nişanlandım, çok iyi oldu çok güzel iyi oldu tamam mı?

evet okuyucu,

senin de daha önceden bildiğin

(ve bir kısım için beklediğiniz) 

üzere nişanlandım.

bunu bu sabah elimde yüzükle uyanınca farkettim.

detaylar bi sonraki postta demiştim,

o bi sonraki post işte tam olarak bu.

sabah erkenden kalktım,

bir kuaförün acımasız ellerine

kendimi teslim ettim.

hayatımda yaptığım en kötü işlerden biriydi.

ben pamuktan yapılmışım okuyucu.

bildiğin beyazım. böyle bembeyaz.

sunta gibi fondötenleri yüzüme sürdükçe

ağlayasım geldi.

kendimi yerlere çalasım geldi.

sonra oturup ağlamadım mı? ağladım.

 hem de dakikalarca..

kuaförlere eğitim verirken

"yapma denilen şeyi ısrarla yap" şeklinde bi ders var sanırım.

ben diyorum şehlayım.

gözümün altını böyle çizersen çok belirgin olur

gözlerim kayıyo gibi olur.

ortadan başlama.

yok.

bildiğini okumak yaptığı en iyi iş.

ve en tuhafı ne biliyo musun okuyucu?

geçen hafta ben makyajın provasına gittim,

aman yarabbi kendime aşık oldum.

allahım dedim neler yaratıyosun.

aynı makyajı nişan günü

iki buçuk kat fazla paraya yaptı.

ama sanırım en kalitesiz malzemeyle.

zira tebeşirle boyansam daha güzel olurdum.

hatta boyanmasam çok daha güzeldim.

kağıt mendillerle yüzümü kazırken

"bu en kaliteli porselen malzeme,

asla çıkmaz" cümlesinin de

nasıl bir yalandan ibaret olduğunu anlamış bulundum.

ama o sildiğim kağıt mendilleri

götürüp kuaföre yedirdim mi?

hayır.

arada öyle ingiliz asilzadeliklerim vardır.

güya saat dokuzda beni bekleyen moda evici

saat on bir buçukta gitmiş olmama rağmen

düğmeleri diktirmemiş,

ütüyü yaptırmamıştı.

kırk beş dakika bekledim.

beklemek problem değil,

dış mekan fotoğrafçısını bir saat on beş dakika bekletmiş olduk.

bize ne kaldı çekim için?

sadece kırk beş dakika.

hayır dedim.

moralini bozma.

tamam, ağlayıp maymuna dönmüş olabilirsin.
hepsi geçti.

mutlusun, bu seni güzel gösterecek tek şey.

gittik, kırk beş dakikamızın içinde

ennfes fotoğraflar çekindik,

çok eğlendik.

arada mızıksak da dönüp baktım,

gülmediğimiz, eğlenmediğimiz,

mutlu olmadığımız tek kare yok.

yağmur yağmadı!

bunun için dua eden herkese sonsuz teşekkürler.

en birinci biz olduk!

eve geldik,

ay zayıf görünelim diyen gelin damatların aksine

dana gibi yemek yedik.

misafirlerden köşe bucak kaçtık,

allam saat beş olsa da gitsek de

şu merdivenden bi düşmeden insek de

şu gece bi bitse diye dakika saydık.

bu arada gidip gelirken

tarlatanla arabaya binmenin hiç de zor olmadığını farkettim.

üstelik ne kadar da kuyruğum vardı.

gelinler!

ne kapris yapıyonuz oğlum?

şımarmayın.

gayet rahat bişey o.

yok eteğimi kaldır yok kuyruğumu tut.

bundan sonra gözünüzün yaşına bakmam.

evden çıkmadan minnak'a sordum

beni başkasına kaptırdın

üzgün müsün coyi dedim,

gözleri herşeyi anlattı.

neyse, herkes aşk acısı çekebilir.

salona geldik.

masaların hazırlanmış,

ilk servislerin yerleştirilmiş olduğunu gördük,

içimiz rahatladı.

yedide başlayacak organizasyona

bazı misafirlerin neden bizden önce

saat beşte geldiğini anlayamadan

ön çekim yapmaya çalıştık.

ve yine o misafirlerden çekindiğimizden

ağzımızın tadıyla bi çekim yapamadan

gelin odamıza çekildik.

tam bi çekilme olamadı,

o kısımda da anlayamadığım konular döndü.

insanlar mı garip yoksa ben mi,

tam bilemiyorum henüz..

ve gelin odasında ne gördük?

bi sor ne gördük?

bu yaşıma kadar gördüğüm en ince davranışlardan birini..

her derdimde yanımda olan,

bana tavsiyelerde bulunan,

çocuğuymuşum gibi sabırla dinleyen,

yüzümü güldüren,

hiç görmediğim biriyle de kardeş olabileceğimi öğreten

eşek sıpası zeynep

(gülsüm hanımcığım, sizleri tenzih ederim)

bana beynime glikoz gitsin diye

dünyanın en tatlı hediyesini göndermiş.

var mı böyle özenli, düşünceli, ince,

akıllı, zeki, güzel, esprili insanlar deme.

sözlüklerde bunun için başlıklar açma.

zeynep var!

ama benim. nıhaha!

gözlerimi dolduran kart,

daha önce yine beni mutluluktan ağlatan

bir diğer kartının yanına itina ile tutturuldu.

