bir cinayetin psikanalizi - altını çizdim.

öncelikle şunu söylemek istiyorum ki okuyucu,

bu öncekilerden çok daha

uzun bir altını çizdim yazısı olacak.

zira bu,

öncekilerden çok başka bi kitap..

kendi görüşlerimi yazsam

sanırım kitap kadar uzun sürer.

zaten kimse de benim görüşlerime bayılmıyodu

dimi?

ama şu kadarını söyleyebilirim,

bitirdiğinde freud'a, jung'a ve dünyaya bakış açın

tamamiyle değişecek.

mutluluğun esrarlı bir yanı yoktur.

mutsuz insanlar birbirine benzer.

uzun zaman önce açılmış bazı yaralar,

gerçekleştirilmemiş bazı dilekler,

ayaklar altına aınmış gururlar onlara yapışıp kalır.

 ya da kendileri onlara yapışır. (11)

29 ağustos pazar gecesi,

kaymaktaşı kanadı'nın dışında duran biri

şok edici bir manzarayla karşılaşırdı.

içeride ince yapılı genç bir kadın,

yarı çıplak bir halde ayakta duruyor,

etrafını saran bir düzine mumun titrek ışığında

bileklerinin başının üstüne bağlandığını

ve boğazına beyaz ipekten bir erkek kravatının

kadının boğulmasına neden olacak ölçüde

sıkı bir şekilde sarıldığı görülüyordu (15)

1909'da, new york'ta küçük bir aletin kullanımı

geniş çapta yayılmaya,

insan ilişkilerinin doğasını sonsuza dek

değiştirmeye başlamıştı:

telefon! (25)

en ince notadan çalan bir keman sesi gibiydi.

kaynağı belli değildi,

aynı anda her yerden geliyor gibiydi.

giderek yükseldi, yükseldi

ve sonunda bir ulumaya dönüştü.

hizmetçi bir çığlık attı.

kızın sesi kesildiğinde, odada çıt çıkmıyordu. (32)

freud'un dehası nefes kesiciyi.

fikirlerinin doğruluğu anlaşılırsa,

insanlığı ve dünyayı değiştireceği

şüphesizdi. (35)

"gökyüzünde binalar,

toprağın altında trenler."

dedi freud sinirli bir tavırla.

"siz amerikalılar çok tuhafsınız.

cenneti dünyaya indiremiyorsunuz,

cehennemi yukarı çıkarıyorsunuz." (46)

bir gün eylül ayı başlayacaktı.

bu ayı sonsuzluk gibi

gelen bir süredir bekliyordu.. (58)

(ahh.. aynı ben..)

 "abraham" dedi freud.

"jung'a karşı düşmanlığının üstesinden gelmelisin.

hepimizi birleştirsen bile

o adam kadar etmeyiz" (78)

müfettiş kendinden emin bir tavırla

örtüyü çekip aldı.

cesedi görünce, gözleri faltaşı gibi açıldı.

detektifin şaşkınlığı haklıydı,

örtünün altından çıkan ceset

elizabeth riverford'a değil,

çüzük dişli, kırışık derili

yaşlı bir adama aitti. (100)

13 yaşındayken evde kimsenin olmadığını

sandığım bir anda hamlet'in tiradını

oynayınca, babam herşeye tanık oldu.

boğazını temizledi ve bana şöyle bağırdı,

sana ne hamlet'ten?

senden hamlet'e ne ki

onun için ağlıyorsun?! (104)

ama gerçek şu ki,

insanlar en az gerçek olana

en fazla önemi verirler... (105)

"hatırlıyorum" diye fısıldadı

kapının tokmağı dönerken.

"kimin yaptığını biliyorum." (196)

çünkü bu baylar,

katilin kravat iğnesinin

kızın boynunda bıraktığı bir iz (217)

freud'un isteri kitabını tercüme etmeye

başlamamdan hemen sonra başladı.

ne yaptığımı nerden bildiklerini çözemedim.

hiç beklemediğim zamanlarda geliyorlar.

tehdit ediliyorum.

her seferinde incilden

lanetleyici bir pasaj oluyor.

hep yahudiler, şehvet ve ateşle ilgili.

bu yüzden yahudi soykırımını bile düşünüyorum. (224)

transa girmiş gibi içeride dolaştı.

ellerini öne doğru uzatıyor

ve uçuşan külleri yakalayıp bırakıyordu (230)

yaşlı hizmetkar o gece yerinden kıpırdamadı

ama uyuyakaldı.

polis memurları da aynı şekildeydi.

dolayısıyla, kız gece yarısı

karanlığın içinde ağzına bir mendil kapatan

erkek elini ve boynundaki soğuk,

keskin bıçağı hissettiğinde

bunu kimse beklemiyordu. (256)

bazı ortamlarda,

başka zamanlarda ciddi hareket edecek adamlar

bir sahnedeki oyuncu gibi davranmaya başlar. (259)

insanlığın maddi ve manevi tüm zenginlikleri,

erkeklerin yapımıdır.

