafından arkamdan söylenmiş.

ne kadarına inanmalıyım,

insan beyni ne kadarını uydurabilir

vicdanı ne kadarına izin verebilir bilmiyorum.

akciğerlerim büzüldü, ak misket oldu.

nefes alamıyorum.

ak demişken,

gandalf iyi ki ak gandalf oldu.

bozken ne pis görünüyodu dimi?

tamam, kafamı dağıtmak için saçmalıyorum.

hatta o kadar saçmalıyorum ki

az önce su şişesini sevdim

ne güzel fiziğin var senin falan dedim.

bu süreçte öğrendim ki

annen, evlenmek istediğin adam,

ya da güvendiğin bi başkası

herhangi biri için "ondan uzak dur" diyosa,

sezgilerin bok yesinmiş.

uzak dur, ölmezsin.

bunu "sen dedin diye ben arkadaşımdan vazgeçecek değilim"

polemiğine sokmamak gerekiyomuş.

zaten kılavuzu gurur olanın..

insanlar senin o kocaman hafsalanla

hayal bile edemeyeceğin kadar iki yüzlü olabilirmiş.

 hak etmediğin halde üzebilir,

sonra hiçbişey yapmamış gibi yüzüne bakabilirmiş.

sıtkı sıyrılmak diye bişey varmış.

ben hep hisleri çok kuvvetli bi insan oldum okuyucu.

bu yaşıma kadar bi insan için

ben onu sevmiyorum, şu kusuru var dediğimi bilmem.

aileme bile kötülük yapanlara

her gördüğümde hizmetimde kusur etmedim,

hep güler yüzle karşıladım.

dostlarımın herhangi bi ihtiyacı

hep benim vaktimden, işlerimden kıymetli oldu.

etrafımdaki herkes elimden geleni yapacağımı bildi.

işte bu yüzden, hep samimiyetle karşılandım.

 kimse arkamdan söyleyecek bi laf bulamadı.

kimse arkamdan bişey söylemek istemedi çünkü.

çok mu düzgündüm, çok mu terbiyeliydim?

elbett hayır. ben de her çocuk gibi,

her genç gibi oldum her zaman.

bi fazlam yoktu.

sanırım tek farkım samimi olmamdı.

 

erken olgunlaşmak zorunda kalan bi çocuk oldum,

çoğunuz gibi.

erken büyüdüm, insanın kıymetini erken anladım.

işte bu yüzden

şu an canımın ne kadar acıdığını sana anlatamam okuyucu.

ben hayatımda İLK kez samimiyetsizlikle burun burunayım.

sırtından bıçaklanmak fiziksel bişey değilmiş.

böyle sırtımda bi delik var, nefes alıp verirken acıyo.

ama çok garip.

ne gözlerim doluyo, ne vicdanım rahatsız,

ne düşünebiliyorum.

geçsin gitsin istiyorum sadece.

duymayayım, kendi kendine atıp tutmuş olsun.

sadece üzülüyorum,

ben yine yarın mutlu bi insan olurum.

ama bu kadar hatayla, o ?..