gölgesizler - altını çizdim. allaam! neden bir ümit ünal, neden bir hasanım ali değilim?!

yazarlarda iki isimli olmanın

başarıya bi etkisi olduğunu düşünüyorum okuyucu.

zira bana kalırsa hasan ali toptaş

ve ihsan oktay anar türk edebiyatının en dev iki ismidir.

ikisinin de bir kelimesini okuyabilmek için

hayatımdaki en önemli işleri bi kenara bırakabilirim.

sinemada tim burton neyse, edebiyatta hasanım ali odur.
zira ikisinin de en aklımda kalan cümlesi "kar, neden yağar?"
adamlar evrensel bebeğim.

(bkz: edward scissorhands)(bkz: gölgesizler)

yeri gelmişken burdan iletişim yayınlarına sesleniyorum,
allasen heba etmeyin bu adamın yazdıklarını.
adam gibi basın, kör etmeyin bizi bi tarafı düzgün bi tarafı flu kitaplarla.

dün akşam ütü yaparken kütüphaneye bakıp dertlendim.

dedim bir tess gerritsen rafım var, bir grange rafım var,

bir tolkien rafım var, neden bi hasan ali rafım yok?

raf derken kitaplarının yan yana dizilmiş olmasından bahsetmiyorum okuyucu,

aynı yayınevinden aynı şekilde basılmış, tek tip kitapları kastediyorum.

mesela doğan kitaptan çıkmış ahmet ümit kitapları gibi;

siyah, uzun, altında turuncu dk baskısı olan,

dizdin mi böööyle inci gibi..

manyak mıysam neysem artık başladım

iletişim yayınlarının hasan ali kitaplarının fiyatlarını

envai çeşit siteden hesaplamaya.

okuoku, kitapsihirbazı, d&r derken

yok dedim şimdi ihtiyacın yok sema.

sonra o, sırf bunun için bi para biriktir sen.

bu işin zararlısı yine enver oldu.

dönüp "hasan ali toptaş'ı biliyon mu sen?"

"lynch gibi böyle, rüya mı gerçek mi hiç anlamıyosun"

"ondan sonra bi keresinde.."

haklı olarak anlam veremediği bakışların ardından

asıl amacım geldi,

"gölgesizler'i izledin miydi sen?!"

enver ki benim bugüne kadar önerdiğim her filmle dalga geçmiş,

mükemmel sinema izleyicisi kimliğimi hiç görememiştir.
işte arada böyle cesaretliliklerim var..

dün televizyon izlerken
"maç bitsin gölgesizleri izleyelim miiğ?" çıktı ağzımdan.
yaşasın televizya!

izledik.
benim için ellinci kez olabilirdi,
insanlık için küçük bi adım da olabilirdi
ama enver için çook büyük bi adımdı.

adam bir kere bile alay etmedi!
artık nasıl bir saygıyla bahsettiysem, çekindi mi ne yaptı bilmiyorum.
ya da susayım da bi an önce bitsin mi dedi..

he?
öyle mi dedin enver?

baya bildiğin sonuna kadar izlettim
arada bi "allaşkına sonu çok mu saçma" falan dedi ama
olur o kadar.

film içinde ertan saban ve ahmet mümtaz taylan'ı aynı anda bulundurması sebebiyle
benden zaten 10 üstünden 17 falan almış durumda.

tek falsosu köy imamını kötü göstermesi,
olmasaydı keşke hasancım alicim..

yönetmeni ümit ünal ise türk metafiziğinin kralı.
teyzem (ki çocukluğumun psikolojik sarsıntısıdır),
anlat istanbul, nar, dokuz,
mazhar alanson'lu arkadaşım şeytan, ses..
kaptan feza hariç hepsi şaheser,
üçer kez izlenmelik filmler.

bi de sen izle derim.

altını çizdim..
(tez vakitte kitabın altını da çizicem)

herkes hem burada olmak istiyo,
hem çok uzakta..


-hiç iz yok.
-her şey bir iz bırakır.


sen köyün en güzeliydin, ben en yakışıklısı.
kimin aklına gelirdi ki bizden bir hilkat garibesi çıksın?


ufukta ayna yüklü kuşlar vardı.
biliyordum,
onlara ulaşsam kendimi bulacaktım. 


cephede ölen hamdi hamdiyse,
burda ölen kimdi? 


çaresizlik gözünü kör etmiş senin...

kar, neden yağar, kar?


kaçırdın diyolar.
ben kızı kurtardım ama..


nihayet "gel lan sen ne istiyosun" dediler.