biz büyür, dünya değişirken..

teoman yazıyo,
" kim dinleyecek kalbimi, bakacak yüzüme,
güzelmişim gibi sanki? "

candan söylüyo,

kim? kim? kim?

cevab veremiyoruz.

dinliyoruz,

anlıyoruz,

derin bi nefes alıp

hayat ne garip vapurlar filan diyoruz.

"ara"da şarkının başına takılıyoruz,

'megerse biz seninle ayrılmamışız, sen beni öldürmüşsün.' diyo.

çok konuşuyoruz.

 nerelerden nerelere geliyoruz.

burnumuzun dikine gidersek pişmanlıkla karşılaşacağımızı

aslında hiç hatırlayamıyoruz.

sevgisini kaybetmekten korktuğumuz insanın

ya kendisini kaybedersek diye ise

bi kez bile sorgulamışlığımız yok.

 "çok ayıp ediyorlar"la biten cümleler kurmak istiyoruz.

biz.