yine. yeni. yeniden. unutursan, teslim olursun. unutursan, kabullenirsin! srebrenitsa'yı unutma!

neyi anlamıyorum biliyo musunuz?

2 temmuz'da madımak'ı unutmadık diyip sayfalarca yazanların,

kendini sembolik alevlere atanların;

11 eylül'de bu insanlık ayıbıdır
terörü lanetliyoruz diye yazılar yazanların,

bazı cengaver milliyetçilerin,
ateşli mücahitlerin, antiemperyalist vatanseverlerin,

yahudilerden konu açıldığında
hitler'in zulmünden dakikalarca konuşup
hepimiz dünya kardeşiyiz diyenlerin,
ülkenin son durumuna katkısı olup kendini türk halkının tamamı,
dünyayı ise sadece türk halkından ibaret sananların

neden 11 temmuz'da 1995'i hatırlayıp
boşnak kardeşlerimize yapılan zulüm karşısında tek kelime etmediğini.

hayır, anlamıyorum.
 

Ne yaparsanız yapın

 Ama Srebrenica'yı unutmayın.

Çünkü unutulan soykırım tekrarlanır.

-Aliya İzzetbegoviç- 

edit:

vize de yok hadi saraybosna'ya gidelim cümleleri kurarken kışın,
aklıma srebrenitsa'nın gelmemesi çok acı.

aklıma geldiğinde bazen
latin harfleriyle yazılmış halini telaffuz edip srebreniçe demem de..

bu konuda yeterince bilinçli değilim;
aktif örgütlerde çalışıp deneyimlemek
ve duyduğum rahatsızlıkları herkese deneyimletmeyi çok isterdim.
insan acısını çekmeden öğrenemiyor,
hangi yolu denerse denesin.

çok eminim ki bundan iki ay sonra bosna'yla ilgili bir yazı yazarsam
srebrenitsa ilk anda aklıma gelmeyecek.
işte bu olsun istemiyorum; hiçbirimize.

ölenlerin "insan" olduğunu
ve diğer "insan"ların bunu hatırlamasını istiyorum.
ama kafalarımız boş işlerle öyle meşgul ki..

bukowski'nin dediği gibi; "insan olmak rezil birşey. öyle çok şey var ki olup biten.."

ayrıca tek bir yazarın öldürülmesine,
tek bir şairin vurulmasına, sözümona ağaçların kesilmesine,
bir avm açılmasına,
hatta bir sanatçının eceliyle ölmesine bile
senelerce mezarlar başında seramoniler düzenleyerek tepkiler veren bir toplumken;

koskoca bir soykırımı böyle hiçe saymamız çok ağır geliyor.
sırf şarap dökmek için bir mezara gidilebiliniyorsa,
sırf hak etmeden öldükleri için de onlarca insan anılabilinmeli.

michael jackson gibi şarkı söyleyemediler diye
hak etmiyorlar mı anılmayı? 
tamam tshirtler bastırsın herkes
srebrenitsa şehitleri üzerlerinde gezsin demiyorum;
ama belki yaşasalardı çok ünlü, çok başarılı,
çok oskarlı çok nobelli çok grammyli olacaklardı;
kim bilebilir?

birileri tarafından yaşam hakları ellerinden alındı..
halbuki "onların bedeni, onların kararı"ydı.

bu din kardeşlerime yapıldığı için ekstra üzgünüm
fakat yalnızca müslümanlıkla ilgili bir durum da değil..
zira ben hayat güzeldir'i izlerken de zırıl zırıl zırlamıştım,
roma ligocka'nın hayatını okurken de..