şu an dünyadaki en acı duyguyu keşfetmiş bulunuyorum sevgili bloggerlar.

ne biliyo musun dünyadaki en acı duygu?

böyle insanın ruhunu parçalayan,

kendini enayi gibi hissettiren,

en sevdiği insandan nefret ettiren?

yaranamama hissi.

(mor renge dikkat.)

evet kesinlikle bu.

 şunu anladım ki

(hem de kafama vura vura, bir daha unutmamak üzere)

herkes bir eşek bulsam da semer vursam diye aranıyo

insanlar anne olmanın, baba olmanın, eş olmanın, dost olmanın

sorumluluklarını üstlerinden atmaktan hiç çekinmemiş.

babalık para kazanmak, annelik temizlik yapmak olarak algılanmaya başlamış toplumumuzda.

diğer toplumlarda zaten böyle duygular yok, biz yine iyiyiz.

eş olmak sadece beklenti içinde olmaktan ibaret sayılmaya başlanmış.

dost olmaksa kimsenin aklına gelen birşey değil şu günlerde..

 eğer fıtratında birazcık aman tatsızlık çıkmasın ben yaparım tavrı varsa

gözünün yaşı kurumuyor ben sana diyim.

hele de "herkes sinirini benden çıkarıyor" diye geçinen

ama aslında kimsenin tek söz edemediği insanların

gücü sadece sana yetiyorsa.

bacak kadar çocukların bile sinirlendiğinde bas bas bağırıp

ağızlarına geleni söylediği,

öfkesini kusup sonra rahatladığında kıymetli olduğu bu zamanlarda

çocukluğundan itibaren susmak zorunda kaldıysan;

 insanlara tepki olarak yapabileceğin tek şey surat asmakla kısıtlandıysa

(çünkü saygısızlık etmek istemezsin,

çünkü karşında hep daha fazla üste çıkacak insanlar vardır,

çünkü dinlemezler, çünkü sorgulamazlar, çünkü anlamazlar)

kimse bu neden susuyor diye düşünmüyorsa,

bıktık suratından diye başlayarak sebebi sorgulamadan

daha fazla, daha fazla, daha fazla üstelemekten çekinmiyorsa

kısaca KİMSE BEN NE YAPTIM DİYE DÜŞÜNMÜYORSA

 oturup bi düşün.

zaten geç kaldın yeterince, otur düşün.

tabi beynin hala gözlerinden akarak tükenmediyse.

herkes neden sadece kendini en değerli sanıyor diye bi düşün.

kalp kırdıktan sonra kıldığın namazın ne değeri var,

sadece kendin için yaşıyorsan ezberlediğin kur'an'ın?

ve vazgeç.

başkasının sorumluluklarını yerine getirmekten.

ben yapamam demeyi öğren.

anne gibi koşturmaya çalışıp bi eline sağlık lafını bile duymuyorsan,

baba gibi idare etmeye çalışıp anlayışla karşılanmıyorsan,

kırk yıllık eş gibi hayatını teslim ediyorsan sorgusuz sualsiz

ve karşılığında üzülen hep sen oluyorsan

vazgeç.

yaşıtların gibi benim işim var, bu benim hayatım,

benim sorumluluğum değil,

sen ne güne duruyorsun demeyi öğren.

 hayır demeyi öğren.

eğitilmeye bu kadar müsait olman en büyük kabahatin

eğer asi olsaydın, sakin olduğun zamanda kıymetli olurdun.

tembel olsaydın çalıştığın zamanlarda.

beceriksiz olsaydın kalkıp kendi isteğinle birşey yaptığında

sadakatsiz olsaydın başın yerdeyken,

bencil olsaydın bir iyilik yaptığında

yeminle söylüyorum madalya takılırdı.

gitmesin diye düşünülen değil

gitsin de rahat edeyim denilen insan olmak gerçekten en büyük meziyet, 

bunu iyi algıla.

 onlar mutlu çünkü, onlar gamsız, onlar rahat.

çok afedersin ama eşeksin

elalemin veledi bile sıpa benim olucak binicem üstüne vurucam kırbacı demekten geri kalmıyor

üzülürken bile yanında kimse yok, körsün.

eğer onlar kadar umursamaz olabilseydin;

ailenin neler yaşadığını hiç umursamadan tatil yapabilseydin mesela

veya senin için çalışan insanın hak ettiği şeyleri elinden alabilseydin

sadece kendin için yaşayabilseydin

dünya çok daha yaşanabilir bir yer olacaktı.

belki allaha bu kadar sığınmayacaktın,

daha az aklına gelecekti, 

ama şu an ne yapmam gerekirdi diye düşünmeyecektin.

hala yardımcı olmaya çalışıyosan kalan gücünle

(eminim beğenmiyorlar, yetinmiyorlar..)

 aptallığına doyma.

hayatını kocaman bi kısır döngüye sokmuşsun sen çünkü

yaranamama duygusu iliklerine işlemiş.

ağzınla kuş tutsan f16 tut diyolar, basmıyo kafan dimi?

etrafındakiler için işleri kolaylaştırmaya çalışıyosun

takdir beklemiyosun aslında, 

ben onu yaptım bunu yaptım da demiyosun.

süper kahraman değilsin netice itibariyle.

ama bi teşekkür eden yok.

hastalıktan geberdiğin halde eften püften, 

hiç bi insani değeri olmayan bi yere gidiyosun sevdiğin birinin hatrına

üstelik gittiğin için işini, okulunu ayarlama zahmetine katlanmanı bırak,

hadi işittiğin azarları da geç,

dünyanın günahına giriyosun.

sonra o insanın aslında seni sevmediğini farkediyosun.

konu sen olunca vicdanını bi kenara atmaktan hiç çekinmediğini.

insansın, üzülüyosun, kırılıyosun anlıyorum

bazen sesli bazen sessiz ağlıyosun, kendine yapıyosun ama onu da anlıyorum

peki ne bok yemeye hala tek başına üzülüyosun?

yaranamama duygusunu milyonuncu kez tattın,

yaranmak için değil doğru olduğunu düşündüğüm için öyle hareket ettim deme.

yanlışmış işte, artık anla.

kendini paraladığınla kaldın

"oh yuoo! yine mi?!"

hee yine.

ne sanmıştın?

PS: ben kanserden gitmezsem bana da semmma demesinler

(gidersem ne dedikleri pek umrumda değil zaten)