senle ben batı doğuu, ama dünya yuvarlak..

bazen,
etrafa kocaman kocaman bakan
bi çocuk gibi dolanırsın.

helecanla çevrene bakarsın,
yerde papatya görürsün mesela
allahım dersin ne kadar tatlı.
kelebek görürsün sırıtırsın.

bi kahve bile çok mutlu eder.

öyle için acır ki bazı şeylerden,
 sırf onları gizlemek için
gülümseyecek bişeyler ararsın.

güzel bir kitap seni saatlerce neşeli tutar.
hayata tutunmaya çalışırsın çünkü.
çünkü bunu bi şekilde
yapmak zorundayız.

çünkü muhakkak
herkesin bi yerleri
birileri tarafından acıtılıyo,
herkes sebep arıyo.

işte böyle çaba harcarken
gülümseyebilmek için,
umut etmek,
oov herşey nası da hallolur diye düşünmek için
kendi ışığına koşarken
biri sana bir tekme atar,
feleğini şaşırırsın.

o zaman şebnem der ki senin için;
 
"ben küçük bir kız heyecanlı
oyuncaklarım tahtadandı
hepsi kırıldı
yapıştırdım.."

burdan kalbimi kıran insanlara
özellikle hocama seslenmek istiyorum;
bana oyuncakçı aç ulan!