altını çizdim - uzun hikaye

 geçen haftasonu evde öyle yalnız başıma oturup

"ee bu uzuun  tatili oturmaktan başka

neyle değerlendirsem?" diye juniora sorup

tekmeden başka cevap alamayınca
(yazar burda kocasına sitem ediyor)

sarıldım tivibuya.

bi koca kupa kahve,

bi battaniye, bi film.

huop! gelsin evlenmeden önceki ev hali!

olm çok kolaymış nan.

neyse detaylara girmek istemiyorum.

türk sineması severim ben.

şimdi entellik gibi olmasın, ki değilimdir sahiden

bi masumiyet olsun bi kader olsun

bi teyzem olsun,

en eskiden en yeniye çok favorim vardır.

senelerce şampuandan korktum ben ahhh belinda yüzünden.

popüler olmasına rağmen

çağan'dan da demirkubuz'dan da vazgeçmedim mesela.
-bak samimiyete bak isimle seslenmeler falan-

he son zamanlarda çok bozdular,

o da ayrı. işte bana bi danışsalar..

ama aşklı meşkli yeni kuşak filmden hiç hoşlanmam.

ne varsa eskilerde var,

masumiyet içermeyen film mi olur hiç okuyucu?

ne izleyeyim diye düşünürken bi tereddüt ettim ama

uzun hikaye de tam böyle çıktı,

çok masum bi film.

enver de böyle bi baba olsun istedim.

benim de çook uzun bi hikayem olsun.

zenginde olmayan keyif bizde olsun,

hak hukukla değil vicdanla aransın..

üzüldüm, korktum.

son zamanlarda televizyona hep gözü yaşlı baktığımdan olsa gerek

gözümün kenarında yaşla,

dudağımda buruk bi gülümsemeyle izledim.

imrendim çok.

hakkını arayanın hep zora koşulmasına bi kez daha sinirlendim.

doğru söyleyenin dokuz köyden kovulmasına..

ama sonunda yüzünün gülmesine

çok mutlu oldum, çok..

altını çizdim. 

şuraya bi saka kuşumuz olsa, bi de küpe çiçeğimiz..

babamın bi huyu vardı,

haksızlığa gelemezdi.

 bozuk o daktilo. l harfi basmıyo.

gerçi böyle daha iyi, l olmayınca

sosyalist yazamazsın, solcu yazamazsın,

lenin yazamazsın.

hadi l'ye denk getirmeden yazdın diyelim,

adını nasıl yazacaksın ali efendi?

onların sevgisi, birbirlerinin onurlarını

kırmamak üzerine kuruluydu.

 

 eğer uslu durursa herşeyi yoluna gireceği söylenerek

büyütülen çocukların

hayatı boyunca kaybettiklerini, ilk kez o gün anlamıştım.

gitme vakti geldiğinde toplanması en zor olan şey

dağılan kalbimin o kasabanın her bir yanına savrulan parçaları olurdu.

kalem kelamın dik duran hali olduğundan,

daha da çok acıtır.

kitapların da bir kaderi var..

gelmiyorum demesine bakma, onu da al git.

demiştim,

kaderin yayı kuruludur.