2016nın yüreğinin sıfatından çirkin olması

"helo malav,

iz gedin kold on dis aylınd"

demiş ünlü türk singırı kuup.

buralar soğuk, buralar buz, buralar ekmek almaya bile namüsait.

ankaralılar soğukta yaşamıyo okuyucu,

soğuk ankaralıların içinde yaşıyo.

soğuk bizim evimiz, yuvamız, iliğimiz kemiğimiz.

buralarda vintır iz kaming değil,

vintır delip geçiyo.

neyse ki şu an içerde "nununu nuuğ püff"  diye

pilates topu yuvarlayıp

seksen santim boyu ve boyuna eşdeğer eniyle

kendini bir ebru şallı sanan pofuduğum var da

gece sarılıp uyuyoruz ısınıyoruz.

bloglarınızı karıştırdım

dedim benim neyim eksik sizden ha dostum?

sonra tek sorunumun o koca beynimin kafama sığmaması olduğunu farkettim.

sanırım birazını aldırıcam.

çünkü böyle tam randıman alamıyorum.

ben de 2016 postu hazırlarım, hazırlayamam mı?

şimdi 2016 benim dünyaya hiç bi iz bırakmadığım,

hiç bi halta yaramadığım,

dört duvar içinde allahım neden diye mütemadiyen döndüğüm bi yıl oldu.

çocuk yetiştirdim evet,

tam da istediğim gibi gidiyo çok şükür ama

kimse kusura bakmasın.

eğri oturup doğru konuşalım.

çocuk zaten doğurmaya karar verdiğin andan itibaren

en iyi şekilde yetiştirmek üzere sorumluluğu kabul etmen demek.

bu yüzden aa sen dünyanın en kutsal işini yapıyosun,

bundan daha önemli ne var gibi söylemleri

kulak ardı ediyorum genelde.

insanız,

bırakın da bazı hayvanlardan bu kadarcık farkımız olsun

ve bu sandığınız kadar önemsenmek zorunda olmasın.

yemek yiyosan, nefes alıyosan,

ölmüyosan o çocuğa da efendi gibi bakıcaksın.

bu bi iş değil.

bunun dışında bi tane bile arkadaşım yoktu.

bi kaç kere yeni tanıştığım insanları ağırladım,

onlara hiç gitmedim.

beril yeni insan tanımayı bırak,

eskilerden bile uzak kaldı.

ailem sürekli kalmaya geldi, sağolsunlar.

dedem geldiğimizden beri günde iki kez aradı.

konuşmadığımız bir gün bile olmadı.
kim hasta, kim ne almış,
kim nereye gitmiş hatta gittiği yerde ne yemiş
en ince detayına kadar anlattı.
adam kulağı kesik istihbaratçılardan;
sağolsun benim her gün yüzümü güldürdü.

babaannem line kullanıyo benim, süper babanne.

arayıp laynını açsana kızım dedi bol bol.

işe eşofmanlarıyla giden matematik mühendisi adamken enver,

beni polis eşi olmaya alıştırdı.

ben istemedim. ama alıştım.

kendisini görmemeye, ihtiyacım olsa bile aman dinlensin diye

sürekli kapalı durduğum evde bi gün daha kapalı durmaya,

akşam beril baba diye ağlarken

aman geliyomuş şimdi geliyomuş diye uyutmaya çalışmaya,

hastalığımı yorgunluğumu mutsuzluğumu

hep kendi başıma yaşamaya alıştım.

yani şikayet etmiyorum,

2016 beni daha güçlü yaptı.

bu durumun yan etkisi de çok oldu tabi.

o kadar yalnız kaldım,

o kadar dert anlatmaya çalıştım

ve o kadar dinlenmedim ki

insanların şu hayatta evliliğe ihtiyaç duymadan da

rahatlıkla yaşayabilecekleri sonucuna vardım.
neyse ki evliliğimi bunun zıttı bi görüş üzerine kurmamıştım,
çok etkilenmedim.

ben 2016da çok şeyden vazgeçtim.

ne kazandın dersen okuyucu,

pek bişey kazanmadım.

kendi paramı kazanmadım mesela.

kendime ait vakitler oluşturamadım.

bi kez bile sinemaya gidemedim.

izlediğim yabancı dizileri bıraktım.

hobium'u zengin ettim,

kendimi sürekli yün almaya adadım.

berile sokakta görenlerin dönüp dönüp baktığı mantolar diktim.

şapkalar, aksesuarlar ördüm.

sabahtan akşama kadar elim işledi,

ama terapi olmadı bana.

bu süre zarfında mal gibi de yatıp çıkmadım,

düşündüm.

düşündükçe sinirlendim.

taviz verdiklerime,

yüz verdiğim insanlara,

çok değer verip kendileri tarafından adam yerine konmadıklarıma.

tavşan hep dağa küstü,

dağda yine hep bi kibir.

beni aramayanları aramamaya karar verdim.

bi sınır koydum 

son bir sene içinde bayramdı kandildi doğum günüydü

hep ben aradıysam mesaj attıysam

sildim hepsini rehberimden.
kendileri hala aramıyo sormuyo,
soranlara da canım numaran kayıtlı değil kimdin yazıyorum.

insan ilişkisi emek verilmesi gereken bişey.
senede bir kez bile hatrını sormuyosan,
o insanın hayatında yer işgal etmeye hakkın yok.

kimseye hediye almadım,

kimseden hediye almadım.

kimseyi arayıp hadi gel bi kahve içelim demedim.

çok okudum, az uyudum.

bedenim hiç hasta olmadı,

ruhum kızgın yağda çevrilip dağılan köfte gibiydi.

beril anne dedi, annemm dedi, annemcimmm dedi.

beril beni her gün mutlu etti.

bi çocukluk arkadaşım intihar etti.

yüzlerce insan, polis, asker,

yüzlerce vatan evladı vatanı için şehit oldu.

bi o kadarı terör pisliği için pisi pisine can verdi.

anneler bu sene çok ağladı.

güzel şeyler ölürken

ölmesi gerekenler camış gibi yaşadı.

bu sene çok sabrettik.

din kardeşlerimin bi kısmı hayatlarını zulüm altında

sürdürmeye çalıştı.

bi kısmı namusları için canlarına kıydı.

elimizden ufacık maddi yardımlar,

koca koca dualar geldi.

çoğuna yetmedi.

sürekli camdan baktım,

insanların nasıl hayatlar yaşadığını düşündüm.

benim dertlerim solda sıfır kaldı.

2016 zor geçti.

2017ye ömrüm vefa eder mi bilmiyorum.

ama içimden bi ses onun sonunu görürsen

yine böyle içi kapalı şeyler yazarsın sen diyo.

çünkü ben hep başkalarını düşündüğüm,

ve onlar için kendi rahatımdan,

isteklerimden vazgeçtiğim bi hayat yaşıyorum.

bunu kendim seçiyorum,

ve kendimi değiştiremiyorum.

-yazı başı şarkısı için-