büyüme atağına karşı panik atağı!

iyakşamlar okuyucu.

inan ki klavyeye basacak halim yok,

ama seni bilgilendirmek için burdayım.

arada böyle bilime katkılılıklarım vardır.

 kıymetimi bilin.

konu şu; bebek dediğin uyusun da büyüsün değil.

tıpkı hayatın ninni kıvamında olmadığı gibi.

olumlu durumlar yavaş yavaş, ağır ağır gerçekleşirken

olumsuz durumlar da yıllar öncesinden hazır kıta bekler gibi

gayet dakik gelişiyo.

konu büyüme atakları.

bi sabah bambaşka bi gezegende uyandığını düşün okuyucu.

ilk haftalarda uyum sağlamaya çalışıyosun.

baya bi bocalama.

sonra tam uyum sağladım derken bi gün

yerçekimi kalkıyo, uçuyosun.

ona alıştım derken bi kaç hafta sonra

gözlerine ultra süper düper ne biçim de ışın görme gücü geliyo

noluyo olm diye gözlerini kırpıştıra kırpıştıra bi hal oluyosun.

tam yine alıştım derken

bu sefer de huop renkler değişiyo.

sürekli bi neden geldim istanbula modu.

işte şimdi bu durumu miniminnak elli,

poğaça ayaklı, kiraz dudaklı bebene uyarla.

büyüme atağı bu demek.

bebeklerin yeni becerilere sahip olduğu,

bu süreçte endişelenip nasıl davranacağını bilmediği,

dolayısıyla bilen birine yani anasına ve babasına

dörtyüzdörtle yapıştığı dönemler.

evladım -a kısa- yevrum başak burcu olduğundan,

atakları da çok düzenli.

bütün atakların ortak özellikleri var.

uyku düzeninde bozukluk,

anneyi gözden kaçırdığında çıldırasıya ağlamak.

beslenmeyi reddetmek ama aslında çok daha fazla ihtiyaç duymak.

ek olarak annenin saçlarında ağarma,

belinde bükülme, dişlerinde sökülme.

sırasıyla gidelim coyi.

22 eylül doğumlu beriltonun ilk atağı 5.haftaydı.

gaz problemimiz kesildi,

gülmeyi öğrendi,

ilk gözyaşını da gördük.

etrafı uzun uzun incelemeye başladı,

hatta elini cama uzatıp storları açana kadar ağlıyodu.

ikinci atak 8. haftadaydı.

 bu haftanın özelliği bebeğin duyularının tamamlanması.

yeni şeylerin tadına bakmasına izin verdik,

bazı kokulardan rahatsız olmaya başladı.

ellerini yumruk halinde tutmaktan vazgeçti

ne görse dokunmak istedi.

boynunu tamamen dik tutmaya başladı.

maalesef bu atağın en kötü özelliği

bebeğin bu düzene alışamayıp anneye bağlanması

ki bizim için çok ağır geçti hatta geçemedi.

8. haftamızdan beri ben, babası, dedesi ve ananesi hariç

kimi görse sanki alın bunu dilendirin demişiz gibi morarana kadar ağlıyo.

bi taraftan baktıklarında yüzünü öbür tarafa çeviriyo.

 kimse bakmadığında uzun uzun bakıp inceliyo da (:

yabancılamak dediğimiz durum ve anneyi tanımak

bizde çok erken başladı.

sonraki atak 12. hafta.

bağırmayı öğrendi.

sırt üstü yattığı anda allam sanki ateşe yatırmışsın.

ayaklarını keşfetti ki ço eğlenceli okuyucu.

böyle yattığı yerden bi anda bi bacak kalkıyo,

sonra ağzını burnunu büküp gözlerini belertiyo,

bi inceleme bi şaşırma görmen lazım..

ayaklarından destek almayı öğrendi.

e varlar madem bi işe yarasınlar dedi heralde,

tabanlarına basıp sürekli belini havaya kaldırır hale geldi.

ek olarak oturmaya başladı.

yok, ben oturtmuyorum çok küçük daha çok erken

ama o yastıkta yatarken kendi kendine

çok rahat oturma pozisyonu alabiliyo.

dolayısıyla kendini yere atma, koltuktan düşme,

beşiğinden bizim yatağa geçme gibi durumlar da başladı.

uyurken bakıyorum iki ayak bana dayanmış,

belini kaldıra kaldıra dönmüş kafa nerelere gelmiş.

zaten sürekli elim üstünde ama

anne için zorlayıcı zamanlar başladı demek oluyo..

ellerini emmeye başladı.

önce acaba dişi mi çıkıyo, kaşınıyo mu diye düşündüm ama

dişlerini kaşımıyo yumruklarını ağzına sokup emiyo.

hala da geçmedi, üstelik iki yumruğu sokmaya çalışıyo artık.

iyi ki üç eli yok, oğ diyır..

pepeye aşık oldu.

bi ağlaması sırasında ananesi şarkılarını açtı,

o günden beri evin yüzünde "kalbim kırıldı pepe bana hiç inanmadı" diye geziyoruz.

telefondan, laptoptan açınca dokunana kadar susmuyo.

tvde gülen insanlara gülerek karşılık vermeye başladı,

bazen bi bakıyorum televizyona bakıp sırıtıyo.

allam çok masum ya, ona gülüyolar sanıyo sanırım.

kıyafetlerinin önünü yalamaya başladı.

eliyle ağzına kadar çekiştirip dondurma yalar gibi yalıyo.

yolda giderken ananesi astronotunun önünü düzeltti,

bi sinirle tekrar dilini uzattı yalamaya başladı.

anne dedim o öyle rahat ediyo, boşver.

bi de yalandan öksürmeyi öğrendi,

çok lazımmış gibi.

ve okuyucu,

bu yazının asıl yazılma sebebi beşinci atak da

kendi gününde kendi zamanında,

26 ocak tarihinde, 19. haftanın ilk gününde geldi.

