pergel bacağı gibiyim okuyucu.

 

belirsizliklerden belirsizlik beğenme halindeyim.

bi kere nişanlandım,

ortada düğünle ilgili tek bi bilgi yok.

master desen bitsem mi bitmesem mi,

daha ne kadar süründürebilirim diyerek

eziyetin bilimsel tanımı şeklinde devam ediyo.

bu dönem mi biter,

beşinci seneye mi uzar

yoksa bana direk sen çok çalıştın

al sana doçentlik mi derler, hiç bilmiyorum..

bi de yazım çilesi var.

şöyle bi taktik geliştirdim,

başına geçip istediğim kısmın

istediğim bölümünden

istediğim yere iki cümle yazıp kalkıyorum.

tabi sonrasında çok çalışmış tripleri,

başını tutmalar, gözlerini ovuşturmalar,

kalkıp kahve almalar..

(bkz: kahve içme bahaneleri)

herşey belirsiz..

istediğim gibi de olabilirler,

hiç istemediğim yönlere de ilerleyebilirler.

mutlu da edebilirler, mutsuz da.

ben teraziyim bi kere.

sonucu hemen belli olmayan işler

bünyemde can sıkıntısı, mide bulantısı,

göz kayması, sol avuç kaşıntısı şeklinde belirti gösteriyo.

 pergel bacağı gibiyim.

bi nokta etrafında dönüyorum,

ne ilerleme var ne gerileme.

hep bi başladığım yere dönüş,

 sıfırı tamamlama hali.

üstüne bi de ted dekker'ın çember serisini okuyorum

adam beynimi yiyo

istediğin kitaptan başla, hepsi sıfır gibi

başladığı yere dönüyo diye.

kendimle kıyaslıyorum,

uykulardan uyanasım kendimi yerlere çalasım geliyo..

yarın kalksam,

başımda siyah giyen adamlar olsa

deseler ki semmmazıım

senin sabrını denedik,

al bak bu dosyada neyin nasıl olacağıyla ilgili bilgi var.

dünyanın ennnn hafif insanı olurdum yeminle.

 zamansızlığa bile razıyım,

şu belirsizlik olmasa..