büyük şehirlerimiz, bilimimiz, sanatımız, müziğimiz,

hepsi erkekler tarafından tasarlanmış,

inşa edilmiş ve bestelenmiştir. (263)

dört ila beş yıldan sonra,

evlilik ciddi şekilde başarısız olmaya başlar.

ve ruhsal birlikteliğin büyüsü bozulur. (265)

görüşleriniz yaygın hale gelirse,

nasıl bir dünyada yaşarız dr. freud?
hayal edebiliyorum.

halkın en düşük tabakası,

uygar ahlakı küçümsemeye başlar.

zevk, en önemli şey haline gelir.

herkes disiplini reddeder.

ama disiplinsiz hayatın saygınlığı olmaz.

ayak takımı isyan eder, neden etmesinler ki?

uygarlığın kuralları ortadan kalktığında,

bu insanların istediği şey ne olacak?

yeni kurallar isteyecekler.

yeni bir manyağa boyun eğmek isteyecekler.

kan isteyecekler.

eğer tarihe bakacak olursak,

muhtemelen sizin kanınızı dr. freud. (267)

yukarıdan bakarken,

nora vücudunun hareket ettiğini görebiliyordu.

sanki acı çekiyor gibiydi.

ama canı yanmıyordu, değil mi? (268)

taslağı yakmışlar, freud'un taslağını.

ve külleri daireme bırakmışlar.

bir dahaki sefere tüm binayı yakacaklar. (280)

havada bir sorun,

bir mutsuzluk olduğunu nasıl anladığını sorsanız

size söyleyemezdi. (316)

"o gece kilitlediğinde

asansör burada mıydı yoksa aşağıda mıydı?"

"buradaydı elbete.

biraz gerizekalısın değil mi genç dostum?

ben buradayken asansör

nasıl aşağıda olabilir ki?" (318)

ses giderek arttı ve sonunda

tüm odada duyulur hale geldi.

"bu sesi tanıyorum!" dedi jung.

gözlerinde zafer parıltıları vardı.

"kendini başka bir nesneyle ifade eden

ruh içinde bir akış!

bu sese ben neden oldum!" (325)

artık özgürsün.

dostluğunu benden esirgeyebilirsin.

hoşçakal.. (330)

"hayır!" dedi müfettiş.

"hepsi benim hatam!"

"hayır, değil bay hugel" dedi ceset,

gözlerini yavaşça açarken. (334)

dünyanın en büyük kapalı tiyatrosu olan

hippodromun ön sırasına

rahatça yerleşmiş olan smith ely jelliffe,

sessizce ağlıyordu.

diğer insanların çoğu da öyle.

onları bu kadar etkileyen şey,

64 genç dalgıç kızın

beş metrelik göle girmek üzere

ciddi bir tavırla yürümesiydi.

göldeki su gerçekti.

mayoları içinde birbirinden güzel kızların,

martian kralın sirkinde sonsuza dek

oyuncu olmak ve dünyayı bir daha görmemek üzere

suya girişini izlerken,

kim gözyaşlarını tutabilirdi ki? (341)

babam asla bağırmazdı.

asla duygularını göstermezdi.

yaşadığı basit bir prensibi vardı,

asla isteyerek duygularını gösterme. (354)

önce pencereleri kontrol etmeliydik.

bir sorun olduğunu biliyorduk. (359)

dinle beni,

yukarı çıkarken tüm yol boyunca

nefes vermen gerekir.

sana bağırmanı öneririm.

ciddiyim.

nefesini bir saniye bile tutsan,

ciğerlerin balon gibi patlar. (368)

öldürülüşünün ertesi günü,

kızın eşyalarının bulunduğu bir sandığı

manhattan köprüsünün altına kim atar? (375)

ben vapurlara karşıyım.

herşeyden önce rüzgar var.

insanlar yüzüne rüzgarın vurmasından hoşlanıyorsa,

elektrikli bir fanın önünde oturabilir.

sonra bacadan çıkan dumanlar var.

ve korkunç korna.

etrafta kimse yok,

ve kornayı öyle güçlü öttürüyorlar ki

 tüm balık sürüsünü dağıtabiliyorlar. (390)

işte hamlet'in çözümü burada.

herkesin burnunun dibinde.

olmamak, görünmemek de eylem.

dolayısıyla olmak, aslında eylemsizlik.

paralize olmamasının nedeni de bu. (401)

"amerika ile ilgili şüphelerim" demişti freud,

hayatının sonlarına doğru yakın bir arkadaşına

"kesinlikle değiştirilemez." (482)