bu bahsi kapatalım lütfen kuzum.

kimbilir ne zaman çizmişim..

bu kadın gibi

ağzımı büzüp "bu bahsi kapatalım lütfen kuzum" diyip 

kirpiklerimi kırpıştıriyim ben,
imalı bir gülümsemeyle sesimi yükseltmeden.

ukalaca. 

sonra kapansın o konu,
insanlar teslimiyet halinde yüzüme bakıp
"elbette" desin.
 
ama ne zaman bu repliği kullanmak istesem
car car konuşuyorum,
konunun kapanmasına izin vermiyorum
ya da "tamam be çok konuşma" diye çirkefleşiyorum.

hiç türk filmi karakteri gibi olmuyo.
çaçaron cevriye teyzenin
birkaç beden küçüğü gibi oluyorum.

olmuyo, başa dönüyorum.
niye ki?

yok canım buna da benzemiyorum şimdi.

hakkımı yemiyim..