unut demeek dile kolaay ateş düştüğü yeri yakaar

sene 99 yazı.

9 yaşındayım.

 

eskişehir'deyim.

merkezinde değil, küçük bi kasaba.

taso var, salçalı ekmek var,

soslu mısır yeni icat edilmiş.

hani en teknolojik ürünü traktör olan,

çocukların sadece tarlaya giderek eğlendiği yerler vardır;

haftasonları çerçi arabası gelir,

iğneden bayramlığa kadar herşeyi satan.

kadınlar sokaklara kazan kurup

salça kaynatır, pekmez yapar.

evlerin damına patlıcan biber serilir.

işte tam öyle bi yer sarıcakaya.

vaktiyle babaannemlerin bi kiracısı varmış

köyleri orasıymış. onlar gidince

bizimkiler de gidip onların evinin yanında

kocaman bi ev almış.

çiftlik gibi böyle.

 biz istanbulda iğne ucu kadarız,

ama oraya gittiğimizde istanbullularız.

dedem de hulusi kentmen gibi adam.

kışları biz istanbul'dayken

köylü eve bakıyo, boyasını yapıyo,

bahçeyi suluyo.

sürekli ellerinde bi kutu süt

veya kesme şeker, misafirliğe geliyolar.

 kadınlar, çocuklar tek tip.

biz istanbul'dayken en lüks yerlerden kıyafetleri alınan çocuklarız.

 bi giydiğimizi bi daha giymiyoruz.

ilk tayt bende var,

ilk kot mini etek, ilk bustiyer.

annemle sokağa çıktığımda durdurup sevmeyen yok.

sırt çantalarım, ayakkabılarım, 

saç modellerim o biçim.

 ama eskişehir'e gidince,

babaannem diğer çocuklardan farklı olmayalım diye

her yaz başı birer şalvar diktiriyo.

sadece bir.

biz ki külotlu çorapları bile renk renk alınanlarız,

bütün yaz bi şalvar dikiliyo sadece.

ayağımıza da birer çift sabo terlik,

sabahtan akşama kadar sokaklarda dolanıyoruz.

ama ne kadar dikkat ederlerse etsinler,

yine de bi yerlerden patlak veriyo.

şalvarın altına patenlerimizi giyiyoruz,

bizim evde havuz var

köy çocukları donla giriyo, biz mayolarla.

ama çıkınca hepimiz bidonlardan yıkanıyoruz,

öğle uykusuna yatıyoruz, orası ayrı.

sadece başka rüyalar görüyoruz.

 

herşeyin ilkinin bizde olmasına çok alışmışız.

kızlar saçını don lastiğiyle bağlarken

bizim tokalarımıza imrenir,

onla kulağına ip takar biz altın küpe,

onlar çıplak ayak gezer, biz dantelli çorapla.

onlar doğru düzgün okumayı bilmez,

biz yanımızda kütüphane taşırız nerdeyse.

bi gün, dedemin yere yağlı boyayla çizdiği

sekseğin üstünde

(ki hala arka bahçede duruyo..)

çoluk çocuk zıplarken

ptt memurunun kızı ilknur elinde bişeyle geliyo.

bakıyorum, minyatür teyp gibi.

bizde onun büyüğü var.

ama bu çok sevimli.

bak diyo kulağıma takıyo

"unut demeeek dile kolaaay" diye

beynime beynime doluyo ses.

seksekte ben birinciyim ama

tüm çocuklar oyunu bırakıp ilknura gidiyo.

"aganın acık bana da takıve"

"nemiş kız nemiş", "ajansı da alıyo mu" diye etrafında dönüyolar.

bilgisayarım var, aterim var,

tetrisim var ama

ilk defa walkman görüyorum.

nasıl kıskanıyorum anlatamam..

ne dantelli çoraplarım,

ne kulağımdaki altın küpelerim,

ne hiç bi çocukta olmayan telefon kulübesi kartım..

hiçbiri umrumda değil.

benim walkmanim yok!

"neyse ya beni babannem çağırıyo

reçel kaynatçaktık biz" diyorum,

kimse umursamıyo tırıs tırıs eve giriyorum.

bütün gün kral tv karşısında

içinde "unut demek dile kolay" geçen şarkıyı bekliyorum.

deniz seki.

sürekli çıkıyo, ezberliyorum.

bi iki gün sonra

akşam sokakta çekirdek çitlerken söylüyorum,

bizde kasedi var ki ezberledim ben diyorum.

ama o zaman öğreniyorum,

hayatta herşeye sahip olunamayacağını.

elinde ne kadar güzel şeyler olursa olsun

başkasındakinin hep daha güzel göründüğünü.

sırf bu yüzden sende daha iyisi olsa bile

hep dışardakilere değer verildiğini.

insanların doyumsuz olduğunu,

"daha fazlasını iste"nin sadece bi reklam sloganı olmadığını.

neyse ki isteyen bi çocuk değildim,

bu yüzden benim hiç walkmanim olmadı.

ama bana çok şey öğretti..

hala her dinlediğimde

elimde beni mutlu edecek nelerin olduğunu

gözden geçiririm.

şarkı sözlerinin bununla zerre kadar

alakası olmasa da..