eskisi gibi.

nasılsın okuyucu?

uzun zamandır yoktum.

fransız dantelli klozet seti,

kapuçino pike takımı,

"ay kız mozaik aynalı setler çok modern" salon takımları aramakla,

akşam eve dönüp annemin yorgun bakışlarına

ekstra yorgun bakışlarla karşılık vermekle,

 bazı insanların neden "öyle" olduğunu anlamaya çalışmakla meşguldüm.

onlarca bardak, yüzlerce tabak,

"ay bundan var mı bak eksikse al" kategorisinde

binlerce minik parçayı eve doldurdum.

halama koşturmaktan elli altı kilo verdirdim.

tezden falan ümidi kestim.

 dün doğum günümdü, ailem ve arkadaşlarım için allaha

tekrar teşekkür ettim.

(bu arada teşekkür ederim you allah şeklinde

bi tuhaf çocuk şarkısı vardı.)

listemde kalan dört eksiği tamamlamak için

son üç gündür istanbul'u talan ettim

ama ne hikmetse elim kolum dolu

fakat o dört parçayı içermeyen bi halde eve döndüm.

beyaz kitaplığın hediyesini HALA gönderemedim!

geçen gün sırf bunun için gidip aynaya tükürdüm.

(sildim anne, ebet.)

bazı insanlara olan inancımı tamamen yitirdim,

yeni yaşımda ümit etmemeyi öğrendim.

hayatıma daha fazla

"neden böyle yapıyosun" yerine "ben ne yaptım da böyle yapıyosun"

diyen insan sokmaya karar verdim.

öyle tuhaf ki halim,

dün gece sabaha kadar fatih terim'e ağladım.

ahh aamir khan burda olsaydı

ben herşeyi sarıya boyar çok mutlu olurdum dedim.

 oyyi ne tatlıymış dediğim halıyı buldum!

benim oldu!

zeynebi özledim, gülbilge büyüdü mü lugatına neleri ekledi

çok merak ettim.

bi mabel dinledim, bi muse.

bi güldüm, bi ağladım.

saçlarımı kısacık kesmek istedim,

hepinizi tek tek okudum ama yazamadım.

blogger'a dönüp "hani kapanıyodun bizi niye bloglovine geçirdin?" dedim.

az önce yine laf anlatamamanın

bünyemde oluşturduğu hasarları tespit ettim.

burdayım.

eskisi gibi.

belki senin hiç tanımadığın kadar eski.