şimdi canım ankara sandığım kadar lanet bi yer değilmiş.

hellö!

melaba tatlım naber?

bi gezineyim dedim bloggerlar neler yazmış

napıyolar diye,

içimi kararttınız anacım.

herkes battaniyesine sarılmış, karanlıktan muzdarip,

soğuk havaymış planları bozulmuş gezememiş falan.

böyle boydan boya

halepte çocuklar ölüyo, bi koca soy kırılıyo

oğlum neyin gezmemesine üzülüyonuz

yazasım geldi ama dedim herkesin şeysi kendine.

an itibariyle tam olarak

1 sene, 29 gün, 2 saat ve 9 dakikadır ankaralıyım.

gelirken çok ağladım evet,

hala ağlıyo muyum?

eee veeet!

ama yapıcak bişey yok.

öncelikle dua edin, bi an önce kalan ömrümüzle ilgili

yerleşik bi hayata geçelim de

ben kanser manser olmadan,

depresyonlardan depresyonlara garkolunmadan önce

kendime gelme fırsatı bulayım.

-kimsenin işinin olmaması ve hepsinin oturup

bana dua etmesi-

şimdi canım ankara sandığım kadar lanet bi yer değilmiş.

-yazar burda canım derken ankarayı nitelemiyor,

okuyucuya sesleniyor.-

tamam, hep ayaza uyanıyoruz.

tamam, gezecek eğlenecek çok yer yok.

tamam, insanı selam vermekten aciz.

donuk, ruhsuz, mutsuz, hatta darılmasınlar ama

hatrı sayılır miktarda ankaralı sahiden nursuz.

ama napalım yani,

bi yerden başlamak lazım dimi?

bi yerden başlama kararımı da bi sene sonra vermiş olmanın

haklı gururunu yaşıyorum.

mesleğimi icra etmiyorum, evet.

şöyle faydalı olayım bi vakıf bi dernek bulayım

gönüllü öğretmenlik yapayım istedim

ama ankara insanının maneviyatıyla uyumsuz olduğumdan

berille de koalasal hayat yaşadığımızdan o da kaldı.

stresli bi gün geçirdiğimde

-ki her güne tekabül ediyo-

 stresli bi gün geçirdiği için

stresli gelen bi eşim,

anne demeyi öğrenmesine galiba fazla mutlu olduğumu anladığı için

saniyede yetmişaltıbuçuk kez anneööğ diye bağıran bi sıpam var.

bunları artılar tarafına yaz.

konuşucak kimsem yok,

bi tane arkadaşım yok,

kapısını çalıp gel bi kahve içelim kurabiye de yaptım diyebileceğim

bi komşum yok.

berilin hiç arkadaşı yok.

gün içinde onu oyalayabileceğimoyun eviydi, kreşti,

sübyan mektebiydi gibi bişeyler yok.

ev işine yetişmeye çalışıp hiçbişeyi tam olarak oturtamayışım var.

genelde sıkıntıdan kaynaklı mide bulantım,

uykusuzluktan kaynaklı göz yanmalarım,

berilin kafamda yatmasından kaynaklı

-hakikaten kafamda yatıyo-

baş ağrılarıyla uyandığım sabahlarım var.

çoğunlukla kasiyere teşekkür etmenin

yaş grubum bi insana kurduğum tek cümle olduğu günler yaşıyorum.

o da rica edecek nezakette pek kasiyer olmadığı için

-zannediyorum kasiyerlik ankarada

mahkumlara iyi halden verilen toplumsal görevlerden-

monolog halinde kalıyor.

yani anladın mı,

ne kadarını anlayabildin bilmiyorum ama

kimsem yok baya.

ama ne diycem,

şöyle bi blogları dolaştım da

ben bu sabah mutlu uyandım.

kalktım hazır mevsimiyken ayva reçeli yaptım,

kabak tatlısı koydum,

onca soğuğa rağmen gidip berille kendime dondurma ısmarladım.

aynaya baktım,

öf be beş kilo versen daha da derdin tasan kalmaz dedim.

sonra vücudumdaki beş miligramlık kitleyle değil

beş kiloyla ilgilendiğim için şükrettim.

şöyle bi bakındım,

dağınık ama başıma çökmemiş çok şükür ev.

enkaz altındaki on aylık bebeğin annesi ben değilim.

bi deniz havası olayını çoktan geçtim,

gezecek hava alacak pek imkan yok burada evet ama

kapı kapı doktor gezip derman da aratmıyo allah çok şükür.

yani ben bu sabah anladım ki

benim en büyük meşguliyetim

kendimi faydalı hissedecek bir meşguliyetim olmadığını düşünmek.

işe bu konuyu çözmekle başladım.

du bakalım var bi takım projelerim.

sermayem aklım, bedenim.

ben kendime yeterim.