(yazar burada zeynep'e sesleniyor)

sen dün bana

etrafımdakilerden düşünmesi gerekenlerin düşünmediği,

hiç beklemediğim bi incelik yaptın.

sadece terazi olduğun için

bu kadar ince olmadığını biliyorum.

çok teşekkürler,

defalarca teşekkürler..

sen bu bloğun bana kazandırdığısın.

çok teşekkürler..

insanlığını gösterdin,

helal et!

takı töreni yapmadığım için çok mutluydum.

yapmayın öyle şeyler,

kuyruğa gerek yok.

insanları yemeklerinin başından kaldırıp

ayakta bekletmeye gerek yok.

bana takı takın diye beklemeye gerek yok.

vardır elbet herkesin bi bildiği, yakıştırdığı...

tabi bu arada yemeğinin başından sadece ayağa kalkıp

bi hayırlı olsun demeyi çok gören insanların da

var olduğunu bilmek paha biçilemezdi,

öğrendiğim iyi oldu.

ayrıca işin şöyle bi çok güzel tarafı var.

 özenerek seçtiğin, yanında olsun istediğin

ve seni kırmayarak gelen insanların

hangilerinin nezaketen

hangilerinin seni mutlu etmek için geldiğini rahatlıkla anlayabiliyosun.

kimilerine gözün kaydığında

nazar olmasın diye seni okuyup üflerken görüyosun,

kimilerini kıskançlıkla incelerken,

kusur ararken.

he kıskanılacak bi tarafım mı vardı?

hayır.

ama insanlar tuhaf..

ben şanslılardanım okuyucu.

kalan hayatımı rahatlıkla geçirebileceğimi düşündüğüm

bana her seferinde sevgiyle baktığını gördüğüm

bi adamla evleniyorum.

benim için tüm imkanlarını seferber eden bi babaya,

en iyisi benim olsun isteyen bi anneye,

doğduğum andan itibaren

tek bir an bile yalnız hissetmememi sağlayan iki dedeye

(ki sanırım kendileri bana hayatın en büyük hediyesi),

öğütleriyle beni sakinleştiren bi babaanneye

(kadın sabır taşının can bulmuş hali),

yüzümü güldüren bi anneanneye,

hayatımı sahiden kolaylaştıran bi halaya,
yenisi gelse de yeri hep ayrı olacak olan
evin oğlu, en birinci eniştesi,
hatta ailenin en sakin erkeği zafer enişteme,

etrafımda peri kızları gibi uçuşup

her ihtiyacımı anında gören kuzenlere,

 dilinden benim için duası düşmeyen bi dayıya,

o varken bana bişey olmaz ki dediğim bi amcaya,

 nefsime hep doğruyu gösteren bi yengeye,

zeynebe,

şapşal da görünsem

tüm samimiyetleriyle bana prenses muamelesi

yapan akrabalara sahibim.

hele sabah benle kuaföre gelmiş olanı,

senin melek kanatların var!

ömrümden eksik olmasın dediğim

dokuz dostum var.

 yalnız bırakmayan çok yakın arkadaşlarım da var,

arkadaşlarım da.
onlarca.

ama dokuz dostum var.

eksik olmasınlar allahım, ne olur..

tüm bunlara sahipken

artık insanlardan incelik beklemeye ihtiyacım yok.

neden düşünceli davranmadılar diye sorgulamam yersiz.

çünkü bana ince davranan,

mutluluğumu isteyen,

yüzümü güldüren,

çoğu insanın sahip olmadığı

maddi ve manevi pek çok şeye sahip olmamı sağlayan

onlarca insan var.

ne fazlasına ihtiyacım var,

ne eksiğinin yoksunluğunu hissetmeye yüzüm.

ben çoğunuzun hiç bilmediği kadar mutlu,

kocaman bi ailenin çocuğuyum.

belki çoğunuzun hiç karşılaşmadığı kadar

iyi niyetli ve ahlaklı bi insanın eşi olmak üzereyim.

ve nefsimle çoğunuzun hiç girmediği kadar

bunlara layık olmaya çalışma çatışmasına girmiş bulunuyorum.

dediğim gibi,

ben şanslılardanım..

elime sadece bir yüzük takmış değilim,

çok şey öğrendim.

biliyorum sıkıldın,

bu post çok uzadı.

onları da bir neler öğrendim postuyla

engiiin tecrübeler sonucu olarak yazarım.

duaların için teşekkür ederim okuyucu.

 yanımda olduğun için..

tüm streslerimden arındırıp
beni sultanlar gibi ağırlayan
sultan sarnıç ekibine de teşekkür ediyorum,
son dakikada beni doyurmaya çalışan
garson kıza da.

gelemeyip arayan, çiçek gönderen,
keşke yanında olsaydık diyen herkese
özellikle şu çiçeği gönderenlere çok teşekkür ediyorum;

 çiçeğe ne sıkmışlar bilmiyorum ama
odaya her girdiğimde
temizlik reklamlarında
perdelerin kokusunu alıp ortada dönen kadına dönüşüyorum.

 oh la la!

yüzüğüme sarılayım da uyuyayım.