ne ilk ne son bu sabah; ne çok öğrendi bu gönül, ne çok söndü ne çok yandı..

iyi geceler okuyucu..

çok öğrenilmiş, çok aldanılmış, çok şaşırılmış bi sabahın gecesi

ne kadar iyi olabiliyosa o kadar iyi geceler.

aylardır sormadım nasılsın,

yalnızca gelen maillere cevap verdim.

blogları dolaşmadım,

çok merak ettiğim halde kimsenin durumuyla ilgili mail atmadım.

hiç gelmedi yazasım, anlatasım.

o kadar çok değişmeyen şey oldu ki,

insanların zaten yerinde sayan onlarca durumu var

sen de yük olma sus otur dedim.

iyi şeyler de oldu elbette.

beriş konuşmaya başladı.

aile eşrafından ilk dedeyi seçerken kendine muhatap olarak,

kapitalist düzenin köpeği gibi mi yetiştiriyoz olm ya sıkıntısına sokacak şekilde

"ver" demeyi öğrendi.

ne bulsa veyh veyh diyip ellerini yumuk yaparak,

kirpiklerini kırpıştırarak istiyo olması şu an çok ağzı yenesi bi durum olsa da

yoo dostum,

benim yetiştirmek istediğim çocuk bu değil.

-yazarın içindeki nene burda devreye giriyo,

kim istediği çocuğu yetiştirebilmiş ki azizim..-

almasını ve istediğimizde bize getirmesini öğrettik.

arada kumanda falan lazım oluyo, yarayışlı olur diye düşündük.

dana yavrusu getiriyo,

elimize de koyuyo ama asla bırakmıyo.

ver minnoşum ver balım dedikçe suratımıza bön bön bakıyo.

almaya çalışınca da çığlık atıp geri kaçırıyo.

bu işe bi çözüm bulmamız lazım,

aksi takdirde başımız büyük belada patron!

iki dişi çıktı,

kendilerine her buldumcuk anne gibi dünyanın en değerli

pırlantası muamelesi yapmaktan geri kalmıyorum.

gayet uyuz bi şekilde zırıldanırken bile

"yhaa dişleri negadan da tatlı beee" diye ağzı açık ayran budalası gibi

öyle sırım sırım sırıtıp seyrediyorum.

ebet, annelik beyin hücrelerini öldürüyo.

ama inan okuyucu,

kalbe çok iyi geliyo.

böyle gereksiz bi mutluluk, vıttırılık,

sürekli aman çiçekler böcekler oh lala durumu siniyo üstüne.

bişeye sinirlenecek, gerilecek oluyosun.

çocuğun zerre umrunda değil el kadar sabi ne anlasın,

ama ay yavrum ne de içli baktı hissetti kesin gibi

uydurmanın dik alası içgüdülerle kendini dizginliyosun.

daha çok insanı durdurmayı öğreniyosun,

seni haksız yere üzmeye çalıştıklarında.

başkasına sinirlenip gücünü sadece sana yetirebildiklerinde.

aman nazım geçer diyerek aslında kullanmak istediklerinde.

senin hakkının, enerjinin, isteklerinin

artık sadece sana ait olmadığını anladığında

anne oluyosun okuyucu.

ve tek amacın ona ayıracağın pozitiflikten çaldırmamak oluyo.

ama bazen.

bazı sabahlar.

bazen kötü uyanıyosun.

bazen kötü gidiyo herşey.

bazen iyi olsun diye vazgeçtiğin onca isteğinin bi değeri olmadığını,

çok değersiz bi istekten senin için vazgeçilmediğinde

suratına çarpan tokatla anlıyosun.

sen herşeyi iyi yapmaya çalıştıkça,

aslında kullanılıyosun.

bazen sırf başkaları için harcadığın enerjiye

kendin için ihtiyaç duyuyosun.

yeni bi uğraşa,

yeni bi eve,

yeni insanlara,

yeni davranışlara.

en çok da tüm duvarlarını yıktığın insanların

sana duvar oluşuyla yıkılıyosun.

ama biliyosun, ne ilk ne son bu sabah.

ne çok öğreneceksin, ne çok söneceksin, ne çok yanacaksın.

ama yine biliyosun ki seni iyileştirecek tek şey

kendine olan inancın.

her defasında kanatlanırsın,

bu son sanarsın,

belki bu sefer aldanmazsın..