bazen avcunun içindeki bi el; tutamadığın tüm ellerin özlemini giderirmiş okuyucu.

okuyucu, ben geldim!

hep ben geldim dediğimde bi dolu, bi fazla,

bi uzun uzun yazarak gelirdim ya;

bu sefer bildiğin iki kişi geldim.

beril sare de geldi.

-bi küçük terazi daha doğuramadım!-

uzun uzun yazamadım,

bırak bloğa girmeyi

bazen saçımı tarayacak zamanım olmadı.

maillere dönemedim, yorumlara bakamadım.

merak edip soranlara cevap veremedim.

ebet, her yeni anne gibi şaşkın ve yoğundum.

beni merak ettiğin için çok mutlu oldum ama,

dedim ki yanıbaşında olup sormayanlar utansın kızım

senin yüzünü görmediği halde kardeşi olduğun insanların var.

bakarsın ahirette komşu olursun, belli mi olur?

on dakikalık bi normal doğum sonrasında

çok üzmeden yormadan benim oldu beril sare.

insan sancıları sona ermiş, doğumun bittiğine inanamazken

etrafında onca ışık, onca insan, onca koşuşturma varken,

ne düşünürmüş onu öğrendim.

demek ki ölmemişim diyosun.

bedeninden henüz kopmamış, göbek bağı bile kesilmemiş bi bebek

haykırışlar içinde kucağına verildiğinde

ne söylersin onu öğrendim.

kime benziyooooğğ diye bağırıp tüm ameliyathaneyi kendine güldürüyosun.

yanında ailesi ve arkadaşları olmadan bunları tek başına yaşayanların

ne kadar şanssız olduklarını öğrendim.

binlerce kez şükürler olsun diyosun.

manevi yükümlülükleri almak istemeyenler için

artık üzülmemek gerektiğini öğrendim.

benim için daha önemli bişey var diyosun.

uykundan, yemenden içmenden, görünüşünden,

fikirlerinden daha önemli birinin varlığına alışmayı öğrendim.

o olmasaydı napardım diyosun.

anne olmayı öğrendim diyemem,

insan ne zaman ne şartlar sonrasında anne olur

onu bile tam olarak kestiremiyorum.

ama şu 20 gün içinde daha fazla sabretmeyi öğrendim.

iyi bi başlangıç sayılır dimi biraz bence?

dengem bozuldu, ebet.

 

 bi kere hayatımda hiç bu kadar uykusuz kalmamıştım okuyucu.

nerde uykusu bölündüğünde sinirden deliye dönen eski semmma,

nerde küçücük bi mırıldanmayla ayağa fırlayıp

anneciiiyyyiiim diye cikcikleyen şimdiki semmma..

seneler insanı kelebeğe dönüştürüyo azizim.

ruhum hiç bu kadar huzursuz olmamıştı.

yanındayken bile aman bişey olacak mı diye tetiktesin.

sonra bi insandan ayrılamamaya hiç bu kadar dayanamamıştım.

sarılık oldu sıpa, fototerapiye yatırdık.

böyle hemşireye verirken bi ağlamamak için

"ben bi su içiyim ya su ister misin anne" demeler,

sonra dayanamayıp ağlamalar,

bunu yazarken bile allam nolur bi daha olmasın diye gözlerin dolması..

allah kimseyi hiç bi şartta çocuğundan ayırmasın.

dinimiz amin.

karnımdayken kolaydı, doğum kolaydı,

alışmaya çalışmak kolaydı.

ama işin zor kısmı şimdi başlıyo.

uzun zamandır oturup düşünmüşlüğüm yoktu.

hayal kurmuşluğum, hesap yapmışlığım, ölçüp biçmişliğim..

ama şimdi yapılacak çok şey var okuyucu.

babasına benzesin diye dua ettiğin küçücük kara saçlı kızının

büyürken nasıl değiştiğini

ona hep sevgi dolu bakarak izlemek lazım.

fikirlerin çatıştığında kendini dayatmayı değil

dizginleyip dinlemeyi, anlamayı, belki değişmeyi öğrenmek lazım.

insanı yaşadığı yerden, sahip olduğu renkten değil

insan olduğu için sevmeyi göstermek lazım.

düzgün konuşmasa, yürümese, çok yiyip kilo almasa da olur.

düzgün davranmayı bildirmek lazım.

her sabah koynunda nefesini duyarak uyandığın için

şükrederek güne başlamayı bilmek lazım.

 sonra başka bi alemde sonsuz günlerinin olacağını anlatabilmek,

buna hazırlamak. ki en zoru..

her bebek annesinin meleği,

her anne bebeğinin.

ona annesinin kanatlarından daha sağlamlarını verebilmek lazım..