önce bi enverle noluyo nan diyip gülmeye başladık,

 berilto viyaklayıp şarkı söyler gibi çığlık atıyo.

allam o kadar şirin, o kadar sevimli.

böyle telefon açıp halasına ananesine falan dinletiyorum.

bu öğrenmenin bedelinin bu kadar ağır olacağını söyleseler

sus kız der ağzına iki tane çakardım.

şaka şaka daha bi kere kötü muamele yapmışlığım yok çok şükür.

uykusundan bağırarak ağlayıp uyanınca

gazı var sandım ama sonradan farkettim ki

lanet olası pislik bi büyüme atağı dostum.

sürekli bağırmaya başladı,

iki gündür uyku uyumuyo.

karnı aç, ama doyurmak istemiyo.

ilgisini çekebilmek mümkün değil. ne televizyon, ne pepe.

arda türkmen bile ilgisini çekmiyo artık.

hava da soğuk dışarı çıkaramıyorum.

iki gündür sürekli ağlama,

ağlamadığı zaman bildiğin bağırma,

kangurudan inmeme, dönenceden oyuncaklara kadar

her gösterdiğim şeyden kafayı öbür tarafa çevirme hali..

neler öğrendiğine gelirsek

bu iki gün içinde yattığı yerde yuvarlanmayı öğrendi.

uykusu geldiğinde gözleri kapanmasın

aman mazallah uyur da anası rahat eder diye

kaşlarını kaldırarak gözlerini açmayı öğrendi.

hayır zaten kaşlar adile naşit gibi incecik yuvarlak,

bi de kaldırınca bi gülesim geliyo

sonra uykusu iyice kaçıyo durma uğraş.

 bu atağın en kötü özelliği 1 ila 6 hafta arasında sürmesiymiş.

umarım bizimki iki üç günde geçer.

ataklar zor okuyucu,

yeter artık dayanamıyorum dediğinde bunun bi atak olduğunu

farkedersen şanslısın.

mesela ben dün ağlıyodum dayanamıyom tülay

sabahaçi uyku uyuyamıyom diye,

sonra aa atakmış diyip rahatladım.

biliyosun çünkü, biticek.

bu süreçte sabırlı olmakta,

ya ben konuşamasaydım, derdimi anlatamasaydım

ve ilk kez karşılaştığım dertlerim olsa yardım alamasaydım

nasıl davranırdım diye düşünmekte fayda var.

 benim inancıma göre sabır istememekte de fayda var,

zira sabır derdiyle birlikte geliyo.

inanç demişken bu süreçlerde faydalandığım

bazı şeyleri de söyleyeyim;

88 kere ya halim(cc) çekmek ve çocuğa üflemek sakinleştiriyo.

uykusunun gelmesi için 35 besmele,

3,9 veya 11 tane de vecealna nevmeküm subata ayetini çekiyorum.

inandığım için faydasını görüyorum,

denemek isteyene allahın hikmeti çok (:

daha rahat uyuması için milupanın rezene çayını da tavsiye ederim.

normalde ben içip sütten ona geçmesini tercih ediyodum,

ama bu uykusuzlukla içersem

ağlamaktan kendini yırtsa uyanamam.

üzerinde bebekler için ne kadar hazırlanacağı da yazmıyo,

doktorumuza sordum 30cc suya bi silme çay kaşığı hazırlayıp

bir gün içinde toplamda bu kadar verebileceğimi söyledi.

benim gibi beli kırık anneysen

babanın beden gücünden faydalanmak da

oldukça yarayışlı bi seçenek.

işte çok yoruluyolar, biliyorum ama

akşama kadar sekiz kilo taşımak

bu süre zarfında sürekli susturmaya çalışmak

gün içerisinde yemek yiyecek vakit bulamamak da çok yorucu..

sonraki büyüme atakları allah ömür verirse

26, 37, 46 ve 55. haftalarda.

tabi ergenliğe kadar devam ediyo,

ama hem aralıkları çok uzun

hem de çocuk sosyalleşip derdini anlatabildiği için

farkedilmez bi hal alıyo.

ergenlik başlı başına atak sanatı zaten.

beriltonun uyuduğu yegane zamanları sana bunları anlatmakla geçirdim,

şimdi fırsatı değerlendirip yarım saat uyusam

belki insanlığa bi adım daha yaklaşırım.

belki rüyamda şirinleri görürüm,

belki uyandığımda beril pamuk helva kıvamına geri döner,

belki atak geri çekilir onu dövmemden korkar.

belki beril beni gülümsetecek yepyeni bi beceri edinmiş olur,

anneciim diyerek uyanır.

yarım saati hayal kurarak geçirmek istemiyorum okuyucu,

öperim :*