abi çek bana bol glikozlusundan bi kahve!

 

mutlu olmaya ihtiyacım vardı.

bak mutlu edilmeye demiyorum dikkat et,

artık o kısımdan geçtim

kalk dedim kendine sakin bi yemek ısmarla.

(bkz: sakin yemek türleri)

 gittim güneşin altına serilebileceğim

en kuytu masayı buldum oturdum.

kızım dedim,

herkes seni anlayacak diye bi kaide yok.

herkes hayal ettiğini yaşayacak diye bi kural da yok.

en sevdiğin film repliği neydi senin?

"-yolu yok çekeceksin,

eğ başını usul usul yürü şimdi.."

(bkz: masumiyet)

bunca zaman ıvıra zıvıra sabrettin de

insanları anlamamak,

insanların seni anlamaması zoruna mı gitti?

şimdi toplu bi anlayışsızlık yaşıyosak

ve bundan ben şikayet ediyosam

demek ki sorun benim beynimde.

demek ki benim beyin hücrelerim anlama zorluğu,

anlatış kıtlığı, kendi aralarında bi iletişememe hali içinde.

burdan da hangi sonuca vardım?

elbette beynimin besinsiz kaldığına!

dedim abi çek bana bol glikozlusundan bi kahve,

sonra işte bu haldeyim.

insanları anlama konusunda düşünceler içindeyken

karşımdaki sandalyeye bi serçe oturdu.

besliyim falan dedim ama

besle kargayı oysun gözünü atasözünün

tam tamına içinde yaşadığım su sırada

buna cesaret edemezdim,

yoo dostum yoo.

bunların hepsi aynı.

kendisine hiç pas vermedim,

arada esner gibi yapıp yüzüğümü göstermeye çalıştım ama

anlamadı.

demek ki anlayış sıkıntısını sadece insanlarda yaşamıyorum dedim.

benden bi cevap bekledi ama

kendisini yan masada tek başına yemek yerken

çiftlere bakıp içli içli ah çeken kıza yönlendirdim.

takmıştı kafayı bana,

boşa çabalıyodum..